Het hoofd van 't huis

[p. 182]

Een Sinte-Niklaasavond.

Het was op den vijfden van December.

De twee dames hadden zoo even aan de vrienden en vriendinnen vaarwel gezegd, die met haar de wandeling medegemaakt, en haar tot aan de deur van haar huis begeleid hadden.

Zij zaten nu zwijgend voor het open vuur. Het was reeds laat. Zij waren als duizelig van het rondloopen in de hoofdstad. Voor hare oogen zweefden nog al de beelden van den avond: de woelige menigte; de schitterende lichten; de ramen vol kleur en glans en wonderlijkheden, waarvoor men zich verdrong; de duizende wandelaars, de eenen met pakjes onder den arm, de anderen met doos-

[p. 183]

jes en allerlei in papier gehulde voorwerpen overladen. Hier een deftig, bejaard heer, die met eene pop uit eenen speelgoedwinkel komt. Daar schaterende jonge meisjes, die eene grap uitgedacht hebben. Ginder eene zwijgende, trotsche dame met hare kamermeid, welke haar in een prachtig magazijn op de hielen volgt, of een welmeenende, bedeesde, jonge arbeider voor eene bonte verzameling van oorringen en doekspelden, nog eens den inhoud van zijne porte-monnaie raadplegend, aleer hij het waagt binnen te gaan. - Want op zulk eenen avond veroorlooft bijna elk zich toch de pracht van eene kleine buitengewone uitgave om het een of ander aan eenen goeden vriend of vriendin aan te bieden, en verblijdt zich in het vooruitzicht ook iets weder te krijgen.

Hoeveel genoegen kan men zich toch wederzijds verschaffen door die kleine verrassingen, waaraan men zich verwacht zonder het nochtans te durven bekennen!

De twee dames, de huisvrouw en hare vriendin, welke tijdelijk bij haar verbleef, hadden ook hare inkoopen gedaan. Zij waren nog vermoeid van het uitglibberen op de modderige steenen en het

[p. 184]

gestooten worden der stoute straatjongens, welke er hun behagen in scheppen op dergelijke avonden de wandelaars uiteen te loopen.

Dat alles zweefde verward maar levendig voor haren geest en deed haar half in droomerij wegzinken.

Klinglingling!...

‘Wat een hevige ruk aan de huisbel. Wie mag daar nog zijn, zoo laat?’

Er werd een pakje binnengebracht, een pakje echte Chineesche thee voor de huisdame, benevens eenen omslag als een harde brief. - Zij grepen er tegelijk met beide handen naar. Gauw het opschrift gezien!

- ‘Dit is iets voor mij,’ zei de andere.

De hand was niet moeielijk om herkennen. Dat was van de lieve buurdame, die alle dagen aan huis kwam.

‘Voorzeker hare photographie, hoe lief van haar!’ spraken zij.

In eenen oogwenk was de omslag gescheurd. - Neen, het was haar portret niet; maar het was toch eene photographie. Zij stelde een behoorlijk groepje voor: eenen ouden jager met twee jonge en twee honden, daarachter struikgewas.

[p. 185]

- ‘O, dat ken ik!’ riep de huisdame uit, ‘dat is naar een groepje van Harzé, gij weet wel Harzé, van wien op de schilderijtentoonstellingen altijd zulke lieve groepjes in gebakken aarde te zien zijn. Kent gij zijne andere niet?’

- ‘Neen,’ luidde het antwoord.

Zij kon hare blikken van den ouden jager niet afslaan en er niet toe besluiten het beeldje uit de hand te leggen: het sprak tot hare ziel, het betooverde haar.

‘Wat is dat toch schoon!’ zei zij herhaaldelijk.

De huisdame glimlachte bijna over hare opgewondenheid, en sprak: - ‘Ja dat is heel net; maar zeg mij toch eens, wat gij daar zoo bijzonder bewonderenswaardig aan vindt?’

- ‘Dit is niet alleen een schoon groepje, het is een heel stukje poëzie,’ antwoordde hare vriendin.

En zij staken het hoofd te zamen om het gelijktijdig te kunnen beschouwen.

‘Ziehier in het midden de oude jager: hij is half blind, hij is zwak en stram; maar een jong hart klopt nog in zijne borst en de drift overleeft bij hem aan de lichaamskracht. Aan zijne rechter zijde staat een jonge jager; die zal hem zeker

[p. 186]

aangemoedigd hebben om nog eens in het bosch mede te komen. Hij ondersteunt hem, hij glimlacht welwillend en aanziet hem als het ware met ontroering - misschien is het zijn zoon - hij verbeeldt de liefderijke zorgvuldigheid, de brave jeugd!

De andere jager, welke aan den linken kant van den grijsaard staat en hem met eene krachtige beweging het wild wijst, is ruw en onbeschaafd, maar niet minder goed van harte. De oude man hijgt en spant al zijne krachten in en tracht het roer omhoog te houden, dat aan zijne zwakke vingeren ontsnapt en voelt zich verjongd en beeldt zich in, dat hij nog medetelt in de wereld. De honden springen rondom hen - want de honden zijn even lichtgeloovig als de grijsaard en meenen, dat het er ernstig op losgaat - zij zetten leven aan het geheel bij.

Ja dat is eene wonderschoone samenstelling!’

‘Inderdaad,’ bevestigde de huisdame.

De andere hernam na een kort stilzwijgen.

‘Dit doet mij aan eenen ouden, half onnoozelen baron denken, die ook nog gaarne mee wou jagen gaan. Hij bedroefde er zich zeer over, dat hij geen

[p. 187]

wild meer schieten kon en zijn trouwe boschwachter vond een liefderijk bedrog uit: Hij zette hier en daar eenen reeds gedoodden haas in het slaghout. De baron zag niet goed meer, een klopjager vergezelde hem immer en moest hem het wild wijzen. Hij schoot en: ‘hourra!’ ging er rondom hem op, want telkens was de haas getroffen en de oude man lachte hartelijk en fier over zijne heldendaden.’

‘En zie toch eens,’ vervolgde zij weder op het groepje wijzend, ‘welke liefderijkheid u daaruit ook tegenstraalt!

De beeldhouw - en mouleerkunst stellen ons wel de menschelijke schoonheid voor, de menschelijke kracht, het menschelijk lijden en wat niet al meer; maar de menschelijke goedheid? - hoe zelden! En toch is niets roerender dan deze....’

En zoo spraken zij nog lang en van allerlei te zamen tot heel laat in den nacht; want het kopje Chineesche thee had allen slaaplust verdreven, en wat heeft men in het gezellig avonduur niet al te vertellen!

Dat is nu zeven jaren geleden.

Een lange tijd.

[p. 188]

Waar zijn nu de stille, vertrouwelijke gesprekken van voorheen?

Voorbij en voor immer... helaas!

Waar is de huisvrouw?

Dood, en van eenieder vergeten.

Waar is nu ook de aanminnige buurdame?

Uit het oog verloren....

Welhoe?

Ja zeker, is dat dan zoo verwonderlijk op een tijdverloop van zeven jaren?

Wie onzer heeft er niet velen vergeten en uit het oog verloren van die hem eertijds duurbaar waren?

De photographie van het groepje met den jager ligt nog in het album en wordt door al wie het boek in de hand neemt - hoe ras sommigen het ook doorbladeren mogen - toch altijd meer dan eenmaal bezien; want zij trekt zelfs het oog der meest achteloozen aan.

Waar is dan toch die lieve geefster?...

Wie weet, of zij zich bij de toevallige lezing van deze regelen den genotrijken avond, dien zij aan hare toenmalige vriendinnen voor zeven jaren verschaft heeft, zelfs nog zou herinneren!