Erfelijk belast

XIV.

En zoo geschiedde het. Niet zonder moeite echter.

Berenice kwam schoorvoetend binnen, zich verschuilend achter de oude meid, als een misdadigster, die voor den onderzoeksrechter verschijnt.

‘Maar 't is goed, 't is goed!’ zei Otto aanmoedigend, vervroolijkt door haar schroom.

Haar fijn aangezichtje gloeide hoogrood, haar groote oogen keken niet hem, maar de kaart aan. En, dadelijk als leermeester, maakte hij haar aanmerkingen, tevens lof uitdeelend.

Hij haalde het atlas, waarnaar zij gewerkt had, bewees haar door vergelijkingen, in wat zij gefaald of wat zij juist gedaan had. Ten leste gaf hij haar zijn blauw potlood en het atlas mede. Zij moest een andere kaart maken en ze hem morgen namiddag komen toonen.

[p. 62]

Intusschen was het laat geworden. Berenice wilde naar huis. Otto zou haar begeleiden. Hij deed zijn overjas aan, trok den kraag hoog op en stapte naast haar door de dorpsstraat.

De wind blies vinnig in 't gelaat; schaarsche lantaarnen verlichtten onvoldoende; duisternis lag alom verspreid. Hij stapte flink door uit vrees voor de kou; hij sprak niet uit vrees voor zijn keel. Berenice moest op een drafje loopen om hem te kunnen volgen. Hard klonken hun stappen op den bevrozen grond; omhoog werkten de starren aan hun tinteling.

Aan 't station kwam juist een trein voorbij. In 't licht der lantaarn ginder glom de roode kepi van den overste. Hij stond er op zijn post, geketend als een hond aan zijn hok.

‘Goên avond,’ haastte Otto zich haar in zijn sjerp toe te brommen, zonder de hand uit zijn beschuttende mouw te trekken, en Berenice antwoordde hetzelfde en was met een paar sprongen binnen.

Otto had zich niet verveeld dien dag en dien avond. Tante Colette voelde er den terugslag van, overgelukkig in zijn genot, tevreden over zijn tevredenheid.

Zij keken zelfs elkander lachend aan, in stede van er het treurige van te bedenken, toen een reuteling

[p. 63]

aan de voordeur het bewijs leverde, dat oom Edward het sleutelgat eerst niet vond en hij verwaaid binnenzwenkte.

Martinus keerde enkel veel later naar huis, nadat de drie reeds te bed waren.