Drie novellen

Vreemde invloed. Mijne goede faam. Kromme Cies

[p. 43]

XXI.

Zij had het zelve niet kunnen zwijgen wat lessen zij nam. Alexis glimlachte over haren ijver en vroeg naar hare vorderingen aan zijne zusters; doch zij vonden weinig te prijzen en lieten verstaan, dat Justine uiterst stomp van geest was.

‘Waarmede gij u toch bezig houdt!’ bemerkte de luie oude dame. Alexis had lust zelf eens te beproeven haar onderricht te geven; maar dat zou de twee meesteressen hebben gestoord; overigens, thans had hij het te druk: hij had de vertaling in het fransch van een merkwaardig hoogduitsch boek over hofbouwkunde ondernomen, en zat gedurende zijne ledige uren steeds boven opgesloten, men zag hem slechts op het uur der maaltijden, en de drie jonge dames gingen dagelijks te zamen in het veld wandelen.

Wat vermoeiende uitstapjes voor de opgejaagde leerlinge: men gunde haar geen oogenblik rust: trok zij een kruidje tusschen de korenaren af, Eugénie nam het uit hare hand om onmeedoogend zijne bloemenkroon en zijne bladerkens te ontleden, en daar Justine de voorbereidende kennis der kruidkunde niet bezat, en geen enkel deel der plant wetenschappelijk te noemen wist, en zulks haar niet werd geleerd, was het haar onmogelijk van die uitleggingen iets te begrijpen.

Wanneer zij het ongeluk had toevallig naar den grond te blikken, zoo ontdekte Eugénie in die beweging, een inzicht planten te zoeken, en oorverdoovend noemde zij den eenen latijnschen naam na den anderen, - of zij altijd juist trof, daarover kon Justine niet oordeelen - en was de meesteres van kruidkunde eenige stappen vooruitgegaan of achter-

[p. 44]

uitgebleven om bloemen te plukken en nieuwe martelingen aan Justine voor den avond te bereiden, dan maakte Henriette van de gelegenheid gebruik om haar engelsche woorden te doen uitspreken. De jonge leerlinge kreeg eenen onverwinnelijken en levenslangen afkeer van de kruidkunde, waarvan de studie haar in andere omstandigheden wellicht tot overgroot genoegen had kunnen strekken, en met medelijdenden gruwel dacht zij aan het ongelukkig lot der engelsche meisjes - hare zusters in rampspoed - die bij Henriette fransch geleerd hadden!

Eugénie had haar van den eersten dag reeds een groot groenachtig boek met gekartonneerden omslag, - eene Flora van België - overhandigd, om daarin de gekregen lessen te overzien; maar een wetenschappelijk boek, waaraan men niet gewoon is, maakt den indruk eener vreemde stad, waarin men den weg niet vinden kan, als hij ons niet gewezen wordt; overigens, het was op twee kolommen en met zulke kleine letter gedrukt, dat Justine moeite had er in te lezen, en het aldra opgaf.

Ook met de engelsche th kon zij nog immer niet klaar komen, en zij vervaardigde hare opstellen op eene erbarmelijke wijze, doodmoede als zij telkens was van urenlang en ononderbroken luisteren naar Henriette.

Helaas, waartoe diende al hare volharding en haar voorbeeldeloos geduld?

Wel! om Eugénie en Henriette de gelegenheid te geven hare kundigheden ten toon te spreiden; want het was die twee ijvervolle juffrouwen - misschien buiten haar eigen weten - veelmeer te doen om hare leerlinge al de mogelijke hinderpalen der wetenschap in den weg te leggen, en als echte pedanten met hare geleerdheid te pralen, dan die aan anderen mede te deelen.