De bruid des Heeren

IV.

‘Opstaan!’ klonk het aan Pia's oor.

Zij had zoo even, slechts half ontwaakt, een klokkentoon vernomen, de warmte van het bed voelend, in het koesterend bewustzijn, dat de morgen nog ver lag en het herinsluimeren voor lang zou wezen.

Zij rekte de armen uit en geeuwde.

‘Hoort gij niet, dat het klept om luiders?’ hernam de stem.

Het was tante Monica. Zij had een licht op het kasken geplaatst, dat Pia's thans geopende oogen verblindde. Haastig was deze opgesprongen als verdwaasd of nog bedwelmd. Zij

[p. 14]

was zoo klein, schraal als een gepluimd vogeltje, met tengere ledemaatjes, en moest medelijden inboezemen, terwijl zij, onaangekleed, hare kousjes optrok. Maar tante Monica had geen medelijden, wanneer het den godsdienst en bijgevolg hare plichten gold.

Dorthee en Juliane zaten reeds aan 't ontbijt - menschen van buiten overschrijden nooit nuchter hun drempel, hoe vroeg het ook mag wezen.

Pia had geen eetlust na deze schielijke storing uit den slaap. Monica dronk een slokje, staande, en nu begon de klok zoo aanwakkerend ras te bengelen, dat de drie zusters te gelijk naar hare mantels grepen.

De deur werd toegetrokken, de straatluiken bleven nog dicht; zoo vroeg waren er geene klanten te verwachten.

Pia huiverde in den ochtendwind als het teedere lentegroen bij kouden dag. Met haar rozenkrans in de hand stapte zij naast tante Juliane. Deze hoorde hare tandjes klapperen: ‘Kom hier onder,’ zei ze, het pand van haar wijden mantel openend, als eene klokhen, die

[p. 15]

hare beschermende vlerk voor een kippetje ontsluit; en Pia deed het. Nu zag ze niets en ging in 't duister voort.

‘Ik zal onkel Stant en tante Juliane het liefst zien,’ dacht zij.

De kerk scheen bijna ledig; men kon niet waarnemen, hoe groot zij was, omdat er zoo weinig kaarsen brandden - enkel eenige op het hoogaltaar - al 't overige vlokkig zwart blijvend.

Het was eene gelezen mis, met stil binnensmonds gemurmelde gebeden en antwoorden van priester en diender.

Pia deed wat hare tantes deden. Zoo had zij ook haar stoel gekeerd, en ondanks de kou en de zittende houding, ondanks het besef van fatsoenlijkheid en eerbied voor het oord, maakte eene onverwinbare vakerigheid zich van haar meester. Het was bijna eene behagelijke verstomping van alle leven, eene opschorsing van alle gevoel; zij knikkebolde een paar malen en haar paternoster botste op den grond.

Zij kreeg een ruwen, anoniemen duw -

[p. 16]

zeker van tante Monica - op den schouder - en greep haar paternoster op, zich beschaamd ineenkrimpend, heel stil op hare zitplaats.

Maar nu, terwijl ginder een belletje, dat zij in hare verbluffing niet gehoord had, kort en schril, voor de derde maal weerklonk, werd haar stoel van achteren met geweld open zij er afgeschud.

‘Hoort gij het dan niet, als het de consecratie of de nutting is?’ vroeg tante Monica, kwaad en dicht aan haar oor fluisterend.

Het bleek, dat Pia onder opzicht van godsdienstoefeningen nog veel te leeren had.

Zij knielde en klopte driemaal snel achtereen op haar hartje, haar verzuim en den verloren tijd inhalend.