Drie novellen

Vreemde invloed. Mijne goede faam. Kromme Cies

[p. 16]

IX.

Een grauwe, mistige morgen heette haar voor de eerste maal welkom in hare nieuwe woning. Hare koffers waren daags te voren aangekomen en stonden in hare kamer: zij keek er verlangend naar: zou zij het wagen in négligé te verschijnen? Zij aarzelde; neen, dat kon niet zijn: zij was te vreemd nog voor hare huisgenooten en moedig plonste zij aangezicht en hals in het ijskoude water en begon huiverend haar morgentoilet.

Toen zij voor het eerst na haars vaders dood het juk der dienstbaarheid droeg, had het haar hard gevallen des morgens zoo vroeg met het koude water in aanraking te komen, en het genot te missen met half verwarde lokken en zonder opschik beneden te gaan, een genot, dat ons zoo goed den welstand van het familieleven doet smaken. Thans was zij tehuis, in haar eigen tehuis, - helaas! hoe weinig werd zij het gewaar, als zij op dien vochtigen wintermorgen hare lange lokken kamde en hare roode verkleumde handen afdroogde.

In de eetzaal wachtte men op haar aan het ontbijt. Alexis zat nevens zijne moeder, deze met den rug naar het vuur in papillotten, met eenen zwarten, geverfden sjaal aan, en het scheen Justine, dat zij haar wenkte zich nevens haar op den ledigen stoel te plaatsen; maar zij deed, als zag zij het niet, en zette zich nevens Alexis: het was zoo natuurlijk, daar zij de anderen nog zoo weinig kende! Henriette had haar blond haar in een net hangen, en droeg een verschoten grijs morgenkleed: wat voelden die lieden zich te huis in hare woning, waarin zij als eene vreemdelinge zat!

Eugénie kwam binnen en wenschte haar hoffelijk den goeden dag, maar bleef als opzettelijk rechtstaan achter

[p. 17]

haren stoel; er was een oogenblik van spanning, en toen boog Alexis zich naar zijne jonge vrouw en fluisterde haar aarzelend iets in het oor:

Zij zat op de plaats van Eugénie! Onthutst stond zij op en ging aan het andere einde der tafel. Hij hield haar terug met zijnen blik, terwijl hij haar wegzond met zijne woorden, en de smeekende uitdrukking van zijn aangezicht zei duidelijk genoeg: ‘Laat ons ook dit offer brengen aan de goede overeenkomst van ons huis!’ Maar noch zijn blijkbare spijt, noch de vriendelijke knik harer schoonmoeder, die haar welkom scheen te heeten, vermochten de wolk van haar voorhoofd te drijven en het ijs in haar hart te doen smelten. Wat ook niet weinig tot hare verlegenheid bijdroeg, was het uitsluitend gebruik der fransche taal, welke door hare huisgenooten was aangenomen, en waarvan de reden was, dat hare schoonmoeder uit het Walenland herkomstig, ofschoon zij het grootste deel van haar leven in Vlaanderen had doorgebracht, hetzij door luiheid, hetzij door stompheid van begrip, er nooit toe gekomen was vlaamsch te leeren, hetgeen hare kinderen goed kenden, maar niet gewoon waren ondereen te spreken.

Toen haar echtgenoot naar zijne les was, en Henriette ook reeds de kamer had verlaten, zegde zij schuchter, dat zij thans hare koffers uitpakken ging en trok naar boven, tevreden wat alleen te zijn; maar nauwelijks was zij op hare kamer, als een bescheiden klopje op de deur haar het bezoek van Eugénie bracht. Deze kwam hare diensten aanbieden om haar behulpzaam te zijn.

Zoo iets doet men liefst zelf. Justine bedankte haar minzaam en wachtte tot zij heengaan zou om hare koffers te openen; doch Eugénie zei haar zich niet te geneeren - was zij het niet, die haar geneerde? - en bleef staan, en Justine was gedwongen in haar bijzijn al hare kleine zaken te verhandelen en weg te leggen.

[p. 18]

Wie kent niet het genot al de geliefde voorwerpen, welke men uit zijne kindsheid en zijne vroegste jeugd heeft bewaard, bij eene verhuizing te bezichtigen! Het gebroken speelgoed terug te zien; het prentenboek, dat vader eens onverwacht mede had gebracht, weêr te vinden! de doosjes te openen, waarin verwezen juweeltjes hun dof verguldsel verbergen; de prijsboeken der schooljaren te doorbladeren; het opgekruld kroontje der wijsheid of welgemanierdheid, dat men toenmaals verkreeg, nog eenmaal in de hand te nemen! De verdroogde camelia van het eerste bal! Het popje in manskleederen, dat men van eene schertszieke vriendin op Sinte-Klaasdag kreeg! Het schaduwbeeld, dat neef van ons gemaakt heeft, neef, die over zee getrokken en nooit meer teruggekomen is! - en het zicht van dat geel geworden stukje papier verzet ons in eenen gezelligen avond in onze vervlogen jeugd, en toovert ons de gestalte van den vroolijken, wilden zeeman, die zoo jong in de golven den dood moest vinden, nog levendig voor onze blikken, en wij droomen ons terug in gene dagen, en vergeten het tegenwoordige om enkel in het verledene te leven. Bewaarde brieven, kleine geschenken en eene ontelbare menigte voorwerpjes, welke waarde voor ons bezitten, omdat aan elk hunner eene herinnering is verbonden, en die voor anderen niets beduidend zijn!