Gedichten

[p. 96]

Aan een jong geleerd meisje.

Gij zegt: de dood is als het leven

Niets dan een wet van ons bestaan

Gelijk de rookwolk en de schaduw

Zal eenmaal onze ziel vergaan.

Gij zegt dat met uw rozenlippen,

Gij spreekt dat zonder aarz'len uit

Wat toch in zich de diepste wanhoop

Aan deugd en goed en recht besluit.

Wat zou het schoonste leven wezen,

Zoo ons de hoop niet opwaarts hield

Van eens met Dat vereend te worden

Dat al 't geschapene bezielt?

Een doelloos streven naar volmaking,

Waaraan de geest geene uitkomst ziet,

Een sprankel door het eeuwig duister,

Een licht dat uitdooft in het Niet.

In 't kleinste zaadje zijn de kiemen

Van tijdlijk opstaan neêrgeleid,

Bevat niet dus, als heilig kleinood,

De ziel de kiem der eeuwigheid?

[p. 97]

 

En... als ik u in de oogen schouwe,

 

Zoo vol van zielezonneschijn,

 

Dan, trots uw woord, verzwindt de twijfel:

 

Wat godlijk is moet eeuwig zijn.