Drie novellen

Vreemde invloed. Mijne goede faam. Kromme Cies

XXXII.

Justine was reeds meer dan twee jaren in Brussel, zonderdat eenige verandering dien tijd had gekenmerkt. Men had haar zoo lief, en ware het niet geweest, dat sluimerend maar bitter wee op den bodem haars harten lag, zoo zou zij zich schier gelukkig gevoeld hebben. George behandelde haar met broederlijke voorkomendheid en aan Marie had zij zich met gansch hare ziel gekleefd.

Als de bezoekers heen en George nog eens naar den Cerkel was, zaten de vrouwen nog lang te zamen; dat was het uur der vertrouwelijke gesprekken. Marie verhaalde van hare kinder- en meisjesjaren, hoe zij zonder moeder grootgebracht, en haar vader er op gesteld was, haar als eenen knaap op te voeden, en opzettelijk alle vrouwelijke bezigheden buiten haar bereik had verbannen. Zij sprak ook van haren eenigen broeder, van Godfried, die, tegen wil en dank der familie, naar Zuid-Amerika getrokken, thans vertegenwoordiger van een groot europeesch handelshuis te Valparaiso was, van Godfried, dien zij zoo vurig verlangde weer te zien, die altijd van terugkomen schreef en het nimmer deed.

Justine vertelde van haar vroeger leven, zij sprak van Henriette en Eugénie met haar schrikverwekkend onder-

[p. 70]

richt, en lachte soms met Marie er om; maar meest liet zij zich aan nadenkenden weemoed over, zij verhaalde wonderen van haren lieven, kleinen Dieudonné. Soms ook, maar zelden, sprak zij met bitterheid van Alexis, van het onbegrijpelijke hunner scheiding, en wat de oorzaak wezen mocht, dat zij, die geloofden zoo voor elkaar geschikt te zijn, elkander niet gelukkig hadden weten te maken. En toen vroeg zij zich weder af, wat thans zijn lot mocht wezen?....

En de woorden: ‘vreemde invloed’, die Marie als oorzaak hunner oneenigheid opgaf, leverden haar stof tot menigvuldige overwegingen.

George maakte meer dan eens de opmerking, dat Justine er zoo heel anders en veel beter uitzag, en zulks was waar: haar aangezicht had zijnen harden blos verloren, hare stem klonk zoet en welluidend, haar oog was diep en klaar, en kommervol nadenken had zijnen ernstigen stempel op haar voorhoofd gedrukt.

Haar karakter had zijne stroefheid verloren en zich vol gezellige toegevendheid gevormd; haar geest ontdeed zich van zijne bekrompenheid en breidde zijne wieken uit. Al de edele gevoelens van haar hart ontwaakten tevens; want Marie bezat de zeldzame begaafdheid wat goed is in den mensch op te wekken en uit te lokken.

Van Alexis had zij niets meer vernomen. Zij onderstond zich niet naar hem te vragen, en geen der huisgenooten zou het gewaagd hebben die snaar aan te raken. Daarenboven, zij wisten niets van hem en George geloofde, dat hij op hen allen verbitterd was.

Eens echter, dat zij nevens eene praatzieke dame op eene canapé gevangen zat, hoorde zij Croquet, die, zoo even van Gent toegekomen, met George in eenen verren hoek der kamer stond, meermaals met verdoofde stem den naam van haren echtgenoot uitspreken. Haar hart

[p. 71]

begon te kloppen, zij trachtte het oor aan hun gesprek te leenen; maar vernam slechts afgebroken zinsneden: ‘Sederd lang verhuisd..... een soort van landgoedje buiten de Heuvelpoort.... geheel alleen.... verouderd, ongelukkig.,.. als een kluizenaar....’

Hoe jammer toch, dat het haar niet vergund was meer te hooren! Helaas, langs den anderen kant werd haar de uitvoerige geschiedenis eener erge keelontsteking voorgedragen, waarvan zij echter evenzeer den draad verloor, en niets anders verstond dan: ‘Tien jaar geleden.... als bij een wonder ontsnapt.... drie dokters in consultatie.... warme drank.... geene beternis.... vijf en twintig echels gezet...’ En telkens zij eene beweging deed, en de praatzieke vertelster bemerkte, dat haar geest dreigde weg te dwalen, duwde zij in hare hand, en schoof nader, en sprak luider, om hare aandacht gansch op zich te trekken.

Justine had echter genoeg gehoord: met innige treurnis verbeeldde zij zich thans Alexis in zijne verlaten eenzaamheid, hij wier behoefte aan gezellig verkeer zoo groot was, Alexis, die haar miskend en weggezonden had, en dien zij niet vergeten kon.

Wie weet had het toeval hen thans te zamen gevoerd!....