De wonderlijke avonturen van Zebedeus

Vijftiende avond.

Gelijk een penne-vogel los van de zoete lippen eener bloem zweeft naar de zoete lippen van een ander, puurt en puurt en licht is en wit, verzweeft hoog in den dag, in de volmaking zijner vrijheid, bewoog Zebedeus zich in de glorierijke zweving.

En de tuinen tooverden zich voor hem naar alle zijden uit; nu ontbloeiden al de bloemen hunne maagdelijkste schoonheid. Onvertreden onder de glanzenden tierde het witte gewas, sneeuwklokjes en, want uit bewondering ontbloeit het al, de lelietjes van dalen klingelden hunne lieve sprookjes uit naar het mimosa pudica. De gemakkelijke alpines verdrongen zich mede en het zeldzame marjolein, de meizoentjes daarentegen lonkten zoo overvloedig, glinsterden melkwegen in den besterden grond. Waren zij daar niet alle op hun reinst, seizoenloos, schimmig en licht, de sleutelbloem die op aarde de deur open doet voor de tooverende Lente, de camille die de kou verdrijft, de luchte sneeuwbal van den brocaten zomer en de kerstroos die ook wel mooi is tegen Sinte-Valentijn.

Overal bloemen, witte bloemen en rein; edelweisz, leukojon en Mont-Blanc-asters over de vlakten der bergen; tijdeloos,

[p. 30]

anemonen en gras-leeuwenbekjes onder de droomen-sluiers der bloeiende boomengaarden. En de groote konings-tulpen wapperden hunne witte bekers open en spiegelden tot hangende bellen voor de schijnende kaden uit, die dampten van gardenia's en tuberosen.

De hyacinten-bedden geurden of was elke bloem een outertje en ook de narcissen; onder de opkrinkelende lichtodoratie's verzilverde zich het goud van vele bloemenharten. En Zebedeus zweefde door den dauw, door den bevenden dauw, naar de groote witte tuilen. Naar de bosschages van smachtende jasmijn en lillende seringen en van meidoorn zoo mild dat wel de bloempjes waren eene wade, hij gleed over de neêrgestrooide welriekendheid hunner witte loovertjes de weelderige priëelen te gemoet. Waar der petalen pracht van de zuivere bloemen die niet bedwelmen, hem voorbereidde, frisschen schemer spreidde over zijn pad, van camelia's en crysanthèmen, tot hij de witte violieren te spelen hoorde beginnen en te zingen de thee-rozen:

Zegening,
Suizelende bewegening,
Van onze scepterdraadjes,
In onze koele blaadjes,
Om onze poederkroontjes.

In rokjes en onder kraagjes,
In knapen en in maagjes,
In botteltjes en in boontjes,
Is zegening
En suizelende bewegening.

Bleeke papavers tusschen hunne stralende slaapbollen droomerig murmelden:

[p. 31]

 

Witte vegetationen

 

Bewaren den schoonen schijn,

 

In de hoogste regionen

 

Geen aardschige bloemen meer zijn.

En de oranjebloesem effleureerde zijn haar. Onder de zachte klepeling van latherus en windekelk zweefde hij de witte grot naar binnen. En de lamp zijn oogs overschijnende de wanden der geheime warande deed hem verschijnen de bloemenhiëroglyfen van het lispelende geluk; de phantasmen der orchideeën en van de bloemen der hooge cultuur ontdekten zich voor hem in deze schemering van melodieën en witte roken.

De verrukkingen waren hem over; Zebedeus zeer zuiverlijk verlangde; de ontbloeiingen koosden, mengelden hunne streelende tongen hem voor, aroma zeeg op aroma, reine toon op toon, geen grovelijk willen wel en wijkende niet willen; maar 't allerontwijfelachtigste zich geven over, zonder verschieting van kleur, zonder fulpen vertoon, zonder omhuiving of duisternis, maar de klaar komende geneugten, het tweevoudige diamantene vonken in latente schemering van diafaan lichtstof en dan éen, zoo in volkomenheid éen, gelijk een lichaamlooze cirkel op eenen cirkel gelegd tot eenen cirkel is....

Vlinderde daar geen wit spelemeien het licht omrankte grotte-raam voorbij, daar, onder de elzen, die fluister-ritselden naar de zilveren berken, of was 't het dartel spelen van de wilgekatjes in 't manige licht aan 's boschjes zoom?.... Neen, het was wel de Liefste die daar waarde om de grot, die de gloren van haar aanminnige essentie, de trillingen harer stralende tegenwoordigheid zond naar de zijne.... O zij.... dat was haar lichte annonciatie.... ze was gekomen van over de bergen en om hem.... om hem....

Gelijk de hooge vluchteling waarvan de Schriften gewagen, David de Gezalfde, eens triomfantelijk de spelonk verliet,

[p. 32]

ontzweefde Zebedeus de grot.... En lichter was het hem in de nooit genoeg te bewandelen witte landen met hunne schijnende perspektieven.

En hij zag een grooten witten tuil blinken te midden van een tuin: bouquet van gedegen wit, prijkte er, reine vruchtbaarheid, de witte bloemkool, omwaakt van pronk-bloeiende capucijners die geene peultjes hadden. De zuivere dracht, saâmgedrongen op den moeder-stoel, talloos als de kuitkorrels van visch, bloeide zich open in het koesterende licht, en Zebedeus zich verheugende zeer, gaf zijne duif voedsel.