Zangen van Bilitis

[p. 101]

Het zwijgen van Mnasidika

Zij had de hele dag gelachen en zelfs had zij een weinig de
spot met mij gedreven. Zij had geweigerd aan mij te
gehoorzamen in 't bijzijn van verscheidene vreemde vrouwen.

Weer thuisgekomen deed ik net alsof ik niet meer met haar
wilde spreken en toen zij om mijn hals viel, zeggende: ‘Ben
je echt boos?’, heb ik aldus tot haar gesproken:

‘Ach! Je bent niet meer als weleer, je bent niet meer als op
de eerste dag. Nee, ik herken je niet, Mnasidika.’ En zij zei
niets terug.

Maar zij behing zich met de sieraden die zij allang niet meer
gedragen had en trok hetzelfde gele kleed met blauw
borduursel aan, als op de dag dat wij elkaar voor 't eerst
hebben ontmoet.