|
| |
| |
| |
Het vierde bedryf.
NU door mijn huys de Vorst tracht Blanche te beöogen,
En door zijn mogentheyt voert over my vermoogen,
Zoo neem ick in dees tijt, de tijt, en aenslag waer.
Een die van harten mint moet vreezen geen gevaer.
Louise die tracht my, Arnoldo haer te spreken,
Wiens broeder zelfs getuygt haer liefde, dit 's een teken
Dat alles gaet naer wensch, daer koomt zy, mijn godin.
SChoon my Philippo haer, en houd voor vyandin,
Noch blijft hy voor altijt in deze borst beslooten,
Wijl de genegen theydt de argwaen derft verstooren,
Hoewel zijn gramschap trots genoote gunst verstier.
Maer zacht, wie zie ick daer, of iemant my bespiet?
Wie zijt gy die hier waerd?
Een wachter om te waecken.
Derft gy u op dees plaets vertrouwen?
Haer lonckende oogen, ja Princes, ick ben veel meer
Voor u, als voor my zelfs, uw slaef buygt vooru neêer.
Uw haet was niet vergeefs Philippo, mits mijn zinnen
In 't minnen zijn verward, wat zult gy nu beginnen?
Die wrevel was, en schuw.
Doorluchte vrouw gy gaeft gelegentheydt.
Gy gaeft uw broeder zelfs te kennen uwe liefde.
Een morgenwecker was zijn straf heydt, het beliefde
Heer Karel dat hy wou getuyge zijn van als.
Men moet de de danckbaerheydt zijn danckbaer, en niet valsch.
'k Zal aen den Koning zelfs ons huwelijck verzoecken.
Den Ammirael zal dit niet stemmen af, verkloecken
| |
| |
Wy ons in deze staet, ick weet dat gy my mint.
't Is billick Hymens bant ons herten t' zamen bint.
'k Ontsluyt mijn boezem, nu my liefde heeft ontsteecken.
Ick u beminnen? hoe? waer heeft dat oyt gebleecken?
Daer boven het verzoeck van bruydegom, gy dwaelt;
Indien mijn broeder u van liefde heeft verhaelt.
Zoo heeft hy wis geboert.
Verachteren, en voel mijn dwaesheydt, mijn gebeden
Die zijn verloeren, 'k merck mijn onverstant te laet.
Verzoeck uw asscheyt heer, 't is tijt als dat gy gaet,
Door dien ik niet en weet wie ginder aen koomt stappen.
'k Zal Karel om dees hoon zijn bloet uyt d'ad'ren tappen.
Binnen.
Gekomen, my ontdeckt zijn gloeyend minnevuur.
De min heeft Graef Arnold verovert al de zinnen,
In beel den de als dat Louise hem zou minnen.
't Geen gy hoort, een wijs verstandig man
Zijn zelfs op liefd' niet roemt, schoon hy hem roemen kan;
En klaerlijck ziet de zucht die hem een vrouw koomt dragen.
't Is groote wijsheyt, 't geen verderf weckt, te mishagen.
De liefde hoop verplicht, daer het gewis genot
Verandering verweekt, een herssenloozen zot
Betoont zijn onverstant, en kan niet onderscheyden,
Wiens domheyt zich door reên noch aenzien laet geleyden
Mijn ongevallen doen, dat my de rust ontvliet,
Ay laet my by dees beek, die ruyschend neêrwaerts schiet
Zijn kristalijne stroom, in eenzaemheydt wat rusten,
| |
| |
Op dat mijn pijn verzacht.
By 't vleyende gerucht der aengenaeme beeck.
Gelegentheydt vergun dat ick Philippo spreeck.
Binnen.
O lieffelijcke slaep! ô aengename droomen!
Sluyt zoet dees oogen toe, en laet my tot u koomen.
O beeltenis des doodts! dat yder oogenblick
(Ick ben dit leven wars,) verzelt van smart, en schrick.
Mijn rust bestaer in u, 'k begeef my in uw handen.
Gedachten, die my doen aen d' and're werelt stranden
Op 't ruyschende geluyt des waters, ay! weest stil,
Mijn opgetoogen geest u nimmer hooren wil.
O Slaepgodt! wilt de druk die my verdrukt verdrucken.
Laet mijn bezwaertheydt niet u goede gunst ontrucken.
Verley mijn rampen, die my knellen, tot de tijdt
Bedroefde droomen schut, en 't treurig hart verblijdt.
ACh hemel! zal mijn ziel dan nimmermeer niet rusten.
Louise seyde dat mijn lief haer hier verlusten.
Hoe kan het daglicht zijn terwijl Aurora slaept?
Het spraeckeloos geboomt aen Blanche baer vergaept,
Die ick graeg spreecken wou. hoe zal ick my bestieren?
Apol verschuylt g'u oock in schaduw van laurieren,
Met Karel die zijn lief beöogt, tot zy ontwaeckt?
Henrick, Arnoldo, Karel, Blanche.
BEgeef u aen een zy Arnold, dat gy niet naeckt
Hoe streelt de wint die schoone?
Die druckt mijn meening uyt, nu 't springend nat koomt toonen
Genegentheydt, waer door dat Blanche wert bewust
De fiere aentocht van mijn zuchten, heel gerust
| |
| |
Verwacht zy Henrix komst, zy koomt mijn leven wecken
De liefde moet vaeck strecken
Een minnaers toetsteen heer, die door verborgen kracht
Uytwercken kan, het geen men nimmer had gedacht.
Een sneedig breyn mijn Vorst, is hier voor al van nooden.
Vertreck, laet my alleen.
Uw woorden zijn gebooden.
Binn.
Verheugt, en heel verwart maeckt uw stantvastigheyt,
Nu dat ick uw beöog, mijn ziel, vol need'righeyt,
Beweeging stille staet, de Zon zelfs opgetogen
Aenschouwt haer schoon gelaet, vol aendacht; het vermogen
Der Maen is oereloos, verzet het Starren-tal
Het draeyende geval gebonden, ja ick zal
Nu dat gy slaept, u voort af keerige omhelzen,
Wijl gy geen weêrstant bied, in 't aenzien van dees Elzen.
‘Zoo gy zulx doet, ick zweer.
Wat naere stem verschrickt
Die Vranckrijck schricken doet?
De min my in ge vaer? een minnaer moet niet schroomen.
Bedenkt het wel, wat 's dit? wat stâ ick hier te droomen.
Meent gy de overzoete vreucht,
Die ziel, en hart alhier op deze plaets verheucht,
Te stooren, neen! ick kus haer meer dan hondert malen.
Want die my weederstreeft zal 't met zijn hals betalen.
Niet doen? bedenckt het wel?
Is dit een geest, of spoock, of duyvel uyt de hel
Die mijne vreugt belet? wie kan mijn wil beletten?
Geen buldrend onweer kan mijn mannenhart verzetten.
Wie zijt gy die my op dees plaetze antwoort geeft?
Zijt gy uw leven moê, dat gy my tegenstreeft?
| |
| |
'k Geloof Arnoldo is vol zotheydt,
Die met zijn Koning boert, weet gy hoe liefdes lot leyt?
Zeg stem die my verveelt, en vrolijckheydt belet,
Wat raeckt dees schoonheydt u?
Te vast aen een verknocht.
De stem die 'k daer weêr hoorde
Verwekt mijn tegenspoet: gy die mijn voorneem stoorde
Ick nader u, ô neen! 't mogt zijn den Ammirael
Die op mijn leven loert, om door zijn heyloos stael
Mijn draet te snijden af, wiens list hier schijnt te slapen.
Zijn achterdocht heeft u verspiet, ô Koning! wapen
U tegens Karel nu, die droomende doorziet,
En naeckt en klaer ontdeckt uw naeckende verdriet.
Het blijckt in alles, dat hy heeft gehoort uw reden,
Zijn oogwit is de Vorst op hals en neck re treden.
O liefdes tyranny! hoe voert gy my ten strijt.
Uw wreetheydt Blanche, maeckt mijn gloor, en aenzien quijt.
Voor die ik dwing, moet ik neêrbucken als verwonnen.
Geluckig waer ick, waer dees liefde noyt begonnen.
Want die my slapende waerschuwen derft, die toont
Dat hy ontwaeckende mijn leven niet verschoont.
Binn.
DE slaep is door gerucht, geen ruyschen, my benomen.
Och! zou by Blanche oock wel iemant zijn gekomen,
Die tusschen 't lauw're blat zijn lijf verschuylt, maer ach!
't Is Karel die hier rust, my waerder als den dach.
Ick bid u heer, ay! wilt ter degen overwegen.
Hoom nimmer Eedelman, het streeft de reden tegen.
Laet Blanche in haer eer; en ben ick u getrouw,
Waerom my dan gehoont, door't hoonē van mijn vrouw?
Door my mijn lief? de slaep heeft hem geheel bevangen.
Zoo dra als hy ontwaeckt, zal ick mijn ziels verlangen
Voldoen, wanneer gy niet ontkent het geen gy zecht;
En zoo gy het ontkent, zoo rouwt my dat de Echt
| |
| |
Ons 't zaem verbonden heeft, wilt uwe eer bewaeren.
O Blanche! nu dat ick gevallen ben, beswaeren
De ongelucken al de waerheydr, ja zoo, dat
De zuyv're leeft besmet, daer 'k al mijn hoop op had.
Hoe twijffelt gy daer aen?.....
Des Konings helsche listen
Die moet gy weêrstant biên, want zijne geylheydt histen
Hem tot dees dartelheydt, dit prachtige gewaed
Verwerpt dat van u af, het streckt tot overdaet.
Uw schoonheyt, en dit kleet maekt hem in wellust droncken,
Het welck zijn eerloos hart geduurig doet ontvoncken.
Een kleet gering van staet dooft Vorsten geylheydt uyt,
De armoed eerlijck is, gehoorzaemt mijn besluyt.
Want voor het vleyend oog, zijn goude en zijde kleeden
Maer uythangborden, die aenlocken, rust, en vreeden
Woont binnen mijn gemoed, ick spreeck als handelaer
Van d'eerbaerheydt, ick speel met haer de wandelaer.
Zy volgt waer dat ick gâ.
Wilt my niet meer bedisselen,
Mijn lief ick zal om u, van kleên, en staet verwisselen.
Als ick u slapende gehoorzaem, is 't dan wel?
Binnen.
Weet door het veynzen, en stilzwijgen te verzachten,
Daer ick slaep om mijn eer, die Henrick wil verkrachten.
De eer geld meer als 't gout, die meenig schat als niet.
Maer wat wil Theodoor, dat hy my dus bespiet?
Hy koomt uyt 's Konings naem, duld Karel hem niet nader.
Verschaf hem loon na waerd, zoo sterft hy een verrader.
DEn Koning my tot u gezonden heeft, om al
Uw handel af te zien, uw doodt, en uwe val
Staen reets beschooren, zoo meêlijden niet in deze
Gelegentheydt aen uw trouwhartig wert bewezen,
Ick wil de Vorst mijn heer, die u verraet, verraên.(
| |
| |
'k Zal u verwittigen, hoe 's vyants zaecken staen.
Gy doet heel wel mijn vrint, dit prachtig hof van Eden
Daer Adam leeft gerust met Eva wel te vreden,
Daer speelt gy Theodoor de looze slang, dees trouw
My aen uw deucht verbint, ick voel verlicht mijn rouw.
Dees blijde artzeny verzacht mijn pijn en qualen.
Weet dat den Koning heeft, zoo ik het derf verhalen,
Is 't ernst, of boert, verraet?
Ontstelt u niet te vroeg, ontstellen doet maer quaer.
Een moedig Veltheer toont hem dapper en manmoedig.
Een wacker Hopman in zijn wackerbeydt voorspoedig.
Waert gy die nu ter tijdt, gy waert uyt uw verderf.
Voorzichtigheydt is hier zelfs onvoorzichtig, 'k sterf
Dat ick gedoogen moet zoo laffen wulpzen Koning,
Die my te eerloos schent, door 't schenden van mijn wooning.
Blanche, in slecht gewaed, Karel, Theodoro.
GEen beeter tijdt als nu.
Wat 's dit mijn Blanche? ach!
Koomt gy my troosten, en verstercken, daer den dag
My weygert haer vermaek, beween! beween de rampen
Die 't ongeval my doet grooter op groote klampen.
'k Verklaer, 'k werd zinloos en verblint, vergeeft het my
Mijn Karel, schoon dat gy
Wert van de Vorst verdruckt, om Blanche te beminnen.
Het streckt u eer tot roem, den Koning zal noyt binnen
Dees boezem zijn geplaetst, mijn moed herstelt uw eer.
Maeckt van het kostlijckst kleet een vaendel, wreeckt u weer.
Plant zulck een standaert, wilt helthaftig zegenpralen.
Droog af de tranen, ay! verduystert niet de stralen
Die my vervrolijcken, uw waerde neemt gedult:
| |
| |
Ick schroom geen dwingelant, hoe fel hy tiert, en brult.
Mijn hart, ay! ween toch niet, uw ziels genegentheden
Die zullen het gewelt van dien Tyran vertreden.
Mijn tranen swaerden zijn waer meê ick ga ten strijdt.
't Valt hart een eerlijck man, wanneer hy schipbreuk lijdt
In eer en aenzien. Lief, wat voert gy groot vermogen
Door 't kleden van dit kleet, hoe flick'ren Blanches oogen
Die ick ter doodt toe min, waer tegens dat de Vorst
Ons Konincklijcke bloet te eereloos bemorst.
Dien snooden vos tracht u stantvaste te vervolgen.
Volhart, schroomt dwang, noch vrees, hoe zeer hy is verbolgen.
Geef geen gehoor, aen die geen wet, noch hemel acht,
Want Theodoor heeft my ontdeckt heel onverwacht,
Hoe hy den Ammirael door zijn gewelt wil dwingen.
Wat staet ons al te doen in dees veranderingen.
Henrick, Arnoldo, Karel, Blanche, Theodoor.
De schade is niet heel groot.
Zijn Majesteyt hier in mijn boogaert ongenoot?
Arnoldo heeft verhaelt naer veel omstandigheden,
Het storten van dees muur, neêrstorten onbestreden;
Derhalven ben ick hier gekomen om te zien,
Of iemant eenig leet gekregen had, indien
De zwaerigheydt waer zwaer, het zou my Blanche moeyen.
Ons bloetverwantschaps plicht doet my te uwaerts spoeyen.
Ick deed zeer qualijck dat ick naliet deze eer.
Heel wel, u oock mijn heer?
Wat pijn verdrukt uw vreugt dat gy u dus gaet kleden?
Hoe, staet my dat niet wel? ick ben daer meê te vreden.
Gy schijnt een arme vrouw van een geringe staet,
Niet gemalin van dien, waer Vranckrijck op verlaet.
Mevrouw zijt gy een vrouw van vrouw Fortuyn verstooten?
| |
| |
Dit slecht gewaet mijn eer op 't heer lijckst koomt vergrooten,
Verwonder u nier, neen! neem vry als ick gedult,
Al 't geen de Vorst hier ziet daer draegt hy van de schult.
Een Koning moet in noot van sterven zelfs bezoecken
Getrouwe onderdaens, en koomt gy u verkloecken
Dat gy die gunst betoont, zoo wert uw groote naem,
De weerelt door verbreydt door 't blazen van de Faem.
Gy zoud ons uwe komst doen door uw Adel hooren,
Zoo waer ons op een tijt uw gunst en vreugt gebooren.
Toen 't zonlicht Julia bestraelde in flickrend gout,
Waer op dat Cezar had zijn liefde vast gebouwt,
Doe wiert hy walg'lijck, en verachte het gesteente.
Der Vorsten liefde, Vorst, doordringt rot in't gebeente,
Waerom zy daegs daer aen, als ick in slecht gewaet
De Roomsche Troonvoogt sprack, ontbloot van pracht, en staet,
Nu koomt gy heel bevrijd van ziels af keerigheden,
O Julia! nu kunt gy 's Keyzers boezem kneden.
Op gist'ren waer ick beer mijn Karel zijn begeer,
Maer nu, nu buyg ick als slavinne voor u neêr.
Gy wraeckt dit slechte kleet, gy hoort my door mijn woorden,
Ick haet uw Hoofse pracht, noyt Koning my bekoorde.
Uw lust is my een last, dat ick u dus verschijn
Zal strecken u tot schant, 't zal my tot eere zijn.
't Is Karel die alleen kan mijn gemoet verwinnen.
Binnen.
Haer haestiglijck vertreck ontroeren doet mijn zinnen.
Een zelfde af keer toont zy tegens my.
Zoo armoed eerlijck is, zoo moet zy oock verstaen
Als dat een minder moet zijn meerder noyt braveeren.
Wie Vorsten tergt ziet zijn geluck in druck verkeeren.
Mijn grootsheydt duld geen hoon.
| |
| |
Uw liefde toe, het welck haer Koning meer mishaegt.
Gy, en de achterdocht, die zullen 't Rijck bestieren.
't Is Karel die alleen bekranst wert met laurieren.
Gy heeren zult voor 't Hof getuygen met uw mont,
Hoe ick een scheyding maeck van 't Huwerlijxverbont.
Philippo, zaegt gy haer niet met betraende oogen?
Stont 't weezen niet bedroeft?
Gy prangt haer groot vermoogen.
Hebt gy, Arnoldo, haer niet slecht gezien gekleet?
't Geschiet door onlust, of verzuymenis naer 'k weet.
Hoe, weygert gy al meê? zoo zullen strenge eeden
Van uw weêrspannigheydt my stellen doen te vreden.
'k Zal uw gedachten wel ontsluyten, Karel zal
Mijn lijfs gevangen zijn.
Weckt niet verblint uw val.
Een dullen raet zal u niet raden, maer verraden.
Vertreck van hier, een vrouw verwekt mijn ongenade.
Ick vind geen nytvlucht voor mijn duldelooze pijn.
Doet liefde dan de Vorst dus ongerustig zijn?
Ick raes, ick fterf, en werd van ongedult bevochten.
Wat rotsen zijn zoo hart, als wreede minne-tochten?
Zijn doodt mijn leven is, en daer op gâ ick aen.
Gy zijt te heevig, zoo gy reden wilt verstaen,
Zoo weet gy dat een steen verzachr wert, en bewoogen.
Hebt met zijn zuchten doch meêlijden, laet medooen
Uw hart bewegen heer, gy kent zijn vroom gemoet.
Geen and're middel, als dees huw'lijxscheyding, 't bloet
Zal koelen, dwinglandy zal my tot oogwit strecken.
De Fransche kroon die zal mijn Blanches hooft bedeckê.
De naem van Koningin die hoor ick al in't Hof.
Binnen.
Hoe groot is liefde uw vermogen.
Binnen.
Is het verstant bedwelmt, uw eygen zaeck verdeedigt.
't Waer met den Koning best in alle ding bevreedigt.
| |
| |
Hoe, slaept gy Karel? spreeek, wat is het dat u schort?
Of koomt uw vroomheydt nu aen vroomheydt noch te
De stamme van Valoys noyt ruste. op doorluchte.
Vermits trompetten klank in 't oor dreunt, kunt gy zuchkort.
Op trommelen geluyt? op, dapp're oorlogshelt.
Ontwaeck! noch eens ontwaeck! u zelfs strijtvaerdig stelt.
Den hemel my behoed, wie daer?
Hoe droomt, en slaept gy? 't schijnt als dat de slaep begeckt u.
Ten is geen dralens tijdt, de vyand is naby,
Het vluchten noodig is, ontvlucht uw slaverny.
'k Hoor hoeven kleppen, en oock stale wapens ram'len.
Hoort gy niet nevens my de schilden? niet te sam'len,
Vlucht wijl gy vlochten kunt, rend door de buytenpoort
Parijs nyt, laet de Vorst, op schenden rechtevoort
Verhit, zijn geyle lust verzaden, en vernoegen.
Hoe kan ick hooren, en my na er uw wille voegen.
Wijl ick geen ooren heb, noch zinnen nu ter tijt.
Dees arm, gevreest wel eer, is vrees, en aenzien quijt.
't Gaet alles, als gy ziet, met het verstant verlooren.
Karel ontkleet hem, en werpt zijn kleed'ren over het Tooneel.
Ay wilt my niet meer ringelooren.
Hebt gy noyt in een huys gezien, alwaer de brant
Geraeckt heel onverwacht, strax neemt de overhant,
Hoe men het huysraet zoeckt ter venster uyt te bergen?
Zoo doe ick oock, te lang heb ick geduld het tergen
Van 's Konings dartelheydt, die mijne brant ontsteeckt.
Zoo kiest de wapens, en ontkleet u niet.
O Theodoor! zoo wel, geef my een paert, 'k zal rijden
Met mijne Pegasus in 't leger om te strijden.
Weest my getrouw, en schept met my een mannen moed.
| |
| |
Quetst eer, en achtbaerheydt, wat wilt gy weêrstant bieden.
Nu dat den Koning heeft tot hulp de Eedelieden.
Zijn wapens zijn te sterck, 't waer beeter wat bedaert.
‘Ick volg zijn dolheydt dan. mijn heer, hier is her paert.
Zoo vast gelijck een muur, die vry is van bewegen.
Wie derf den Ammirael nu onder d'oogen zien?
De Koning zelfs nier, die voor mijn gezag moet vliên.
Mijn beenen kruysgewijs zal 't Ros met spooren pricken.
Zo haestig niet, gy zout door 't hollen licht verschricken.
Gy hebr gelijck, ick doe......
'k Heb reden dat ick schrey.
Uw Bucefal heeft my het been gequetst, ick vreeze
Wijck een half mijl af, zoo zult gy schootvry wezen.
Geef my voort een lans, of oorlogsspeer.
Daer hebt gy een, heel recht geschaeft.
Cornets gewijs? zal 't wit of zwart zijn, spreeck uw luymen.
Ick sluyt mijn helm, maer zeg, wat slaender op voor pluymen?
Van alderhande kleur, uw hooft verbeelt een thuyn.
Het blaeuw verbeelt de nijt des Konings, mijne kruyn
Wert al heur glans verdooft, waer staet gy naer te toeven?
Voort, kort de stegelreep, en wilt my niet bedroeven.
't Is alles wel beschickt nu gy gewapent zijt.
Zoo treet een oorlogshelt helthastiglijck ten strijt.
Mijn opperste Serjant is Adeldom, wiens krachten
Het volck hout wijs by een, om vierkant af te wachten
Des vyants oorlogs-troep.
| |
| |
Die haecken naer 't gevecht, zy branden al vol viers.
Gy staet om 't geen ick zeg tot in uw geest verwondert.
Elck lit is viermael thien, geheel ruyin zestien hondert.
Maer wie leyt die trop te velt?
Beschroomtheyt, ongeacht, maer die zig dapper stelt.
Geteelt van eer, en niet van schanden.
Stelt voort de vaendels in geleeden, laet af branden
De brantwacht het geschut, op dat de vyandt niet
Ons leger overvalt, naer by ons heeft bespiet.
Het befte oorlogsvolck verdeelt in vier geleden,
Hoog duytsche musquettiers mijn zuchten, laet die treden
Gezwind voor uyt, op dat zy het bezetten al,
Wat Vranckrijx Ammirael wou brengen tot den val.
De Faem steeckt de trompet, laet Mars slag u geleyden,
Mijn veltheer eerelijck de vyand zal verbeyden.
Gedachten, wagens die mijn druck en kommer laed,
Treek voort voor uyt, ick weet dat my den Koning haet.
Inbeelding, snelder dan de vaendelen in 't zwieren,
Zijn als gy ziet piek zwart, om 't leger te bestieren.
Schaemt met eerbaerheyt verzelt.
Wie voert de achtertocht?
Mijn Blanche, die 't gewelt
Door haer stantvastigheydt stantvastig kan verduuren.
Zy voert het paerdenvolk, dat 's achterdocht, die muuren
Kan sloopen tot de gront, en wonder snel daer by,
Van voer en als verzien, men stel de vrees ter zy.
Aen lijfsverzorging zal 't ons nimmermeer ontbreecken.
Zie hoe de vaendels uyt de yzeré koppen steecken.
Hou stant, men heeft meer dan vier mijlen al gereyst.
Het is nu rustens tijt, het leger rust vereyst.
Een welgevoederde kan dan te beerer slapen.
Een schoone vrouw die doet, ô Theodoor! vergapen
| |
| |
Die goude staven torst, de weerelt volgt haer nâ.
Dit, als dat het strecken zou not schâ
In dees gelegentheydt te drincken, of te eeten.
Zoo wil ick voor mijn deel uw schoone graeg vergeeten,
Dat alle vaendels haer voort stellen als 't behoort.
Haer deelen wel verdeelt, waer toeft gy na? vaer voort.
Elck vaendel als gy ziet is wel verdeelt na orden.
Laet vijfentwintig worden
Bezetten wacht vertrouwt.
Hoe wijd wel van malkaer?
Ruym zestig stappen, zoo heeft niemant geen gevaer.
De Veltheer die gebiedt men 't leger zat verzorgen
Met brant en water, voort.
Van daeg, of tegens morgen?
De Generael heeft reets de naem gegeven.
Heel wel, ick heb de zin gevat.
Men stel de schilwachr uyt.
Wat naem zal men die geven.
Verkijckers, want ick zie om 't leger ron de zweven
De schiltwacht, schaemte dient het uytterst bygezet.
Wie daer? het is de Vorst, daer dient op hem gelet.
Mijn onderzaten houd nu stant, wilt niet vertzagen,
Gy zult tot onzer eer heel anders het zien dagen,
Als gy eer waerd gewoon, zoo strijtmen als 't behoort.
Nu Blanche, 't is recht tijt, hebt gy geschooten, moort!
Moort! moort! help hemel! help! 't is uyt met het verheffen,
Den kogel weygerde den Koning aen te treffen.
Nu is de eerestrijt, helaes! mer my gedaen,
Mijn Theodoor geef raet, waer zalmen 't leger slaen?
Na Blanches sterckte toe, dan zijt gy buyten vrezen.
| |
| |
Ick ben by haer niet vry, zeg waer ick vry zal wezen
Voor tyrannye, kracht, macht, liefde en gewelt?
Het zwangerend metael dat dondert heel ontstelt.
Braeckt vour ter keelen uyt, zie hoe de kogels jagen
Als hagel om ons hooft, gevoelt gy niet de slagen?
Och! och! ick kan mijn been niet voelen, och! wat raet?
Ontwijck ick het gevaer, ô droevige ongevallen!
Een heele bolwerck is.....
Zier gy het bloet niet dat langs 't aenzicht nederstroomt.
De vrees maeckt u dus woedende beschroomt.
Mijn heer keer tot u zelfs, en laer dees dulheydt varen.
De zee, hoe zeer ontstelt, raeckt eenmael aen 't bedaren.
Van spijt, om dat den Koning u beoogt.
Van hier laf hartige, mijn moedigheydt gedoogt
Verwijfde suffers niet, gy kunt wilt gy vertrecken,
Ick zal alleen Parijs een stut en vader strecken.
Men klimt de ladders op, men stormt, op! op! 't is tijt
Dat gy benevens my u in her uytterst quijt.
Zy trecken in, ô spijt! waer moogt gy noch na wachten?
Men hoort in noot geen klachten.
Gewenste eere-strijt geef dat ick zegenprael.
Ick volg al binckend na den dullen Ammirael.
Kar. Theo. binnen.
|
|
Auteursrechtvrij