Gedichten

(1870)–Rosalie Loveling, Virginie Loveling– rechtenstatus



[pagina 46]
Het huisjen in de duinen. Het scheepsvolk lichtte de ankers En hief een kreet van heil; Het schip schoot door de golven; De zeewind zong in 't zeil. Hoog, in den top der masten, Stak eene kleine hand Vooruit, door vlag en zeilen, Naar 't verre vaderland. Daar zat de jonge scheepsknaap; Een lach zweefde om zijn mond. Och! hij dacht aan zijn huisje Dat in de duinen stond, En aan zijn zieke moeder, Die daar bij 't venster zat, Aan 't Lieve-Vrouwen-Beeldje Waarvoor zij 's avonds bad. Hij dacht aan 't broklig muurken, Dat d' engen tuin omsloot, En aan den violierstruik, Die uit de kloven schoot,
[pagina 47]
En hoe zijn moeder weende, Den avond voor 't vertrek - Sinds zonk zoo menig avond In scheemring over 't dek. Hij wreef een traan uit de oogen, En 't arme kind begon Een oud vergeten liedje, Dat zijne moeder kon. Daarboven was er iemand Die naar hem nederkeek: Het was 't gelaat der mane, Zoo ernstig en zoo bleek. Zoo zag zijne arme moeder Hem zoet en zwijgend aan, Toen ze, onder ruwe zeeliên, Den jongen knaap zag staan. Maar thans komt hij weêr rusten Bij haar, na al den last, Gelijk de moede zwaluw Komt rusten op den mast. Hij had een traan in de oogen, Maar hoop en heil in 't hert, Toen weêr het ijzren anker Aan 't land geworpen werd.
[pagina 48]
Daar stond het vriendlijk huisje In roode schemertint, En blikte naar de baren, Als wachtte 't op het kind. De stormen zijn vergeten: De thuiskomst is zoo zoet! Hoe schittert 't kleine venster In d' avondzonnegloed! Hij komt, hij stoot aan 't deurken, Dat hem geen weêrstand biedt, En staart - en zoekt in 't ronde, Maar vindt zijn moeder niet! Hij zag er slechts een zonstraal Die door een spleetje scheen, Waarin de stofjes glansden En wemelden dooreen. Hij zocht in 't eenzaam hofken: Waar was zijn moeder, waar? Zijn lip dorst het niet wagen, Zijn herte woog zoo zwaar. Och, 't gras groeit op haar terpje, En of nu 't onweêr woedt, Het kan haar rust niet storen: Zij sluimert er zoo zoet!
[pagina 49]
De wind blies in de zeilen, Het schip vertrok weêrom; Maar niemand dacht aan 't knaapje, Dat langs het scheepstouw klom. Alleen een groote sterre Keek door den mist hem aan, Gelijk een oog vol weemoed, Verduisterd door een traan. Hij vlood, gelijk de vogel Die, door een pijl bezeerd, Nog bloedend voort wil vliegen, Maar nooit naar 't nestje keert. Daar staat 't verlaten huisje Nog in het distlig duin; Het kruid schiet uit de steenen; De mol wroet in den tuin.

Vorige Volgende

Het huisjen in de duinen.