Erfelijk belast

XX.

Otto had zijn zieken bezocht. Aan 't middagmaal had geen der huisgenooten iets ongewoons aan hem opgemerkt, en toch sloeg Colette al zijn bewegingen, met verhoogde onrust, gade. Wat is het, dat ons waarschuwt, vanwaar de inspraak van ons binnenste, dat er iets onheilspellends op handen is? Hij had wel is waar weinig gesproken; maar dat was geen zeldzaamheid geworden sedert eenigen tijd.

‘Van zwijgen, zal men geen hinder krijgen,’ was de plechtige verklaring van Martinus in zulk geval.

Na 't eten trok Otto in den tuin. Colette volgde hem, zich achter den kerslaurier verschuilend. Zij zag hem drentelen tot aan de scheidshaag, waarachter stond het rozenperk, blijven kijken naar de stammen, thans met proppen stroo, als groote winterhoeden, tegen koude en vorst beschut. Hij wandelde verder, in zich zelven onverstaanbre woorden brommend. Toen draalde hij bij een hul braambessen, hier en daar nog groen tusschen de woest-dooreengeslingerde ranken. Colette zag hem zijn zakmes

[p. 220]

uithalen, openen, zij zag hem zoeken in de dorre stengels, er een afsnijden, diep onder de doornen, zoodat er bloed op zijn vingeren was.

‘Och, Heere, wat steekt hij uit?’ zij, onder den slag van het verschrikkelijke, nog hopend, nog loochenend het intuïtief gevreesde.

‘Hoe mooi!’ zei hij het verdroogde takje omhooghoudend, het bewonderend met het oog, het streelend met de bloedende hand.

‘Otto, Otto, wat doet ge?’ zij was op hem toegeschoten, trok hem bij den arm, met ontsteld gelaat.

‘Ik doe,’ antwoordde hij, ‘wat ik deed, toen ik nog liefde.’

‘Wat?’ kreet ze.

‘Ik pluk een roos af voor Berenice.’

‘Otto, ge droomt, toe kom tot u zelven; dat zijn geen rozen, 't zijn bramen, en zie ge hebt uw hand aan de stekels gekwetst.’

En Colette wilde 't dorre ding wegslaan.

Maar hij verdedigde het als een schat. Zij moest wijken, hij zou zich boos gemaakt hebben.

‘Voor Berenice!’ zei hij als een dreigement.

Colette bleef een wijle onbeweeglijk staan bij hem; toen sprak ze, weer een poging wagend, op effen toon:

[p. 221]

‘Kom, Otto, kom mede naar huis, wij gaan koffie drinken.’

‘Koffie?’ antwoordde hij ondervragend, als verstond hij 't niet en volgde haar.

Ontzet zag Martinus hem aan, in eens iets akeligs bevroedend, doch dra weder gerustgesteld, toen zijn neef heel kalm en wijs over het een en ander begon te praten.

Otto stemde toe, op raad van Colette, dien namiddag geen ziekenbezoeken te doen, onder 't door haar opgegeven voorwendsel, dat hij verkouden was en het weer te slecht. Het toeval kwam haar ter hulp; de motregen van zoo even was in een stortbui veranderd.

Otto, gewillig als een kind, ging in de serre zitten. Hij floot een deuntje, wat hij in lang niet had gedaan.

‘Zwijgen, zwijgen, hem niet laten uitgaan,’ beval Martinus aan Colette, die dezen in 't achterhuis bij zich had gewenkt en hem alles verteld. ‘Opletten, dat Tekla met hem niet spreekt. Ze zou het overal uitbazuinen. 't Zal niets zijn,’ ziende dat zijn zuster weenend in den tip van haar voorschoot beet. ‘Niets, overspanning, onze moeder had het immers ook bijwijlen....’

Het was de eerste maal, dat hij van dat lang ge-

[p. 222]

leden, voor elkaar verheimelijkt onheil gewaagde; en Colette schrok, als had een bij haar gestoken. Haar moeder! hoe vaak dacht zij er aan! Haar arme moeder, zoo onrechtvaardig jaloersch op haar vader, dat het haar verstand ten laatste verbijsterd had!... en hachelijke huistooneelen uit Colette's kindsheid rezen vluchtig op voor de kijkkast harer herinnering....

Doch het tegenwoordige nam haar weder in beslag:

‘Opletten dat Eed het niet merkt, loochenen voor hem: in zijn dwaasheid des Zondags, als hij een glas te veel heeft, zou hij het in de herbergen gaan vertellen.’

Een schok doortrilde hen beiden; Edward stond achter hen. Zijn blik had dieper doorgedrongen dan ze wisten; ofschoon hij voorzeker hun samenspraak niet afgeluisterd had, zei hij gewichtig, met de fierheid van een sluwen schoolknaap:

‘Otto is het fijnste kwijt.’

Verslagenheid lag heel dien dag als een rouwfloers over het huis.