De bruid des Heeren

XXXIII.

Den volgenden Zondag werd zij onder een voorwendsel in de brouwerij ontboden. In den loop der week had zij van Donatus een brief gekregen, dien ze onbeantwoord liet. Tot hem gaan stond gelijk met eene toestemming.

Het was zoo vreemd daar in die voorkamer bij dien jongen mensch te gaan zitten in de hoedanigheid van zijn verloofde. Zij had gebeefd, haar hoofd werd als duizelig, toen zij naar die bijeenkomst trok, en thans was zij geheel kalm, het scheen alsof zijn tegenwoordigheid alle gejaagdheid wegnam. Hij legde haar zijn plannen uit - dit had hij reeds gedaan aan het feestmaal, doch onbepaald van zijne aanstaande vrouw sprekend, in stede van ‘u’ en ‘gij’ als thans te zeggen.

Pia, met heilwenschen door de brouwersvrouw bestormd, overtuigd van zijne braafheid en zijn voorbeeldig gedrag, bevreesd voor

[p. 172]

tante Monica, had tot dusverre nog niet den tijd tot overweging en zelfonderzoek gevonden. Eene kwezelachtige eerbaarheid had haar belet aan zijn persoon te denken. Uiterlijke schoonheid op prijs stellen was haar van jongs af aan als iets onbetamelijks voorgehouden, en zij bekende aan zich zelve niet, dat zij hem, nu hij daar voor haar zat, toetsend gadesloeg. Zij merkte op, dat er weder zweetdroppeltjes op zijn voorhoofd en zijn neus stonden; dat zijn roode nek in eene vette plooi boven zijn halsboord uitpuilde; dat er witte korreltjes en een paar bleekgele haartjes op zijn dikke schouders lagen, en onwillekeurig herinnerde zij zich het rosse kluwen, dat zij eens in de kamer zijns broeders op het waschwater had zien drijven, en voelde zij iets van den weerzin van destijds. En het was zeker het heropwekken van de gedachte aan dien noodlottigen dag, waarop zij onbewust zooveel misdreven had, wat haar weder een indruk van onfatsoenlijkheid gaf, als waren dat onderhoud en die bijeenkomst laakbaar.

En zij stond op. Donatus had haar nog zeer

[p. 173]

veel te zeggen, sprak hij teleurgesteld; maar zij gaf voor, dat tante Monica haar lang uitblijven vreemd vinden zou, en het best was het plan tegenover deze vooralsnog geheim te houden. En, als het ware om den aanstaande nog een uitweg tot terugdeinzen aanteduiden, zei ze bloohartig:

‘Ge weet toch wel, niet waar, dat ik met ledige handen zal moeten aankomen?’

‘Ja, ja,’ antwoordde hij volijverig, ‘maar ik weet ook? dat gij een schoonen stuiver te wachten hebt, die ons niet kan ontkomen.’

Deze tijdelijke verzaking en berekende hebzucht, zoo oprecht als brutaal uitgedrukt, kwetsten Pia eenigszins.

Tot dusverre had zij alles lijdzaam laten schikken, als iets dat haar niet aanging. Nu dacht ze, dat ze toch haar woord nog niet gegeven had.