Erfelijk belast

X.

Ook voor Berenice was de tijd van windstilte uit. Gemoedsstormen waren in aantocht, onzichtbaar samentrekkend aan haar levenszwerk.

Het eerste donderwolkje werd haar door de jonge dienstmeid boven 't hoofd gedreven. Deze dom, praatziek, gevaarlijk-oprecht vertelde vaak het een en ander aan haar kranke meesteres, dingen, die Berenice hoorde, waar ze niet naar luisterde, of die ze onmiddellijk vergat. Thans stond ze daar: kleine oogjes, dikke wangen, lompe lippen en zij lachte, gansch verstokt van ziele-tastvermogen:

[p. 168]

‘Juffrouw Berenice, weet ge wat de menschen nu zeggen?’

‘Neen,’ was 't antwoord van onaandachtige onverschilligheid.

‘Dat ge u als ziek aanstelt om den dokter altijd bij u te hebben.’

Een plotse bliksemschicht. Berenice schoot zich overeind, gekwetst alreede. Toen haalde ze de schouders op en bleef zwijgen.

‘Hij een krekel, zij die maar de oogen toe te duwen is, dat zal de goede soort zijn om van te kweeken, zeggen de menschen,’ en de reeds rijk aan levenservaring jonge meid lachte om die grofheid.

Een donker rood overtoog het wit gelaat van Berenice.

Juist toen werd op de deur geklopt en Colette trad binnen. Zij kwam ondertusschen tot bezoek. Gewoonlijk zat ze bij het ledikant, stijf, gepantserd in haar zijden pelerine, met het hoofd heel recht, strak voor zich uitkijkend, de gedachten elders.

Weinig werd er verhandeld. Berenice had geen lust tot praten, met verwondering in haar verdoofd brein de stroeve stilzwijgendheid der oude dochter gadeslaande, zonder dat zij naar de oorzaak zocht.

[p. 169]

‘Hoe is 't?’ vroeg Colette, op haar kousen geruischloos naderend, ‘ligt ge nog altijd daar?’

Die eenvoudige woorden, telkens met een stil ‘ja’ beantwoord, verwondden Berenice ditmaal als een verwijt.

‘Beter,’ zei ze, ‘morgen ga ik beneden.’ Met groote inspanning kwam ze plots tot dit besluit.

‘Ge hebt gelijk; is dat daar nu een liggen?’ zei Colette, ‘wie niet ziek is, zou er ziek van worden. Men zou wel ten leste de menschen sprekend maken.’

Zij ook, Colette ook! Berenice schrok.

En toen Colette heen was, herkauwde ze met wrangheid die gezegdens.

Otto op zijn beurt was verwonderd: hij vond haar opgewekter. Was het een terugkeer tot het normale? Wie of wat had hem teweeggebracht?

Zij weigerde zijn hand, die haar de medicijn aanbood: ‘Ik voel mij goed,’ zei ze, en ook tot hem als tot Colette, ‘morgen kom ik beneden bij grootmoeder, zeg het haar.’

Vanwaar toch die terugwerking, die hij tevergeefs had uitgelokt? En, zonderling, wat hem had hoeven te Verheugen, boezemde hem een onbepaalde onrust in; ook voor zijn intuïtief gevoel was er een verre storm aan den gezichteinder rijzend, die opgewekt-

[p. 170]

heid was niet door herwinning van kracht of levenslust ontstaan.

Onvoldaan keerde hij dien avond huiswaarts. Toen hij hier in 't stationsgebouw aankwam, glom de hemel al goud en purperrood. Die heerlijkheden bewonderend, was hij blijven staan. Thans lag het westen in grauw gehuld: een enkel dofroze streep kleurde het onderste der wolken nog, als een laatste hopestraal, die door de sombere floersen brak, en ook gedoemd tot sterven was...