De wonderlijke avonturen van Zebedeus

[p. 27]

Veertiende avond.

De dag was wit en ging gelijk voorbij;
Er zwierven in ons om veel vlakke stemmen,
Zoo in een vijver laag de visschen zwemmen,
Glad glippen met een tooverig geglij.

Verzonken lag de grond in nevelarij,
Er groeiden raadsels dicht als warre bremmen,
Wij zagen kiemen tot bezinksels stremmen....
De dag was wit en ging gelijk voorbij.

En nu er de avond is, haar gulden waan
Van lamplicht, nu het buitenlijke Niet
Zoo machtig ons met zijne rust begiet,

Zij boven komen met veel blijden ijver,
Zwemmen in kring en welbestuurde baan
Rond deze bloem op onzen diepen vijver.

... En over de wereld, doorwasemd van 't geurende geluk aller heerlijke bloemen, schreden ze, de blinkende wezens. Ze wandelden, de gestalten omkleed met luister, hunne gewaden hadden het verzadigd glanzen van waterval-schuim, ruiselden onder de schittering der enkele oogstar, die elk van hen droeg midden in het voorhoofd. Zonder uitwendig merk van gehoor en zonder zwaarte van treden, gingen ze daar eendrachtelijk, neigende alleen naar het voelen, het verstaan van elkander; beroerde er soms een den boezem van een genoot, of bewoog er een verheven hand òp naar het Oog, dan boden zij daarna het litteeken hunner lippen aan de witte woordvogels, die wuifden om en om en van den een naar den ander.

[p. 28]

Tot in de verre verten zag hij hun heldere oogen gaan en de teedere schijn van hunne ijle lichamen ongebroken blijven en overal de vlugge guirlandes hunner kuische vogels. Over de weiën die waren zilverig met zuiverlijke bloemetjes besprenkeld, langs den suizelenden oever van eene lichtende rivier, tot in de diepste eindeloosheid van hare zigzag vonkjes versprankelend als libellen-oogjes, vuur-vliegen en andere briljante insekten, onder der boomen sneeuwdonzen bloesemval die voor de zoomen zeeg, wandelden zij met denzelfden ongetreden tred en 't gelijke licht was over hen allen.

En waar het klare water der rivier kwam dalen van haren oorsprong in het licht en bespoelde de schijnende kaden, waar der fonteinen pluimen recht opsprongen en de marmeren paleizen straalden met galereien en zuilen, die weêrlichtten en spiegelden als sneeuw van asbest en 't zilverdradig silicaat van aluminium, bewogen zich de gelukkigen. En over de ijle gletschervlakken der bergen wijder, staande daar tot wolkenvoeten om te dragen de transparente sfeer des Aethers over hen allen, zweefden en schreden zij tot aan de hoogste toppen.

En lang alzoo hebbende aangeschouwd dit wonderstille geluk, begon ook hij te wandelen, een gelijke onder hen allen. Hij zweefde meê over de landen, en de licht-dauw en de bloemengeur vermengden zich met het teêre slepen van zijn gewaad. Hij ging langs kristallijnen oevers en verfrischte zich, zoo hij de anderen doen zag die het water schepten, en de lof om het verstaan der eeuwigheden welde in hem op en wilde zich meêdeelen. En de duif die met hem was, die zweefde aan en hing gedragen op steile vleugeltjes voor zijn aangezicht onder het lampje van zijn oog en klapwiekende melodieus, het diertje wegvloog, om te dwarrelen van den een naar den ander, om ter reie te gaan, wijl om hem fonkelen bleven de uitverkoren insekten van het licht.

[p. 29]

En hij ging over de vloeren der schijnende kaden en zat aan de voeten der zuilen en zag de stoeten voorbijgaan. En het blinken van hunne kleederen dat was verblijdenis en waar hunne kleederen saâm schenen in den overvloed van het licht, zag hij hoe van enkelen de oogen brandender waren, dan die er brandden om heen. Zich verheugd hebbende om de heerlijke rhythme van hun suave buigingen, ontvangen hebbende alzoo deze hunne groetenis van erkenning, had hij gezien hoe aan de schouderwelving dezer meest lichtenden de vleugels begonnen te botten.