Een dure eed

XV.

Reine bleef innig droef over het gebeurde; maar in hare spijt mengde zich een gevoel van verovering: hoe verre was zij er van af geweest hem gehoor te geven, gehoor aan de inspraak van haar eigen hart te verleenen! Zij had hem onverbiddelijk afgewezen, hare neiging voor hem met geweld onderdrukt en fier hief zij het hoofd op.

‘Goed zoo, Reine, gij hebt volhard in uw voornemen; gij zijt niet onwaardig in de oogen van Filip te verschijnen!’ en zij nam de photographie nog eens in de hand en meende die op hare borst te drukken, maar hield zich in als had zij er het recht niet meer toe.

Dat tooneel had nochtans hare standvastigheid op de proef gesteld en zij was er zegepralend uit gekomen.

Voortaan zou ze nimmer wankelen.

Maar hoe jammer was het toch, hoe jammer voor Marcellien... en voor haar zelve!... En zij was verlegen en beschaamd om in zijne tegenwoordigheid te verschijnen. Zij moest zich van hem afzonderen, hem duidelijk toonen, dat ze onverschillig voor hem was... Ware het niet beter geweest

[p. 161]

heen te gaan? Ja, heel zeker... wellicht... want kon ze Meetje en Peetje verlaten?... het hoeveken, waar zij zoolang geleefd, het kamerken, waar zij zoolang geslapen had? En Reine zuchtte besluiteloos.

O indien hij nooit wedergekomen ware, hoeveel vreedzamer zou haar lot zijn geweest!

En te denken, dat zij hem beminde! Dat mocht ze toch, het was hare schuld niet; zij deed den doode geen onrecht, zoolang zij dat niet mondeling bekende, zoolang zij hem metterdaad getrouw bleef.

Neen, hare liefde bekennen, dat mocht ze nooit, wat of er ook gebeurde; hare belofte openbaren evenmin. Elk heeft zijn geheim, dàt was het hare en zij besefte, dat het aan 't licht brengen van dien eed haar de noodige kracht tot het volharden ontnemen zou, evenals zij in de Heilige Geschiedenis gelezen had, hoe Samson zijne sterkte verloor, nadat hij aan Dalila zijn hart had geopend.

Met zijne lokken was hij zijne macht kwijt. In hare stilzwijgendheid lag haar steun. Mededeeling zou tegenwerpingen wekken, overreding wel geene aarzeling, maar onrust teweegbrengen.