Drie novellen

Vreemde invloed. Mijne goede faam. Kromme Cies

XXVIII.

Zoo was een heele tijd verloopen.

Sinds lang had hij dien schertsenden toon verloren, die haar zoo zeer misviel; maar thans sprak hij haar ondertusschen, zoo niet barsch dan toch ten minste met zekere onvriendelijke stroefheid aan. Zij was volkomen ontmoedigd over zich zelve en hare bekwaamheden, en had de vleugelen van haren geest geplooid, evenals de vlinder, die, bij kouden regendag met machteloosheid geslagen, onder het vochtig groen der aarde wegschuilt. Wie weet, of nog ooit een zonnestraal van hierboven hem komt opbeuren!

De mensch heeft echter behoefte met menschen om te gaan. Dit dacht hij niet. Daarom verwonderde het hem, dat zij, die voor alle wandelingen enkel de markt en de dagelijksche boodschappen had, dat zij, tot wie hij zoo weinig en met tegenzin sprak, verheugd scheen, als de naaister of de werkvrouw daar waren, en met gretigheid naar dezer lange en zoutelooze vertellingen kon luisteren; ja hij verweet haar inwendig liever met gemeen volk om te gaan dan beschaafd gezelschap op te zoeken, alsof hij het niet was, die er de grootste schuld aan had. ‘Hoe is het mogelijk, dat gij u daarmede ophoudt,’ zei hij haar soms, als het praten beneden geen einde scheen te zullen nemen. Ach, hij gunde haar dit zelfs niet,

[p. 61]

nadat zij zich soms eenen heelen dag afgesloofd had om zijne gasten een goed maal te bereiden!

Maar wat hem het meest mishaagde was, dat hij reeds een paar malen de vrouw van rechtover de deur met haar in druk gesprek in den gang had vinden staan, en ze laatst met een kind op den arm uit de kelderkeuken had zien komen: het was eene dorpsgenoote van Justine, met welke zij in hare kindsheid naar school gegaan en gespeeld had, die later keukenmeid in de stad geworden, en met eenen koetsier getrouwd was. Zij hield eene soort van herbergje of kantien. Alexis zag er soms, wanneer hij uitging en tehuis kwam, eenen haastigen kooldrager met eenen ledigen zak op het hoofd binnentrekken.

‘Dat is geen gezelschap voor u,’ had hij haar uitdrukkelijk gezegd, ‘ik wil niet, dat die vrouw hier komt; geloof mij, houd u tevreden met uwe twee vriendinnen,’ had hij er scherp schertsend, op de naaister en de waschster zinspelend, bijgevoegd.

Hij was niet meer zoo zachtzinnig als in vroegere tijden, en meer dan eens hadden reeds kleine geschillen tusschen hen plaats gehad.