De wonderlijke avonturen van Zebedeus

Vier-en-twintigste avond.

En Zebedeus gekomen zijnde waar de fonteinen oversprongen de schijnende kaden, beklom de trappen van het Paleis der Meditatieën en zette zich aan de voeten der zuilen. En hij verborg zijne duif in zijnen boezem en peinsde: ‘Nu zal ik ook dooven het licht van mijne lamp, want hier zal het goed zijn te luisteren naar de sprake van het springende water.’ En hij deed alzoo.

En hem viel over als een diepe slaap, eene luistering:

[p. 48]

De dood van den ouden Triton.

 

Naast zijnen horen lag hij aan de zee

 

- Het ebbestrand beschimd van bekkeneelen -

 

Wat wind ging door zijn wierbaard, over vele

 

Verharde krinkels en gepekeld wee.

 

 

 

Zijn groenige oogen braken naar de zee,

 

Hij aêmde 't al nog in 't wriemlen der deelen,

 

Hij hoorde verre, vochte liedren spelen

 

Op 't momplen der verduisterende zee...

 

 

 

Stil lag daar d'oude bruiser. Stil niet was 't,

 

In 't hoofd door zooveel zeeën overplast,

 

Schelp-ruischte 't warrel-woelen van zijn wereld

 

Waar hij zoo lang zijn' liefde had bepereld...

 

 

 

Zoo stil de vloed, zoo wonder was de dag,

 

Toen hij daar lag met zijnen dooden lach.

En Zebedeus, zijne stonden hebbende verluisterd en den bode lang gewacht, hoorde eindelijk op, en verstond toen de onregelmatigheid van eenen onderlijken tred, die overstemde de teêre sprake van het springende water. En zich als doorpriemen van een stem, eene zeer eigene, eene zeer roepende:

‘Meester, meester! de droomen, de droomen willen er uit!’

En herkende fellik, antwoordende in bare angst:

‘Ga er op zitten, knaap, ga er op zitten, canaille!’

En ziet, op het klinkend woord, hij voelde zich weêr geheel in het levende bezit van zijn last en bemerkte zijn staan op de aarde met nog zijn hoofd in de wolken.

Mijne vrienden, wanneer droomen, die - spiegels hebbende een brandpunt, soms meer dan éen - zoo dikwijls de aan

[p. 49]

het bewustzijn zich opdringende verbeeldingen zijn van de vage vreezen des daags, overschrijden in hun onnavolgbren gang den gewonen stap van den dagelijkschen tred, dan ziet men ook tegelijk wel eens den slaper in den nacht ongewone dingen verrichten. Zoo vragen wij dan, alvorens wij u de wondre lotgevallen van onzen held verder verhalen, uwe welwillendheid en aandacht voor den verlaten staat waarin zich die andere bevond, de gestalte die wij met het koffertje achterlieten, en die zoo aanschouwelijk mogelijk u voorgesteld zal worden.