De wonderlijke avonturen van Zebedeus

Nieuwe bijlagen

[p. 123]

Halve tonen.

‘Het is opmerkelijk in mijne herinnering bewaard gebleven, Rêvard,’ antwoordde Zebedeus, ‘dat de allereerste kennismaking mij een bijna lijfelijke kwelling was, neen, eigenlijk was het niet de allereerste kennismaking, het was de tweede, de eerste was die van een opgewekte vreemdheid. Gewis het was de tweede keer, dat ik Lorrijn voor het eerst ontmoette. Sindsdien ontving ik nooit meer zulk een dadelijken indruk. Lorrijn had waarlijk zeer overdenkbare eigenschappen.’

‘Ik kon best met hem opschieten,’ riep Rustaard uit.

‘Dat weet ik wel, mijn waarde Rustaard,’ antwoordde Zebedeus, ‘gij werktet nog al eens met hem samen. Hij was een veel omvattend man, niets ontging hem, en hij verstond wat hij deed. Wij deden toch alles, niet waar, wat in ons vermogen lag?’

‘Ik ga maar een beetje wandelen,’ meende Rustaard.

‘De goeie beul,’ lachte Rêvard hem na, toen hij schouderschommelend ging; ‘ge hebt toch wonderlijke voorliefden,’ zei hij zich rechtstreeks tot Zebedeus wendend, terwijl hij zijn vingers, wat stram gebleven na den handdruk van Rustaard, in dansende roering bewoog.

‘Dorinde mag hem gaarne lijden,’ antwoordde Zebedeus, ‘en indien wij Lorrijn niet te betreuren hadden’...

‘Het gaat toch zonder hem niet kwalijker?’ opperde Rêvard.

‘Dat kan ik nu juist niet zeggen,’ antwoordde Zebedeus.

‘Vele malen,’ vervolgde hij na eenige oogenblikken, ‘heb ik mij afgevraagd, of dat wat ons onverklaarbaar aantrekt of afstoot in een evenmensch, ook niet van buiten aan hem te zien zou wezen. Ik geloof het te hebben gevonden. Het is vooral dáar, dáár eindigt het reeds,’ ging hij voort, zijn hand die zijn hoofd-ovaal omhuifd had, stilhoudend bij de

[p. 124]

oor-inplanting, ‘het duidelijkst is het te zien op de overgangen van licht naar schaduw en bij ongepoederde personen en het kan vergroeien.’

‘O,’ uitte Rêvard.

‘Het kan als een muts zijn, Rêvard,’ verzekerde Zebedeus.

‘Het zal wel zoo wezen,’ bromde weêr Rêvard.

‘Lorrijn hechtte veel aan den blik,’ hervatte Zebedeus, ‘en ook monsieur de abbé hecht bizonder aan den blik; maar gij kent toch Josine, het kamermeisje van Dorinde, dezelfde die mijn witte muizen, mijn dorado's vermoordde en nu bezig is aan mijn lievelings-kanarie.’

‘En moet gij dat nu toelaten?’ knorde Rêvard.

‘Het is mij bezwaarlijk genoeg,’ antwoordde Zebedeus, ‘Dorinde waardeert haar zeer. Wel is waar is haar démarche niet het fraaist aan haar, doch als zij zich krachtig voelt, weet zij dat, en dan is haar tred niet zonder aantrekkelijkheid. Voelt zij zich echter niet geheel vrij, dan is haar te hooren loopen bijna een marteling. Hebt gij wel eens op haar lachen gelet? zij lacht zeer schoon.’

‘En daarom zegt gij haar niets?’ glimlachte Rêvard.

‘Zeker, Rêvard, zeg ik haar iets,’ antwoordde Zebedeus.

‘Ik zeide haar dat muizen, die naar ge weet, kouwelijke diertjes zijn, en die zij zelve uit medelijden of beter gezegd, meedoogen, van watten voorzag, niet telkens behooren te worden geschud. Ik zeide haar dat dorado's een eenigszins onmatigen aard hebbend, spaarzaam moeten worden gevoederd; ik onderhield haar over het al of niet gewaagde: zangvogels tot verwoedheid te plagen; cultuurdieren, zei ik, behooren een goede gevangenschap te genieten’...

‘En?’ popelde Rêvard.

‘Zij blikte mij aan, Rêvard, en zeide: ‘het is een lief dier’ en lachte.

Rêvard verhief zijn hand onbestemderwijze; hij kromde zijn rug en begon te drentelen.

[p. 125]

‘Gij hebt haar met uw Lorrijnsche redenen zelf den weg gewezen,’ bromde hij.

‘Dat ware toch schrikkelijk, Rêvard,’ antwoordde Zebedeus.

‘Of, zij is nog een grooter lieveling van u dan uw lievelings-kanarie,’ voltooide Rêvard zijn zin.

‘Dat is nu volkomen het antwoord hetwelk ik verwachtte,’ antwoordde Zebedeus. ‘Doe mij het genoegen, beste Rêvard, en houd mij nog een weinig gezelschap. Zullen wij niet eens gaan tot den vijver? De natuur is vandaag zoo wonderlijk vol halve tonen.’