Zangen van Bilitis

[p. 67]

Psappha

Ik wrijf mijn ogen uit... Het is al dag, geloof ik. Oh! Wie
ligt daar naast me? ... een vrouw? Bij Paphia, ik was 't
vergeten... O Charites, wat voel ik me beschaamd!

In welk land ben ik aangeland en wat is dit voor eiland
waar men zo de liefde opvat? Wanneer ik niet geheel was
uitgeput, zou ik geloven aan een droom. Hoe is het mogelijk:
dat moet toch Psappha zijn?

Ze slaapt... En zeker is zij mooi, al zijn haar haren ook
gesneden als die van een atleet. Maar dat gezicht zo vreemd,
die mannelijke borst, die smalle heupen.

Ik wil hier weg voordat zij wakker wordt. Helaas! Ik lig hier
aan de muurkant: ik zou over haar heen moeten kruipen.
En ik vrees dat ik haar heup daarbij beroeren zou en dat zij
mij opnieuw zou nemen in 't voorbijgaan.