Drie novellen

Vreemde invloed. Mijne goede faam. Kromme Cies

[p. 48]

XXIII.

Aldus vergingen herfst en winter, en met de lentedagen was ook een nieuwe huisgenoot in de familie gekomen. De geboorte van dat kind werd van allen met vreugde begroet. ‘Dieudonné,’ werd hij tegen wil en dank zijner moeder geheeten. Maar Eugénie had dien naam voorgesteld, welke met geestdrift werd aangenomen: het bleek namelijk, dat er een broertje geweest was, en wel het oudste, dat dien naam had gedragen en vroeg gestorven was, en Eugénie had het nu in eens in het hoofd gekregen de nagedachtenis van dat nooit gekend en langvergeten broertje te verheerlijken. ‘Dieudonné’ herhaalde Justine soms en met ontevredenheid bij zich zelve, ‘dat zal ik nooit kunnen zeggen;’ ook duurde het vrij lang, aleer zij er toe besluiten kon; zij noemde hem in den eerste ‘ons kind’, of ‘de jongen,’ of ‘de kleine.’

Wat had Alexis zijn zoontje lief! Het was opmerkenswaard, hoe hij en zijne jonge vrouw zich over dezes hoedanigheden onderhouden konden:

‘Het zal een groot man worden!’ voorspelde hij, ‘ik zie het aan zijn welgevormd voorhoofd.’

‘Zulke kinderen zijn er niet meer,’ verzekerde Justine met moederlijke fierheid.

‘Nergens,’ bevestigde de vader - en hij was evenmin als zij in de gelegenheid vergelijkingen met andere kinderen te maken.

Eugénie had hem een mahoniehouten wiegje gekocht; dat stond thans in den hoek der woonkamer, en zij was bezig een licht mousselinen overhangsel er voor saam te naaien. Zij had hem ook reeds een zilveren kloterspaan voor later medegebracht. Henriette borduurde witte kleedjes voor haar

[p. 49]

teergeliefd neefje, en de bijna altijd stilzwijgende grootmoeder was ingenomen met haren kleinzoon. De goede vrouw had, sinds den dood van haren oudsten knaap, hare moederlijke genegenheid op eene heele rij van kinderen kunnen oefenen, en toch dacht zij nog soms met verlangenden weemoed aan haren langverlorene terug, en het scheen haar, dat haar kleine Dieudonné weergekomen was; hij geleek hem op eene treffende wijze: hij had zijn klein mondje en zijne oogjes, vertelde zij.

O die oogjes! Alexis kon soms het kind in de armen aan het venster opsteken om het in de lucht te zien staren. Die oogjes maakten tusschen hem en Justine het voorwerp van vele gissingen uit: zij waren van eene onduidelijke, donkere kleur. Zouden zij blauw, bruin of zwart zijn? - want gij moet het evenzeer opgemerkt hebben, dat de ouders de kijkertjes hunner lievelingen enkel onder deze kleuren rangschikken. De leelijke namen van grijsgroen- of rosachtig worden er nooit op toegepast.

‘Welke stem, welke longen,’ sprak Alexis, wanneer de kleine schreeuwde; ‘daar zit al kracht in,’ zei hij toen hij den duim in het tenger handje stak en het kind de vingertjes sloot. Hij schiep er behagen in des avonds gestadig de lamp op tafel te verschuiven om ga te slaan, hoe zijn zoontje het licht met de blikken achtervolgde, en moeder en grootmoeder en tantes zagen belangstellend toe. Maar toen hij er in gelukt was het na weken en door herhaalde pogingen te doen lachen, o toen kenden zijne verwondering en zijn hoogmoed geene palen!

De ontwikkeling van een kinderlijk vernuft, welke nagenoeg algemeen dezelfde is in de eerste maanden - tenzij men eenen idioot voor handen heeft - wordt in alle jonge huisgezinnen voor eene verbazende uitzondering gehouden; evenzoo gaat het met de toenemende krachten en den lichaamsgroei van het kind - juist alsof het niet

[p. 50]

veel zeldzamer ware, indien het een dwergje bleef! Met telkens vernieuwde bewondering en bevreemding begroet men den eersten glimlach, het eerste woord, de eerste schreden! En waarom zouden de ouders zich deze illusiën niet scheppen? zij hinderen niemand en verhoogen hunne vreugde.