Erfelijk belast

[p. 34]

IX.

In den werkwinkel stond ze met het kleed aan. Alle handen rustten, naald en draad nog vasthoudend, alle oogen zagen toe, alle monden lachten en Berenice lachte mee: het gazen kleed, zeegroen, sleepte te allen kant, van voren, van achteren, op zij; de mouwen hingen over hare handen, als een slodderig blad over een koolstok.

Colette, op hare knieën gezeten, trok den rok in sierlijke plooien naar omhoog, rijgde het te wijde lijf en de lange mouwen in, en was al spoedig met haar arbeid klaar. Nu monsterde zij de kleine als een kunstenaar doet met een onvoltooid stuk:

‘Wacht even,’ zei ze, ‘blijf staan, houd u stil,’ en meteen liep ze heen, het meisje bij de vier mannen latend.

Martinus vroeg haar, hoe oud zij was, hoe zij heette, wat ze zooal thuis deed, immers stelde haar al de vragen, met welke ieder onbekend kind door volwassenen wordt geplaagd.

Lang duurde 't niet. Colette was daar spoedig weder met een heel korfje rozen: klein, dikbeblaard en waarvan de platte bloem gansch tusschen de fijne, groene scheutjes stak.

[p. 35]

Hier en daar en bij elken optrek hechtte zij een roosje vast:

‘Goed zoo, zuster, goed, heel goed als zinnebeeld,’ sprak Martinus, die niet scheen te kunnen besluiten zijn eigen arbeid te hernemen om den haren met het oog te volgen, ‘de hoop houdt den mensch in 't leven en tooit het toekomende immers met bloemen.’

Eedje drukte geen gedachten uit, waarschijnlijk omdat hij er geene had; de gezellen dorsten niet spreken.

Thans moest Colette alles stevig vastnaaien en Berenice, weer in haar gewone kleeren, kwam vóór haar op een voetenbankje zitten, met de twee ellebogen op Colette's knieën, zoo dicht kijkend, dat de oude meid ze meer dan eens moest waarschuwen zich achteruit te trekken, wilde zij de punt van de naald niet in haar oog.

Het was een naspeuren van innig genot, gretig verlangen, nieuwsgierig verbazen bij het wordende van zooveel moois. Een tinteling van vreugd ontstond in 't jonge hartje en wekte er vroolijken klop. De kleine armen hadden Colette wel willen omvatten; het mondje kreeg lust haar te kussen, als uiting van dankbaarheid, en de verbeelding tooverde heerlijk-

[p. 36]

heden voor tegen den dag van morgen, terwijl Colette vertelde, dat de Liefde een hart droeg op een kussen, het Geloof een kruis en de Hoop een anker in de hand.

‘O, Colette, Colette! zal ik durven?’ zei Berenice.

‘Anderen durven wel,’ zei Edward, ‘wij gaan allen in de processie, ik ook, ik ben Modestus-knecht.’

‘Wat is dat, Modestus-knecht?’ vroeg Berenice, die de benaming voor de tweede maal hoorde, stil aan de steeds voortnaaiende Colette.

‘De heilige Modestus is beschermheilige van Vroden en zijn beeld wordt in de processie door jonkmans gedragen.’

‘Is Martinus ook Modestus-knecht?’ vroeg Berenice weder op gedempten toon.

Doch Martinus had het gehoord en antwoordde zelf: ‘Neen, ik ben lid van het gilde der Berechting, ik ga met een flambeeuw, in gezelschap van al de leden vóór het Hoogwaardige,’ en hij zag als uitdagend op door zijn bril, of er wel een betwister in het strijdperk treden wou om te beweren, dat er een eer bestond grooter dan deze.

Er deed zich geen kamper voor en Martinus hernam zijn werk met zijn glimmend-koperen vingerhoed zonder bodem, aan een breeden ring gelijk.