medewerking van de belgische polemist en verzamelaar Herwig Leus kon ik voor deze uitgave putten uit die publicatie. Daardoor is voor zover ik kan nagaan deze nederlandse bewerking de eerste die àlle zangen van Bilitis, ook de ‘niet vertaalde’ bevat Overigens zijn die weggecensureerde verzen voornamelijk erotischer, brutaler en gedetailleerder varianten op de wel gepubliceerde zangen.
Belangrijk is ook de mededeling van Louÿs, dat hij de Zangen van Bilitis niet zozeer een ‘helleens’ alswel een ‘aziatisch’ karakter mee wilde geven, zulks gezien zijn ‘persoonlijke voorkeur’.
Want inderdaad ligt aan deze zangen een duidelijke levensbeschouwing ten grondslag. Pierre Louÿs was een neopaganist bij uitstek. De sensualiteit was zijn inspiratie, het hedonisme zijn geloof, de fysieke schoonheid zijn drijfveer. En het is niet minder dan tragisch te bedenken dat juist deze profeet van de lichamelijkheid, die in al zijn werken de scheppende kracht van de lijfelijkheid bezong, zijn leven al vroegtijdig van de werkelijkheid zag afgesloten door blindheid en een door ziekte ondermijnd lichaam, dat hem tot eenzame isolatie dwong. Nimmer slapend, dag en nacht met gesloten gordijnen levend, liet hij zich voorlezen door een secretaris en bedacht hij vele boeken die hij nooit meer opgeschreven heeft.
Uit het voorwoord van zijn erudiete roman Aphrodite (Moeurs Antiques) een tweetal citaten, die het filosofisch klimaat waarin ook de Zangen van Bilitis ontstonden, duidelijk afbakenen:
‘Het is dus uit een vrijwillig en bewust bedrog, dat de moderne opvoeders vanaf de Reformatie tot op de dag van vandaag, de antieke moraal hebben voorgesteld als de inspiratiebron voor hun rechtzinnige opvatting van