De wonderlijke avonturen van Zebedeus

Nieuwe bijlagen

[p. 110]

Een droom.

De nacht leek uit zwarter friezen dalende neergehangen. Tot het duister van ruimte begon vervuld te worden, zooals bij gesloten oogen, wanneer een lamp in de kamer wordt binnengedragen, ook een schimmige gloeding het hoofd komt binnen. Toen nevelde de schemer in de hoogte samen en daaruit schichtte schuchter een vonkje los, een klaarder volgde en meerdere, het werd een sproeisel van geringe witte vuurtjes, schier even gauw gedoofd als zij geboren werden. Zij groeiden in grootte en duur, doch naarmate zij talrijker werden, verloren zij aan helderheid en vertoonden toen duidelijk de vormen van teekens, punten en komma's. Het duister geleek bijwijlen een grenzenloos hermelijn in tegenovergestelde orde van wit en zwart. Zij daalden allengskens recht en laag begon het te dwarlen en dat duurde zoo voort tot het gestadig en onverwonderlijk sneeuwde.

Toen aldus het duister gansch bewogen was, verschenen onder de matelooze randen van den nacht, twee strak nederwaarts strevende voeten en als van iemand die aan een valscherm onder een luchtballon zou dalen, volgden de enkels, de schenen, de kniebulten, dijen; met wederzijds de hangende handen; het geslachtsmerk; de ribbenboog; de boezeming der borst; het sleutelbeengestel; vervolgens de hals met den bol van den kop gelijk een geoorde urn. Mat-blinkend of was het een pop van sneeuw zakte het aan door de zwerming, tot het recht op de voeten bleef wijlen.

Roerloos was het zoo staande, het ontwerp van een mensch, niets meer; het was zeer evenredig en bezat alle duidingen: de kap van het haar; de plaats der brauwen; de neusverheffing; de spleet der lippen; de bootsing der kinnebak; het strottenhoofd; de tepels. Hij had om den nek, vele malen, de snoering van een koord gewonden, waaraan twee

[p. 111]

kogelvormige nestels ter borst afhingen en hoewel zulks eveneens wit gelijk sneeuw was, was het toch een versiering zijner kuische naakte.

Het keek niet, het sliep, het sliep staande; de vallende vlokken bereikten het niet; zij weken om de verschijning, zoodat die straf verrees als in een zwarte aureool. Eensklaps strekte het zijn armen uit, de handen open toekeerend, gelijk er wel figuren zijn te zien, in oude kunstboeken geteekend.

Ofschoon het zonder ophouden sneeuwde, werd toch de grond niet wit. De vlokken daalden langs de voeten van het crucifix-stille beeld, terwijl het schijnen bleef of zij terug weêr keerden, om weêr te vallen langs hun zelfden weg. Zoo stonden er de voeten in een dansing.

Maar het droombeeld had zich nogmaals verroerd; het had de wijd-gestrekte armen toegeknikt; de handen ontknoopten de nestels langzaam en de rechter wond het snoer vervolgens los, met loome zwaaiingen rond het hoofd. Het vrije koord in het midden gegrepen houdend of hield het een dwarsen stok, wachtte het weder.

Dan zwaaide plots de rechterhand den nestel op naar links, of sloeg het naar de sneeuwtjes, terwijl de linkerhand naar rechts dezelfde zwaaiing maakte. Al wentelend zijn handen om en omme slingerde het beî zijn kogels tegen elkander in en door de krieling heen. En als bij iemand die een touw laat vieren, schoven de handen dichter bij elkaâr en rezen tegelijk totdat zij op de hoogte van de borst vlak naast elkander werkten. Toen liet de linker los, maar vingervaardig werd het koord als in een lus gevangen en door rechtstandig slechts de rechterhand te roeren hield het zijn kogels in stadige werveling.

Pal achter de stralende wieling bleef het de bliksemende vlucht van de kogels regelen en schoon geen enkel sneeuwtje toch werd uit zijn val geslagen, hield het allengskens met

[p. 112]

sneeuwen op. Het klom niet meer van onderen en zeeg ook zeldzamer van boven neêr; naar voren week het inzicht opener, waardoor te zien het achterst krielen nog in grauwer druisching viel. En toen of trad het in een laan, met om zich henen zwart, begon het beeld naar achteren te treden; zijn lichtend webbe vager om hem werd, terwijl het zelve zeer in scherpe klaarte won, een blinkend ijl figuurtje, om eindelijk als een vonkig, spitsig punt gansch op te gaan in nacht waardoor het niet meer sneeuwde.

En in het plechtige en volkomen onvreemde duister kwam nu de beeltenis van een zegeteeken pralen, gelijk er op de wanden wel van jachtverblijven gebeeldhouwd zijn. Een wapperkrookige strik hield als in vingertippen aangeboden een trits van wild: een meerkol, ruig van krop boven gespleten snavel, den vleugelslag geknakt; een rat die woest vanhaar, twee tanden toonde in gekloofden bek; een doffe mol met lam-verstijfde, als menschelijk-bloote klauwtjes. Kralende midden in het zwart, blonk het koperachtig, brons en goud en werd als in den schijn van een flambouw, een bloedig blozend beeldje dat 'lijk een toorts heenrookte.