Erfelijk belast

[p. 211]

XVIII.

Na heftige gemoedsbewegingen in de verholenste schuilhoeken van ons wezen opgesloten, als vulkanische ontploffingen, die niet tot aan den rand der kraters reiken, is het akeligste in schijn dezelfde mensch te moeten blijven. Het gewone leven meeleven, over gewone dingen meepraten, de lange uren doorworstelen, met de gedachte op één punt gevestigd, wroetend aan het geleden wee, nieuwe storingen oproepend, als een zweem van vrede lindering heeft aangebracht, als vreesde men bestendig niet genoeg te lijden door eene ramp, die men zoo groot weet te zijn.

Otto deed als immer, wel wat bleeker nog, wel met een trek van onverdrijfbaren kommer op het gelaat, maar rustig en beraden. Hij reed uit, luisterde aandachtig naar zijn zieken met hun eeuwige klacht; ontving de behoeftigen, kosteloos, van twee uur tot drie in zijn spreekplaats, en wie hem een verband had zien ontrollen of leggen, wie hem met vast gewricht de druppeltjes, van 't eene fleschje in 't ander gegoten, had zien tellen, zou nooit vermoed hebben, welke stormen er in zijn binnenste nog verre van bedaard waren.

[p. 212]

Berenice had hij niet meer weergezien, van haar niets meer vernomen. Hij groette den stationsoverste, telkens hij dien op het perron zag staan, of, voorbijrijdend, nam hij den hoed af voor madame D'Haeyer, aan haar bovenraam gezeten; maar bemerkte niet eens, dat haar starende oogen hem niet meer herkenden of niet aankeken.

‘Plichtsbetrachting, volharding!’ aldus wekte hij zich zelven op in dien bedriegelijken toestand van gelatenheid, welke als de windstilte in de natuur, omwentelende stormen voorafgaat...

Tante Colette was nooit zoo oplettend, zoo teedervertroetelend voor hem geweest. Zij wist, zij had het bespied en doen bespieden, dat hij niet meer naar het stationsgebouw ging, dat alle omgang met Berenice was afgebroken en, onder een begin van wroeging, aan den rand van een put, dien zij voor zijn verderf gegraven had, en waarvan zij de verantwoordelijkheids-diepte niet peilen dorst, verdubbelde zij moederzorg en moederliefde.

‘Otto is afgetrokken, hij ziet er uit als een dondervlaag; Berenice komt hier niet meer, zou hij iets in zijn hoofd steken?’ vroeg haar eens Martinus, nadat Otto, wien het niet immer gelukte zijn gedruktheid te overwinnen, zwijgend-somber had aan tafel gezeten.

[p. 213]

‘Prullen,’ antwoordde zij met het leedvermaak haar broeder een prik te kunnen geven, ‘het mansvolk zou beter doen somtijds dingen uit hun hoofd te steken, liever dan daarin.’

Martinus zweeg, haar wel begrijpend en Edward sprak: ‘Domme menschen, die schoenen verslijten achter 't vrouwvolk; geen enkele, die een pruim tabak waard is.’

En Colette knikte den onverwachten mede-kampioen bijval toe.