Drie novellen

Vreemde invloed. Mijne goede faam. Kromme Cies

[p. 52]

XXV.

Groote veranderingen schenen hier echter op handen te zijn: er werd een soort van familieraad gehouden en George en Marie waren daartoe overgekomen. Aan Henriette, die veel betrekkingen in Engeland onderhouden had, was ongevraagd eene voordeelige plaats aangeboden in Liverpool, waar haar de opvoeding van drie jonge weesmeisjes zou toevertrouwd worden. Van eene andere zijde was Croquet in onderhandeling met de bestuurders van een groot nijverheidsgesticht in Luik; gelukte het hem zich aldaar als comptable te doen aannemen, dan zou dit winstgevend bestaan hem in de gelegenheid stellen eenen van weerskanten langgekoesterden wensch te vervullen: dit was zijn huwelijk met Eugénie. In dat geval zou de grootmoeder hare dochter daarheen volgen.

Hoe klopte het hart van Justine bij dit vooruitzicht: zij kon het nauwelijks gelooven, dat zij alleen zou zijn, zonder vreemden invloed om haar geluk te verstoren, eindelijk alleen met haren echtgenoot en Dieudonné, alleen en meesteres; want hoewel zij nooit in openbaren twist met Eugénie geraakte, zoo bestonden er toch te veel strijdige elementen tusschen haar beiden, dan dat zij, die altijd toe moest geven, in die voorwaarden had gelukkig kunnen zijn, en zij verlangde wat elke vrouw verlangt: het bestuur harer huishouding zelve in handen te nemen en volgens haren zin uit te voeren.

Marie en George hadden geene kinderen, en Justine was een weinig teleurgesteld, dat zij aan den kleinen Dieudonné, die voor dat bezoek was opgeschikt, zoo weinig aandacht wijdden.

Des namiddags waren zij allen te zamen, ter uitzon-

[p. 53]

dering van Henriette en de grootmoeder, de schilderijen der gentsche kunstenaars voor de aanstaande tentoonstelling van Londen bestemd, in de voorzaal der Hoogeschool gaan zien. Alexis, die altijd veel van het gezelschap van Marie gehouden had, verliet hare zijde niet, en wisselde bemerkingen met haar over de aanwezige kunststukken, terwijl George met Eugénie langs den anderen kant stond. Justine was te veel in die groep: niemand sloeg acht op haar en gansch aan zich zelve overgelaten, mocht zij rondwandelen om de tafereelen te bezichtigen. Hoewel aan eene dergelijke handelwijze gewoon, verdroot het haar ditmaal bijzonderlijk, en zij vond het heel verkeerd van George en Marie er zoo beleefd op aangedrongen te hebben, dat zij medekomen zou: veel liever ware zij bij haren kleinen Dieudonné te huis gebleven, - o zooveel liever!

Marie was wel de laatste mensch der wereld, die iemand opzettelijk zou gekrenkt hebben, maar geheel aan het onderwerp, dat haar bezighield, overgegeven, bemerkte zij niets meer van hetgeen rondom haar mocht gebeuren. In het terugkeeren stapte zij nevens Justine, maar wendde zich gestadig naar Alexis, met wien zij thans eene drukke woordenwisseling over het idealisme in de kunst had aangegaan.

Het dienstmeisje stond aan de glazendeur van het voorhof met den kleinen knaap op den arm, toen zij in de woning traden, en Alexis was zoo hevig in het gesprek, dat hij voor de eerste maal van zijn leven dicht nevens het kind voorbijging en achter Marie in de eetzaal trad, zonder er acht op te slaan.

Justine en Eugénie liepen tegelijk naar hem toe; maar de keuze van den knaap was niet twijfelbaar: hij stak zich reikend en hunkerend met het rechter armpje naar zijne moeder af, terwijl hij zijne tante, die insgelijks naar hem

[p. 54]

greep, schreeuwend met de linkerhand in het aangezicht krauwde.

Justine trad zegepralend in de kamer met haar zoontje.

‘Gij houdt dus,’ sprak Marie op dit oogenblik, tot Alexis opziende, die nevens haar aan de tafel stond, ‘het realisme in de kunst voor een....’

‘Dada, dada,’ riep de kleine, die zijnen vader zag.

‘Voor een antagonisme,’ vervolgde de tengere vrouw zonder op die uitroeping te letten, ‘een eigenlijk antagonisme van.....

‘Papa, papa,’ onderbrak haar het vroolijk opwippend kind, dat de vader op den arm had genomen en liefderijk toelachte.

‘Baiser, Papa,’ sprak Justine tot den kleine.

‘Baiser, Mama,’ antwoordde Alexis in volkomen vergetelheid van zijn zoo even onderbroken gesprek, en als met een inzicht van grootmoedigheid om zijne zwagerin niet gansch van de liefkoozingen des knaapjes te berooven, boog hij het naar haar toe en sprak streelend: ‘Baiser, ma tante Marie,’ maar bemerkte toen eerst, dat Dieudonné tot groot gevaar harer schoone kanten en strikken eene chocoladesigaar in de hand hield, waaraan hij duchtig knaagde.

‘O gij kleine realist!’ riep hij met vaderlijke teederheid zijn bemorst aangezichtje kussend, uit, en beide ouders lachten om zijne kuren.

Maar tante Marie was heel van haar stuk gebracht en trok naar boven zonder een enkel woord te spreken, en wanneer George later voor het avondmaal beneden kwam, verklaarde hij met verfronsten wenkbrauwboog, dat zijne vrouw hoofdpijn had en heden liefst niet meer van hare kamer komen zou.