De bruid des Heeren

VII.

Maar misschien juist wegens dit verbod dacht Pia er aan: in hare kinderlijke verbeelding zag zij alles weder: zij woonden in eene smalle straat, dicht bij het St. Pietersplein te Gent. Daar is het, dat de cirk staat, de barakken (kermistenten) worden opgebouwd; daar, dat op een gegeven oogenblik de rijen kramen met speelgoed en kleinoodiën, vol kleurig aardewerk en snuisterijen, als uit den grond verrijzen. En omdat deze jaarmarkt (hier foore genaamd) de eerste van 't jaar in België is, brengen het meerendeel der kermisgasten in de buurt den winter over. Hunne wagens staan gerangschikt op het Heuvelplein, in de onmiddellijke nabijheid van de plaats, waar ze hunne kunsten zullen doen. Pia speelde er

[p. 24]

met de vreemde kinderen: jonge koordedansers, kleine goochelaren, wonderschepsels. Zij zag er kundige honden africhten, vogels kunsttoeren leeren. Zij kende de levenswijze van die uitheemsche menschen, in hun eng, reingehouden wagenkamertje, met den schoorsteen, die rookt als hunne spijzen worden bereid. Zij wist, waar degenen, die er geen onderkomen konden vinden, den nacht - met achten-twintig of dertig in één klein logiesthuis - gingen doorbrengen. Het was gebeurd, dat er in hun woning sliepen; en zij had zelfs een tijd les deux petites soeurs Bona, les filles de l'air, in haar eigen bed tot slaapkameraadjes gehad. En het scheen telkens zoo zonderling die gehavende speelmakkertjes 's avonds - zoodra de foore geopend was - met een gouden bandje om het hoofd en een gazen rokje op de voorplank der barak te zien verschijnen; de moeders, die 's morgens, omringd door kruipende kinderen en scharrelende kippen, aan de wagens aardappelen zaten te schillen, de meisjes, die er naarstig over de waschkuip gebogen

[p. 25]

stonden, 's avonds daarbinnen, getooid als prinsessen uit een vertelsel, met bloote armen en vleeschkleurige kousen, en starren van klatergoud op het korte kleed, te zien koordedansen - want soms kreeg Pia wel een toegangskaart. Vreemd was 't den knorrigen grootvader, voor wien zij gansch den winter bang was geweest, telkens hij sprakeloos en kuchend in de gelagplaats zat, thans, in de hoedanigheid van Papa la joie, met een groote witte pruik van krullen, een rood gemaakt aangezicht en een schitterend gebloemden rok, kwinkslagen te hooren slaan om met luid en heesch geschreeuw het volk naar zijn theater te lokken.

Het bonzen, het trommelroffelen, het volksrumoer hadden deeluitgemaakt van Pia's leven. Hoe vermoeid ze in dat druk seizoen ook mocht wezen, nadat ze een heelen avond de piano had bespeeld voor de wemelende dansers, toch bleef zij na het vertrek der laatsten nog op. Dit was het uur, waarop de monsters uit hunne tenten kwamen, waarop de reus van Thourout met den dwerg van Ieperen binnen-

[p. 26]

trad, terwijl l'homme tronc, de man zonder handen noch voeten, door een goochelaar of een hercuul gedragen, op de marmeren tafel werd geplaatst. En allen dronken een druppel of eene pint bier. Pia viel half in slaap met het hoofdje op den arm; maar met weifelende oogjes zag zij - nadat dezen ook heen waren - hare moeder het ontvangen geld tellen en hoorde zij den klank der muntstukken en hare ouders zeggen, of de ontvangst goed of slecht was geweest, naar gelang van het weer en de vele of weinige bezoekers, die er dienvolgens gekomen waren.