Drie novellen

Vreemde invloed. Mijne goede faam. Kromme Cies

XXIV.

Het was recht gelukkig voor Justine, dat de tantes den kleine niet als eenen indringeling opgenomen hadden; ook liet zij haar meer gezag over hem dan zij in den grond wel gewenscht had. De knaap groeide ras, hij was kloek en gezond veelmeer dan schoon te noemen Zij wijdde hem al hare zorgen en had maar een verdriet, namelijk, dat Eugénie aangaande zijne opvoeding reeds de tyranieke neigingen van haar karakter begon uit te oefenen. Het was aan de moeder niet vergund hem eenen enkelen oogenblik op den schoot te houden, toen hij ingesluimerd was, dat ware hem bederven geweest; zij mocht hem nooit wiegen, als hij schreide, dat zou zijne hersens verzwakken, gaf zijne tante voor, en Justine moest zich geweld aandoen om het kind, dat met de voetjes spartelde, ongesust in zijn wiegje te laten liggen, uit ontzag voor Eugénie; maar wat heur harte bloeden deed, en waarvoor zij meer dan eens in werkdadigen opstand kwam, was het engelsch gebruik, dat volgens de leerstelsels van Henriette op haar kind begon toegepast te worden: de koude baden, welke, zeiden zijne tantes, het verkloeken moesten.

Zij bemerkte ook met innig misnoegen, dat Eugénie hem zijn mutsje aftrok, zoodra hij bij haar was: de lieden van buiten zijn in de meening opgevoed, dat men de kinderen warm dient te houden; nooit zult gij hier te lande een

[p. 51]

kind, dat nog op den arm zit, met het bloote hoofd zien. Zelfs als zij grooter zijn, hebben de boeren- en werkmanskinderen, welke in den heeten zonnebrand bijna zonder kleederen en barvoets in het zand liggen te woelen, toch nog doorgaans eene dikke wollen muts op. En ofschoon Justine tot dezen graad de zienswijze der onbeschaafde klassen niet deelde, zoo boezemde toch de aanblik van haren kleinen Dieudonné haar innig medelijden en onrust in, wanneer zij hem met zijn dungezaaid haar in den gang, of in den tocht der deuren op den arm van Eugénie ontwaarde.

Aldus dwarsboomde deze haar in menigvuldige opzichten. Het was haar verboden het kind op zijne voetjes te laten steunen, uit vrees dat het kromme beenen krijgen zou. Eugénie liet hem nooit zijnen wil doen, als hij bij haar was en kon hem tevens met geweldige liefkoozingen overladen: iets dat een kind nooit van zijne moeder te vreezen heeft. Het was verwonderlijk, hoe gauw die kleine zijne beschermers en degenen, die hem involgden, wist te onderscheiden van hen, die zijne kinderlijke grillen aan de strenge wetten der redelijkheid onderwierpen. Als zijn vader te huis kwam, stak hij beide zijne armkens naar hem uit; hij zat voor eene korte poos soms tevreden op den schoot zijner stille grootmoeder; maar liet zich bijna nooit zonder wederspannigheid van Henriette op den arm nemen, en zoodra Eugénie op hem afkwam, stampte hij ongeduldig met de voetjes, verborg het aangezicht op den schouder zijner moeder, en klemde zich schreeuwend aan haar vast, tot telkens vernieuwde teleurstelling zijner tantes, die hem zoo liefhadden.