Zangen van Bilitis

[p. 170]

Laatste grafschrift

Onder de donkere bladeren der laurieren, onder de verliefde
bloemen van de rozelaren, ben ik hier te ruste gelegd, ik die
de kunst verstond om vers aan vers te vlechten en de kus
te laten bloeien.

Ik ben opgegroeid in 't nimfenland, ik heb geleefd op het
vriendinneneiland; en op 't eiland Cyprus ben 'k gestorven.
Daarom is mijn naam beroemd en is mijn graf gezalfd met
oliën.

Beween mij niet, gij die hier staan blijft: men heeft mij 'n
prachtige begrafenis bereid. Klaagvrouwen hebben zich de
wangen stukgereten; en in mijn graf heeft men mijn spiegels
en mijn snoeren neergelegd.

Nu wandel ik als onaantastbare schim over de bleke
affodillenvelden en de herinnering aan mijn aardse leven is
het genoegen van mijn onderaards bestaan.