Drie novellen

Vreemde invloed. Mijne goede faam. Kromme Cies

XI.

Zij had niets te verrichten: zij vroeg werk aan Eugénie en deze haalde haar een kleed van het hare om los te tornen: een lastige, onverdraaglijke arbeid, die de zenuwen prikkelt, de nagels zwart maakt en de oogen vermoeit. Alexis, welke dit niet wist, zag bij zijne tehuiskomst, hoe naarstig en gezellig zijne jonge vrouw reeds tusschen zijne zusters en zijne moeder zat, en voelde zich zoo gelukkig in den verbindenden aanblik dier goede overeenkomst!

Des avonds verscheen Croquet; hij kwam daar dagelijks: dit had Justine reeds vernomen. Hij stapte recht op haar toe, kruiste de armen over de borst, boog het hoofd heel diep met schertsende nederigheid, wipte dan eens op de teenen en ‘mevrouw’ sprak hij plechtig.

Henriette en Eugénie lachten, Alexis was niet tegenwoordig. Justine werd verlegen en bedroefd: was dit een blijk van minachting te haren opzichte, of wilde hij kost wat kost grappen maken, en was het enkel een nieuw bewijs van zijn tactloos karakter? dit vroeg de jonge vrouw zich peinzend af.

Toen zij een weinig later iets in de nevenzaal was gaan halen, hoorde zij hem op eene vraag van Eugénie, die zij niet verstaan had, met verdoofde stem antwoorden: ‘Eene volkomen nulliteit.’

Was het van haar, dat hij zulks zeide? zij geloofde ja, en wanneer Alexis daar ook reeds was en allen vroolijk rondom de tafel zaten, verstrooide haar nog steeds deze twijfel, en haar stilzwijgen scheen misnoegdheid zonder grond aan hare luidruchtige huisgenooten.

[p. 21]

Lieden, welke weinig aan den gezelligen omgang der wereld gewoon zijn, bezitten doorgaans geene zelfbeheersching: wat hen ontroert, bekommert of kwetst, staat al dadelijk en dikwijls in schijnbare ontevredenheid op hun aangezicht te lezen; zij kunnen hunne indrukken niet verbergen noch er de ontleding van verschuiven.

Croquet had iets nieuws - of iets, dat daar ten minste nieuw was, medegebracht: eene heele reeks stalen ringetjes, die op twee roedekens staken, en welke een oningewijde er niet meer kon op krijgen, eens dat zij er afgetrokken waren. Henriette had het reeds trachten te doen, thans zat Eugénie er mede bezig. Zij stoeide gestadig met Croquet en lachte luid bij elke mislukte poging. Dan wilde Alexis, dat Justine het ook eens beproeven zou.

Instinctmatig wilde zij het voorwerp wegschuiven; doch zich bijna even gauw bedenkend in de vrees hem door eene weigering te mishagen, nam zij de roedekens vast. Alle oogen waren op haar gevestigd: dit bracht haar in verwarring. Zij bezat eene van de natuur welgevormde, kleine hand, doch die door het gestadig handelen van ruwe voorwerpen ruig en thans eenigszins door den winter was aangedaan. Eugénie wees haar terecht met hare fijne, witte vingeren. Het contrast was groot genoeg; maar zij achtte het geraadzaam de aandacht er op te trekken met de uitroeping:

‘Arme zuster, zou men niet zeggen de hand eener boerenmeid, zoo rood, zoo opgezwollen van de koude! doet dat geen zeer, Justine?’

‘Niet heel veel,’ was het antwoord.

Neen, neen, Eugénie, niet half zooveel als de doornsteek uwer woorden in dat teeder gemoed.