|
| |
| |
| |
Het vyfde bedryf.
PRinces 'k had nauwelijx uw blyde komst vernomen,
Of 'k hoorde door't gerucht hoe dat de Paus vanRome
Dees grenzen nad'ren komt vereent met Belaes macht.
Wat dondert 't nootlot niet al rampen? kan uw klacht,
Doorluchtige Princes, den hemel niet behagen
Om ons verlost te zien van dien tyran.
Tancredo is vergeefs, het is om nietgetreurt.
Nu 't droeve nootlots lot my droeve valt te beurt.
Waer heen heeft zich mijn Lief de Prins ter vlucht begeven
Angstvalligh voor gevaer.
Den Trotzen Dwingers neve
Verzelt hem op de vlucht, Princes 'k vertrouw dat hy
Zal daetlijck by ons zijn hier op dees plaets.
Tancredo 'k hoor gerucht!
Ick oock? waer best gevloden?
Die komt om my te dooden,
Of dwingen na zijn lust, maer neen! dees poock hem zal
Of my, voort zenden na het onderaertze dal.
Prins Andreas. Isabella. Tancredo.
HOu stael en helm bedeckt, zoo kan u niemant kennen.
Helaes! wat zal dit zijn?
De nicker moet my schennen
Zoo ick dees plaets weer naeck, bloet waer ick hier van daen.
Nu sterf ick martelaer, dit kan ick niet ontgaen.
Volmaeckte schoonheydt, ay! verban d'onnutte zorgen.
Nu dat ick zelfs u kom verzoecken, om op morgen
My by de Ridderschap, en fieren Adeldom
Te zien op 't heerelijckst, alwaer de vreucht alom
| |
| |
Geviert wert vol van pracht, wilt schoone my verzoecke.
Wiens tongh my vleyt, en 't hart derft in den afgront vloecke.
Uw helle glans heeft lang Andreas borst doorboort.
En uwe dwing'landy mijn droeve ziel vermoort.
Ferrare zal door my ten eertroon zijn verheven.
Zoo dra als Isabel geraeckt zal zijn om 't leven.
Zoo raeckt Tancredo dan in 't alderminste vry.
Schept dan mijn Isabel vermaeck in slaverny.
Daer ick de Princen voor mijn troon doe neederbucken,
Wie is zoo stout die my de Scepter derft ontrucken,
Nu ick als Vorst regeer het slibberglat geluck?
Zy heft wel Vorsten op, maer keert haer vreucht in druck
Wen zy ze keert de neck, tot heyl der nagebuuren.
Wie dat my niet ontziet, die moet mijn stael bezuuren;
Mijn oorloghs-trom vervaert, en moedigt daer 't behoort.
Wiens schelle moorttrompet galmt niet als brant, en moort.
Ick zal de Koningin, Princes, om u, berooven
Van 't leven, door vergift.
Zulx waer mijn eer verdooven,
Door de Vorstinne doot. zijn Majesteyt die weet
Dat Lodewijck van daegh met my in d'Echte treet,
Dies wilt u als een Vorst u Vorstelijck betoomen.
Princesse dat is 't geen waerom ick ben gekoomen.
Indien 't uw lust maer lust, help ick hem voort van kant,
Dees poock zal eer uw hart, dan zijne borst doorbooren.
Dies legt gy my vergeefs uw lagen.
Hem houd gekerckert, en mijn lijfwacht stadigh waeckt.
Wie heeft de Prons ontslaeckt
Die gy door te reuck'loos mallen
| |
| |
Gaf macht om met de Prins te doen naer zijn gevallen.
Die toonde dat noch meely by hem woonde. gy
Zijt heel verbastert van de deucht. de heerschappy
Bezit alleen uw ziel, gy acht de kroon, en stave
Veel meer als menschen bloet.
Veel hooger niet te draven,
Of gy ontzinde weckt mijn woede gramschap op.
‘Die plet u zelfs de kop.
Graef Antonio. Prins Andreas. Isabella. Tancredo.
ONwinb're Vorst! gy zult voor 't Rijck geen rust verwerven
Ten zy gy door uw stael de Prins Mathijs doet sterven,
Door dien hy, trots van moet, dorst Lodewijck ontslaen
Uyt d'yzeren banden. ach! mijn Prins wy zijn verraên
Het zy uw voorzorgh zorgt. de list gaet haere gangen.
Hoe! Lodewijck ontboeyt, ontkerckert, niet gevangen!
Wat duyvelze gedroght heeft deze list bedaght.
Hier roept mijn breyn om raet. nu moet de list voor macht
In 't harnas zijn, zegh op! hoe is hy het ontkomen.
De vrees de waerheydt melt.
Die zigh lafhartigh toont.
'k Bid, 't geen ick verhael, verschoont.
't Was eer Antonio die uwe ziel bekoorde.
Ga wilt haer voort vermoorden.
Ay my elendige, wat wilt gy doen? laet af.
| |
| |
Voldoe mijn wil, of 'k zal aen u de wreetste straf.
Die oyt de hel bedacht, tot uw verdienst bestellen.
Laet, is uw arm te zwack, mijn lijfwacht u verzellen.
Isabel worstelende ontvlucht Antonio. And. Ant. Isab. Bin.
Prins Lodewijck. Prins Mathias. Tancredo.
TAncredo, ach! waer is mijn Isabel gevlucht.
Hoe hoort gy niet, waer is mijn lief, helpt mijn gezucht
Verduuren. ach waer is mijn Isabel gebleven.
Zoo is het meer dan tijt dat ick haer zy verzel.
Tancredo melt de moort van de Princes. ay quel
U zelve niet te vroegh, Prins Lodewijck.
Doorluchte Isabel dorst haer manmoedigh toonen
Toen Napels dwingelant zijn woede klaeuw wou slaen
Aen hare kuysheydt, ach! doe is het licht vergaen
Van Isabel. mijn Prins, zoo dra haer quam ter ooren
Uw doot gelegt door'r stael, heeft zy zelfs 't lijf verlooren
Door 't storten van haer bloet, door 's Konings moortgeweer.
Zoo is Andreas dan den schender van mijn eer.
Door hem werckt al dit quaet.
Een blixem in dit Rijck, wiens heete gloet doet branden
De schoonste lelybloem die oyt de zon bescheen.
Gehoonde lijdzaemheydt kunt gy dit dulden. neen!
Gy moet den hemel door 't geschrey tot meely manen,
En storten eenen zee van biggelende tranen
Waer in de wreetheydt smoort.
't Ontydig dus ontzielt van 't stael door wraecklust blint.
Tancredo weet gy 't wel dat de Princes most sneven,
| |
| |
Door 't heyloos moortgeweer.
Van dees tyran zijn wil, haer 't leven heeft gekort.
't Is wonder het gestarnt niet plots ten afgront stort.
Mijn ongeluck begint in 't ende, hoe zal 't ende
Met my rampzalige, waer heen zal ick my wende?
Laet ons voort tot haer vliên.
Licht dat ick haer noch help!
Zulx most al eer geschiên.
Uw doot ick wreecken zal, al zou 't al met my sterven.
Wie ons maer dreygt met 't stael, door 't stael het lijf zal derven.
Lod. Mat. Tan. Bin.
Koningin Ioanna. Margareet.
'k ONtfangh geen brieven meer, van die wiens wreet gezagh
In Napels wert gevreest, als eenen donderslagh
Die berg, en rorzen klieft. ach Margareet, wat Koning
Zwaeyt op zijn hooge troon de staf in rust. de Kroning
Staet heerlijck voor het oogh. maer weet dat zorg, en last
Staegh waecken voor de kroon, zy is aen rampen vast.
Dies wil mijn ziel van die haer stadigh pijnt, niet hooren
Van sijn ontschuldigen; want eene die gebooren
Tot wreetheydt is, wat nut doet die het algemeen?
Me-vrouw is rusteloos, rust waer u noodigh.
De Kroon die wil mijn rust noch niet, 'k moet eerst verworgen
Die my na 't leven staet, onrustig.
Doen zorgen u Vorstin, een weynigh stilstant waer
Uw ziel veel noodiger, als in 't gevaer, gevaer
Van leven, kroon, en staf elendigh te verliezen.
't Is billick van twee quaên het minste quaet te kiezen.
De rechte vreuchde volgt na tegenspoet, en druck.
| |
| |
Wie een tyran ontzielt betoont een heldenstuck.
Dees koort den Dwinger zal al eer hy 't weet doen smooren.
Zoo gaet maer eene vrouw verlooren.
Het leven is mijn doot door 't heerschende gewelt;
Doot zijnde leeft mijn ziel in vreuchde.
Die ons beknelt hout, door 't verdrucken van zijn banden
Van 't heerschendegewelt, laet ons maer voort aenranden
Dien Python die dit Rijck vernielt. laet dezen strop
Den Dwinger dwingen; doch! voor al sta tijdigh op,
Zoo zal de achterdocht ons doen niet overvallen.
Mê Vrouw verstaet mijn reên.
Heel wel, 'k zal onder allen
Uw trouw gedencken, nu mijn ziel op u vertrouwt.
De trouw in noot die is veel waerdiger dan gout.
Marquis Leonello. Hartogh Ian. Graef Vrsino. Koningin Ioanna. Margareet.
WY moeten ons nu t'zaem in haer vertreck vertoonen
Door nootdwangh aengeparst.
Op Koning Karels troon regeert, ay ziet doch aen
d'Elenden die den Staet des Rijx wert aengedaen
Van een staetzuchte Prins. wiens dwing'landy vermeetel
Ons Standen van dit Rijck verschopt, uw vaders zeetel
Ontluystert van haer glans. heeft my mijn ampt, en staet
Onttrocken zonder reên, en aen een slecht zoldaet,
Niet waerdigh om de naem eens zoldenier te voeren,
Geoffert, die wel eer met Bela hielp beroeren
De grenzen van dit Rijck.
Zie nu aen wien dat gy my door de huwlijxbant
Verbinden wou, om by dien wree tyran te leven.
Wat of dees brief beduyt!
Wie of die heeft geschreven?
Daer wert een brief gevonden, zinde bedecktelijck gestroyt.
| |
| |
Melt Leonello ons wat of den inhout houd.
Vorstinne 't zal geschiên.
Leonelle leest.
Vergeefs den Dwinger bouwt
Zijn moorilust op mijn trouw, Vorstin mijn ziel haer luyster
Niet dulden kan dat ick door hels vergift verduyster
Uw leven, en uw Kroon, dies hoed u voor die doot.
Moort die u moorden wil, draegh zorgh voor 't Rijck.
Het harte des tyrans, zoo zult gy vreucht verwerven.
Of anders naeckt de doot van my, en u.
Prins Lodewijck. Koningin Ioanna. Hartogh Ian. Marquis Leonello. Graef Vrsino. Margareet.
In dees onstuyme zee der weerelt, daer 't geval
Ons allen heen stiert, 't zy aen hoog, of leger wal
Van 't los geluck. zulx tuygt dit Rijck geheel vervallen.
Het is geen Napels meer die d'ongeruste Gallen
Haer legerbijl verwon, door hare legermacht.
O neen! men hoort geschrey voor vreuchde, droef geklacht
Alleen niet in dit Rijck, oock omgelegen buuren,
Palermo moet al mee zijn dwing'landy bezuuren.
Vorstin 't en is geen Vorst die wellust schept in moort
En gruwelheên, hy leeft niet als een Vorst behoort,
Doet Napels burgerbloet langhs marckt, en straten stroomen
Gelijck een roode zee. waer zijn wy toe gekomen
Dat zoo een dwingelant als Koning heerst in 't Rijck.
Ick leef als levenloos, en ben een levend lijck
Geworden. heeft de min die gy my bood verstooten,
En 't bloet van Isabel als een tyran vergooten.
Vorstinne, zoo uw macht dit woeden niet belet,
Zie ick de troon gesloopt, de kroon, en staf verplet,
Wijl Bela zijne brôer treckt met de Paus vast nader.
| |
| |
Den een zich trouw'loos toont, en d'ander een verrader.
Hoe zal zich Ferdinand verschricken, als hy hoort
Dat zijne Isabel zoo wreedlijck wiert vermoort
Van die haer hoort te hoên voor moorden, en voor schenden.
Ach! wat verschooningen zal ick den Hartogh zenden
Die my zijn eenigh kint in alles had vertrouwt.
Ach grijzen Ferdinand, gy hebt vergeefs gebouwt
Op Napels Koningin, nu ziet gy waerde Heeren
Dat gy eenparigh moet zijn Dwing'landy verheeren,
En ick zal door dees poock haar volgen.
Weerhout my niet, laet los.
Laet los! noch eens laet los.
Wijl ick in aller yl my spoên zal na Ferrare,
En melden Ferdinand hoe Napels Dwingelant
Door geyle min geprickt, dorst zijn onkuysze hant
Aen Isabella slaen, en tot onkuysheydt vergen,
Zy ziende haere eer voor schipbreuck niet te bergen,
Nam voor dees wrede Vorst angstvallighlijck de vlucht.
Hy als ontzint gevolgt. toen kost gebeên, noch zucht
Noch zilte tranenvloet geen lijfs gena verwerven.
Het lijf verloor de ziel, behield de eer door't sterven.
Lodewijck bin.
Gy Heeren, 'k zal u al herstellen in uw staet.
Zoo gy dien wrede doot, en u op my verlaet,
Zie ick de kroon herstelt, wijl gy een zelsde lyden
Die mijne ziel gevoelt, gevoelt: wilt helpen strijden
Voor Napels burgery. zoo wert uw wraeck voldaen,
En mijne ziel vernoegt. vat den tyran maer aen,
Ontzie de trotsheydt niet van die wiens trots vermogen.
Zoo gy my hulpzaem zijt, is in een damp vervlogen.
U quetst een zelfde pijl, bescherm de kroon, en staf.
| |
| |
Wie heeft tot Koning hem op Napels troon verheven,
En tot haer Vorst gekroont? door staetzucht aengedreven
Is hy staetzuchtige geraeckt aen d'Heerschappy,
En niet door wil des Raets, waer van Vrsino wy
Zijn trots gevoelen. schoon hy schynt als Vorst te brallen,
Zal echter eer hy 't weet van kroon, en staf vervallen.
Hy heeft zich als tyran, en niet als Vorst getoont.
Een Eedelmoedigh hart niet leven kan gehoont.
Zoo wilt die ons verstoot van's Rijx gezagh verstooten.
Den Hemel heeft al lang zijn tyranny verdrooten.
Waer van dees burgery anghstvalligh leeft bevreest.
Die op zijn daden stoft, en wack'ren oorloghs-geest.
Wilt van geen oorlogsdaên, noch dapperheden roemen.
Een schrickdier der Natuur, niet waerd een mensch te noemen.
Zoo dra door uwe macht, zijn macht leyt neêrgevelt,
Leeft alles weêr in rust.
Is machteloos. 't geluck daer hy op roemt, is tegen
Zijn dwinglandy gekant. noyt wert triomf, en zegen
Van Vorsten door gewelt, of dwinglandy behaelt,
Maer wie helthaftigh strijt vol gloor ten eertroon praelt.
Hy heeft 't gezagh geschent, de kroon haer glans ontluystert,
Het recht haer recht verkort.
En ons, ha spijt! verduystert
Van eere, lof, en staet, en alle waerdigheydt.
Hoe wert dien tyger best zijn wisse doot bereydt.
'k Zal my neêrslachtigh voor dien wreede mensch vertoonen,
En bidden dat hy wil. my trots getoont, verschoonen,
Door dien een vrouw haer tong in noot vermag veel meer
Door listigheydt als d'alderscharpste kling, of speer.
Hy gevende gehoor zie ick zijn val beschooren.
Wat doot hy sterven zal Vorstinne ons laet hooren.
| |
| |
Dit heeft mijn breyn verdicht,
Zoo dra als hy met my de glans, en 't heldre licht
Van Napels troon genaeckt, zal ick hem voort aenmanen
Tot 't geestigh snarenspel, hier door zal ick hem banen
Een wegh tot zijne val. wilt by de mommery
U voegen meê vermomt, dan zal mijn ziel heel bly,
Om dat de vryheydt staet voor handen, ernstigh hoopen
Hoe dit gemaekt gespeel naer wensch noch af zal loopen.
Hier door zal den tyran geraecken aen zijn end,
En wie 't hem heeft gedaen, zal niemant zijn bekent
Als ons. gy kunt uw rol nu onder 't speelen speelen,
En zoo uw wraeck voldoen.
Zijn doot de spijt zal heelen
Verworgt hem door dees koort.
De tijt die noodigt ons, waer wacht gy na, ga voort.
Wilt my in dezen noot uw trouw, en hulp beloven.
Ick zweer getrouw te zijn by 't helderlicht hier boven.
Dat my een roof leeuwin, op roos verhit, verslint,
Zoo var mijn ziel het Rijck haer welvaert niet bemint.
Dat Karels nazaet magh de staf in rust regeeren,
Heb danck doorluchte Heeren,
Door u mijn zeetel wert van zijn gewelt bevreydt,
Misluckt de koort, zoo zal dees dolck zijn borst doorstooten.
Hoe speelt de weerelt met de ydelheydt der Grooten.
Al te zoemen binnen.
Prins Andreas. Groef Antonio.
UW manslagh pijnt mijn ziel. doch nu het is geschiet
Verscheelt 't my weynigh of zy leevend is of niet.
De doot van Isabel den Hartogh zal verbazen.
| |
| |
Men laet te laet, wanneer de koortzen zijn aen 't razen.
Zoo gy wilt Vorst zijn, Vorst, maeckt alles voor u duyckt.
Hoe! als men 't grimmigh stael op een Princes gebruyckt?
Waer sloegh oyt Vorst de hant aen weerelooze Vrouwen?
Een manslagh eyst wel voor, maer nimmer na berouwen.
Gy wickt u van de troon, zoo 't Vorstelijck gemoet
Zich nu laf hartigh toont. ick heb gestort het bloet
Van de Princes, gy niet. laet laffe zorgen varen.
Kent Ferdinand dit goet, den Hartogh van Ferrare.
Leeft mijne ziel in rust, 'k zie gins mijn vyandin.
Hebt gy 't vergift verzorgt?
Die 'k Kroon, en rijckstaf draegh, haer ziel in 't kort heen stieren
Daer ieder blijven moet. en dan de uytvaert vieren
Heel droevigh, of haer doot my raeckte aen het hart.
Zoo veynst men na den aert. haer vreuchde is mijn smart.
Men moet om Kroon, en staf de looze list gebruycken.
Zoo gy ten troon wilt treên, zoo moet zy voor u duycken.
Een Vrouw haer heerschzucht maeckt de Vorst tot onderdaen.
Ant. bin.
Koningin Ioanna. Prins Andreas.
‘NU dat gelegentheydt my toelacht, zal ick toonen
Dat dapperheydt, en moet, noch by Ioanna woonen.
Wat kommer drijft mijn ziel dus eenzaem hier alleen.
Mijn Prins wat zal dit zijn, waer toe dit droef gesteen.
Hoe spreeckt gy niet mijn lief! heeft iemant der trauwanten
Uw Kroon belaegt, bezet met helle diamanten;
Of 't hey loos moortgeweer op uwen borst gewet,
Dat gy dus droevigh staet in uwe ziel verzet,
Om u op 't onverzienst van uwe troon te rucken,
| |
| |
En my, door uwe val, elendigh onderdrucken,
Daer gy onwinbaer zijt, in dapperheydt Kamil,
Een Numa die het volck stelt wetten na zijn wil.
Fabritius in raet. Een Decius in 't strijden
Een Roomze Scipio die 't Rijck voor ramp zal vrijden.
Die nu van elck gevreest, betreên derst Napels troon,
Gelijck een tweede August, of grooten Macedoon.
Mijn misslagh wilt vergeven.
Mijn leven zonder u dat is, mijn Prins, geen leven.
Ick buygh my voor u neer.
Gy zijt mijn ziels vermaeck, wat wil mijn Koning meer.
Een Koningin te doôn, wat rijck kan zulx verdragen,
Hebt gy uw handen oyt aen een Vorstin geslagen?
'k Heb noyt Vorstin ontzielt, ô overschoone Vrouw.
Een die het quaetdoen haet, vreest voor geen naberouw.
Een voorgenomen daet, staet als volbracht te schroomen.
Is ymant door uw wil moordadigh omgekomen.
Gy melt uw Koningin niet wat uw ziel vervaert.
'k Schroom voor 't vergist dat u zou zenden gravewaert.
Ontzielt my vry, kan 't Rijck daer door haer rust verwerven.
Men moet doch eenmael sterven.
Schoon ick had door de Graef Antonio bestemt
Uw doot, zoo sta ick af dees wreetheydt, 't hart beklemt
Verwijt my uwe doot, 'k moet voor my zelven schricken;
En ben nier waerd Vorstin, dat ick met deze blicken
Uw schoonheydt, schoone vrouw, genaeken magh, o neen!
Is dat de zwaerigheydt die u leyt op de leên,
Vergeefs pijnt gy u Vorst, most Sophonisba smooren
Door het vergift, ick zwaey de rijxstaf als te vooren.
Ick leef, en zy is doot, my is geen leet geschiedt.
Het is zwaermoedig heydt mijn Prins, en anders niet.
Dees voorgenomen daet doet my de ziel ontroeren.
| |
| |
Gy laet uw moedigh hart te ver van schrick vervoeren.
Laf hartigheydt, noch schrik, baert my mijn ziels gequel.
‘Maer 't overtuygt gemoet. het geestigh snarenspel
Zal u, door 't zoet gestreel, verdrijven al uw vreezen,
Zoo dat gy naer 't gespeel niet meer vervaert zult wezen.
Mijn Pagie, dienaers hou!
Leo. Ian. Vrsi. met het gespeel vermomt met gelaên pistoolen uyt.
Het snarenspel, Vorstin, bekoort het hart, en ooren.
‘Waer door, ha Rijx tyran! gy nu zult gaen verlooren.
Ick heb noyt zoeter spel mijn leven oyt beleeft.
Op 't zoetst zoo houdt men op, dat u de ziel begeeft,
Waer ick in 't velt gebleven.
Dees koort zoo wel als 't stael u brengen zal om 't leven.
Wie zijt gy schelmen, die uw Vorst dus schelms verraet.
Die gy, onmensch'lijck mensch, verstiet van eer, en staet.
Hoe kan mijn trotze ziel, dees trotze reên gedoogen.
Waer is mijn moogentheydt?
Die is in roock vervloogen.
Heeft Belus dochter niet de Rijxvoogt omgebracht?
Ioanna is niet min in dapperheydt, en macht.
't Vermaerde Lydien weet van een vrouw te spreecken,
Als aen Andronodoor in Thebe is gebleecken.
Ha snoode Vrouw, moet ick dus dalen in mijn graf?
't Gewelt u hielp ten troon, ick stoot u weer daer af.
Ay my! rampzalige, waer toe ben ick gekomen?
Zoo moetmen dwingelanden toomen.
| |
| |
Waer wacht gy na? vaer voort.
Help hemel! ach! ick smoor.
Door dees tyran zijn doot men Napels ziet verreezen.
Want een gehoonde vrouw is als de pest te vreezen.
Nu 't lijck ten troon gevoert, gestrickt met dezen bant.
Zoo eynd de dwing'landy des Trotzen dwingelant.
Gins komt Antonio, geeft die meê zijn belooning.
Een slaef die volgt zijn heer, een onderdaen zijn Koning.
Graef Antonio. Koningin Ioanna. Marquis Leonello. Hartogh Ian. Graef Vrsino.
HAer Majesteyt kan door dees dranck haer dorst verzaên,
Wiens geur het hart verquickt.
Mijn dorst die is vergaen.
Drinckt Grave eens voor my, gy zult mijn gunst verwerven.
Eerst hare Majesteyt, door dien ick niet zou derven
Vorstin u hoonen, neen! de eerste dronck komt u.
Ick zegh gy drincken zult, verrader, wert gy schuw
Voor het vergift, daer gy my meende meê te zende
Na Lethe, voort drinck uyt.
Ach! waer zal ick my wende.
Tot dezen dranck, of 't stael.
Vorstin my 't lijf verschoont.
Hy is het lijf niet waerd, die zich barmhartigh toont
Te uwaerts, snoo verraêr.
Ick wiert helaes! gedwongen
Van die de strot is door de koort stijf toe gedrongen.
Drinck uyt dees wijn, wiens geur het bange hart verquickt.
Waer voor 't benauwde hart van my anghstvalligls schrickt.
Daer voel ick het vergift verspreyen door mijn leeden.
Ay my! helaes! ick sterf.
Daer de verradery haer zeetel heeft, hier toont
Den Onger hoe het quaet zijn eygen meester loont.
VVegh gaende lessen zy haer Pistoolen af.
| |
| |
DOorluchte Koningin, dat uwe slacf uw handen
Magh groeten met een kus, nu hy aen u de landen
Van Koning Bela komt opoffren, 's Konings broêr.
Melt aen de Koning zelfs wat hem al wedervoer,
Zoo kan hy na verdienst u rijckelijck vergelden.
Prins Lodewijck. Koningin Ioanna. Hartogh Ian. Marquis Leonello. Graef Vrsino. Ftleno. Tancredo. Margareet. Laura.
WAt is 'er gaens in 't Hof?
Dat zal de Rijxtroon melden.
Waer op den Dwingelant ontzielt zit, dezen bant
Den moorder heeft vermoort, Antonio van kant
Zich zelfs door het vergift geholpen. danck nu Gode
Die 't Rijck verlosten, toen de koort de Rijxpest doode.
Ha droef gezicht, helaes!
Nu leeft mijn ziel voldaen.
Ick blijf haer onderdaen.
Waer is de Prins Mathijs, de naeste aen Ong'rens kroone.
Die zal hier daet lijck zijn.
Gy Princen, dat die geen na hooge Staetzucht tracht
Te klimmen, nederstort, al eer hy 't had gedacht.
Laet Napels, en Ferraer haer nu op 't hooghst verwond'ren;
Als dit den Onger zal vol smaet in d'ooren dond'ren
Wat Napels Koningin heeft door haer hant bestiert.
Nu zal, Prins Lodewijck, uw hayren zijn geciert
Met Napels kroon die my den Onger docht t' ontwringen.
Gy op de troon? hy doot? ha wat veranderingen?
Zoo stijgt rechtvaerdigheydt ten troon, na ramp, en druck.
Wy wenschen Napels heyl, haer Koningin geluck.
| |
| |
Prins Mathias. Isabella. Prins Lodewijck. Koningin Ioanna. Tancredo. Hartogh Ian. Marquis Leonello. Graef Vrsino. Fileno. Margareet. Laura.
SChoon dat hy was mijn neef, hy waer dees straffe waerdigh,
Liefwaerde Isabel, den hemel toont rechtvaerdigh
Dat zy de trotsheydt straft, dies treur niet, 't gaet na wensch.
Het dier dat menschen plaegt, dat noemt de mensch een mensch.
Mijn Prins, 'k heb voor de doot behoed uw ziels beminde.
De Kroon my wil verbinden
Aen hare Majesteyt, de vreucht geen uytstel lijt.
Zoo hou ick haer voor my. hier erf ick op een tijt
Een Kroon, en hef. Princes, 'k groet u als Koninginne,
Ick u als Ong'rens Vorst.
Hoe wonder gaet het minnen.
Nu moet gy Margareet, of Laura zijn voor my.
Ten scheelt my niet wie 't is, wy zijn zoo goet als zy.
Hoe wil het nu in 't hof gaen wacker op een minnen.
Zy is belust op vleesch, die op u stelt haer zinnen.
Mijn leven, goet, en bloet is voor Vorst Lodewijck.
Nu 't maghtigh Napels haer vereent met 't Ongers Rijck.
Daer zit hy in zijn bloet gestickt, die 't al wou smooren.
Wie door de koort ontzielt, gaet door de koort verlooren.
Dus ziet men afgekort Andreas levens draet.
Geen quader Prins als die zijn eygen welvaert haet.
UYT.
|
|
Auteursrechtvrij