Drie novellen

Vreemde invloed. Mijne goede faam. Kromme Cies

IV.

Justine was een buitenmeisje uit den kleinen burgerstand: haar vader was gemeenteontvanger op een groot dorp geweest; hij had haar een paar jaar in eene landelijke kostschool gedaan, en was, toen zij nauwelijks weder te huis was, schielijk gestorven, haar zonder fortuin alleen achterlatend. Het weinige, dat zij geleerd had, was echter voldoende om haar eene plaats van tweede winkeldochter in eenen garen- en saaiettewinkel te bezorgen. Het was sinds de bruiloft van haren patroon, die eene fabriek van breikatoen had en tevens het magazijn voorthield, waarmede zijne ouders hun fortuin gemaakt hadden, toen Alexis nevens haar had gezeten, dat hunne kennismaking dagteekende. Dat was nog niet heel lang geleden, en zeker was het, dat zij elkaars karakter niet goed kenden, en wel roekeloos handelden zich blindelings aan elkander te verbinden; maar het was eene plotselinge, eene machtige sympathie, die hen verbond, en wie kan zeggen, of zulk eene neiging op zich zelve reeds geene waarborg van geluk oplevert, en of de keus des harten niet dikwijls zekerder is dan het wikken en wegen der koude berekening?

Hoe genoeglijk vond hij het tegen den avond eenige oogenblikken met haar in het kamertje, dat zich achter het magazijn bevond, te mogen overbrengen! en zij ook, heel alleen en liefdeloos op aarde, van 's morgens tot

[p. 8]

's avonds overlast van geestdoodende, zenuwprikkelende bezigheden, die al de aandacht en oplettendheid vereischen en waarin het hart geen belang stellen kan, hoe voelde zij zich herleven in zijn bijzijn! Hoe menigmaal sprak zij hem ook van zijne moeder, van zijne zusters, van hare vrees geenen goeden indruk op zijne familie te maken, van het verleden, van haar tehuis, van het geluk elkaar gevonden te hebben en elkaar te beminnen!

En hij, de brave man, hij stelde haar gerust, hij vertelde haar veel van Eugénie en Henriette, van dezer goede hoedanigheden; hij toonde zich ingenomen met zijne zusters, meer nog wellicht dan hij in werkelijkheid was, om zijne jonge bruid welwillend te haren opzichte te stemmen - en het was zonderling: met hoe meer lof hij van zijne familie sprak, hoe grooter hare beduchtheid voor de toekomst werd, en toen zij hem daags voor hun huwelijk met vernieuwde en verhoogde vrees over haar toekomend leven in zijnen huiselijken kring onderhield, toen zei hij in eens zeer ernstig en met diepen nadruk: ‘Zie, Justine, indien er eene vrouw bestond, die met mijne moeder en zusters niet overeenkwame, zou ik wel eene slechte meening van haar karakter hebben; want ik zou weten, dat de schuld aan haar alleen te wijten is.’

Hij sprak aldus in de vaste overtuiging daardoor de goede overeenkomst tusschen zijne bruid en zijne familie voor te bereiden, en hij dacht niet, de roekelooze, dat hij met die woorden de baan tot alle latere vertrouwelijkheid tusschen hem en zijne toekomende vrouw afsneed.

Justine wist zelve niet, waarom die woorden haar zoo pijnlijk aandeden. Helaas, zij zou het later ondervinden!