Zangen van Bilitis

[p. 94]

Wiegeliedje voor Mnasidika

M'n meisje klein, al ben ik maar zo weinig jaren ouder dan
jij bent, ik houd niet van je als een minnares, maar alsof jij
bent voortgekomen uit mijn zwoegende schoot.

Wanneer jij voluit op mijn knieën zit, je beide frêle armen
om mij heen, en dan met je getuite mond mijn borst zoekt,
trillend met je lipjes langzaam, langzaam aan mij zuigt,

Dan droom ik dat ik vroeger werkelijk die mond zo week,
plooibaar en vochtig, gezoogd heb; dat purperkleurig
mirrevat, waarin 't geluk van Bilitis zo geheimzinnig ligt
besloten.

Slaap maar. Ik zal je wiegen met een hand, hier op mijn knie
die op en neder gaat. Slaap zo maar voort. Ik zal voor jou de
klagelijke wijsjes zingen waarop de pasgeborenen in slaap
verzinken.