Zangen van Bilitis

[p. 40]

De maan met de blauwe ogen

De takken van de wilgen en de haren van de vrouwen gaan
's avonds laat op in elkaar. Ik wandelde aan de waterkant.
Opeens hoorde ik zingen: toen pas ontdekte ik dat daar
jonge meisjes waren.

Ik zei hen: ‘Voor wie zingen jullie?’ Zij antwoordden: ‘Voor
hen die wederkeren.’ De een wachtte op haar vader en de
ander op haar broer; maar zij die haar beminde wachtte,
vertoonde 't meeste ongeduld.

Kronen en slingers hadden ze voor hen gevlochten,
afgesneden van de takken van de palmen en getrokken van
de waterlotus. En met de hand om elkaars hals zong dan
de ene na de ander.

En ik ging verder langs de stroom, triest en geheel alleen,
maar toen ik rond mij keek, zag ik hoe achter hoge bomen
de maan mij begeleidde met haar blauwe ogen.