In onze Vlaamsche gewesten (onder pseudoniem W.G.E. Walter)

[p. 76]

XVIII.

Het achterpoortje in het park van Mijnheer Sandrie stond altijd open: langs daar was het, dat de werklieden 's morgens binnenkwamen en 's avonds weerkeerden. Waartoe zou het ook gebaat hebben het te sluiten? het was vermolmd en hing uit zijne hengsels en moest eerlang door een nieuw ijzeren traliehek vervangen worden.

Het was nu Meimaand. De nachtegalen zongen in de struikgewassen, en het malsche groen sproot te allen kanten uit. Mijnheer Sandrie kon dikwijls niet slapen: hij stond vroeg op en stapte heen en weder in zijn studeervertrek. Soms bleef hij voor het portret van het jonge meisje aan den wand staan; een traan rolde uit zijn oog: ‘O Alida, Alida, mijn kind,’ zuchtte hij, en liet moedeloos de armen vallen, welke hij verlangend naar het beeld had uitgestrekt,

[p. 77]

dat hem onbeweeglijk met dezelfde wanhopig makende, zoete uitdrukking bleef aanstaren. Dan liep hij den tuin in en wandelde in de dreven, tot het zes uren sloeg en de werklieden kwamen.

De beweging deed hem goed.

‘Mijnheer is soms zoo droef als hij opstaat,’ vertelde Amelie, de meid, aan Trientje en Threzeken; maar na het ontbijt betert het. Als hij aan het schrijven gaat, is het een goed teeken: dat maakt hem opgeruimder....’

- ‘Als het maar geeneslechte schriften zijn!’ zuchtte Trientje.

Maar Amelie lachte ongeloovig met zulke woorden: zij had eene betere meening van haren braven meester, zei ze.

De waarheid was, dat Mijnheer Sandrie eene menigte belangrijke nota's en aanteekeningen van vroeger verzameld aan het classeeren was, die geschikt waren om later het licht te zien.

Sedert kort had hij gedurende zijne morgenwandelingen in den tuin voor het beeld der Hebe in het lariksenboschje telkens nieuwe bloemtuilen bemerkt, welke eene vrome hand daar scheen te brengen, en die met zorg in eene slechte

[p. 78]

waterkan op den hoek van de voetzuil zelve geplaatst waren. Eenmaal had hij er zelfs een kaarslichtje, in eenen grooten aardappel gevestigd, vinden branden. Wat mocht zoo iets beduiden? Hij had het kunnen vragen aan de werklieden, die het zeker nog niet bemerkt hadden; want het lariksenboschje lag een weinig ter zijde buiten het gebruikelijke pad. Doch een gevoel van eerbied voor het geheim, dat het toeval hem had doen ontdekken, en een besef der gastvrijheid, welke hij meende aan die verholen bedevaart verschuldigd te zijn, weerhielden hem er aan iemand van te spreken. Hij wilde echter weten, wat er van was: hij trok eens vroeger, dan gewoonlijk er naartoe, en hield zich achter een rhododendrumpark, dat er dicht bij was, verborgen. Niet lang bevond hij zich daar, toen hij - het kon vijf uren zijn - de kleine Liede het poortje binnenkomen en naar het lariksenboschje gaan zag. Zij hield eenen grooten tuil rozeroode dubbele violieren in de hand, buitengewoon frisch en weelderig, zooals er in het voorjaar langsheen de schamele woningen der armen alleen te vinden zijn. Zij stapte recht naar het beeld toe, hief op de

[p. 79]

teenen staande, de halfverwelkte koekoekbloemen van den vorigen dag uit de kruik, stelde de violieren in de plaats, haalde een en paternoster te voorschijn, knielde met saamgevouwen handjes op het arduinen bankje en begon binnensmonds met opgeslagen blik het ‘Wees gegroet, Maria,’ te bidden.

Mijnheer Sandrie vatte het in eens: hij voelde zich aangedaan, en moest toch glimlachen om de misgreep van het meisje: het was Meimaand, de maand der Lieve Vrouw toegewijd, als eenieder op het land - dat herinnerde hij zich nog van uit zijne kindsheid - haar een outer opricht en bloemen te harer eere plukt. Het heidensch beeld met zijne uitdrukking van milde goedheid had zij in haren eenvoud voor dat der Moeder Gods gehouden. En wat gaf het ook, dat zij zich hierin vergiste? In den grond was het toch eenerlei: in Maria stelde zij haar betrouwen, in Maria riep zij het ideaal aan van alle deugd en liefde; en was niet het heerlijk beeld der Hebe, door zijne uiterlijke schoonheid, beter dan menig Lievevrouwebeeld geschikt om voor haar dat ideaal te verwezenlijken, en de godvruchtige aandrift van haar onschuldig hartje te bevredigen?

[p. 80]

Mijnheer Sandrie waagde het niet eene beweging te maken, uit vrees dat een geritsel in de bladeren zijne tegenwoordigheid verraden mocht. Toen het kind een kruis gemaakt en het lariksenboschje verlaten had, sloop hij onbemerkt uit zijnen schuilhoek en keerde terug. Hij zag haar door de haag met andere kleine kantwerksters in de richting van het dorp ter schole trekken, en verhaastte zich aan de werklieden, die in de loovergangen en de slingerpaden aan het opnetten en rakelen waren, bevel te geven het opruimen in het lariksenboschje en heel het omliggende hoekje van den tuin tot later te verschuiven.