De wonderlijke avonturen van Zebedeus

Twaalfde avond.

Wie onzer ving niet wel eens een ietsje op van datzelfde licht, hetwelk Zebedeus zoo overvloedig overscheen? Binnen of buiten. Maar niet op de verre velden met hunne schemerende licht-horizonnen; niet over de weiden, waar het licht eerlang opnieuw verbloeit; niet op de zeeën, die de stranden aanschuimen en de levensvreugd, het licht, weêrspiegelen in de dartele harten hunner golven; niet op de bergen, waar het verstart tot ongenaakbre pracht, leerden wij zoozeer de goedertierenheid prijzen van het Licht. Dan, toen wij het eens zagen neêrzegenen in eene gore stadssteeg, wel een half uur lang van den zonne-dag, zóó mild, of daar matelooze hand het reine meêlij vergoot in deze donkere gang van het leven. En de vuiloogige gedrochten, de menschbeesten, die daar honken en kroelen, ze traden onder dezen val van onverdienden zegen, om er te wijlen, om er te worden getransformeerd, gewasschen in het licht.

Ook wij wachten een wijle.... zonder weeën wordt geen nieuw leven geboren en baren doet àltijd pijn.... en dan, een dal trekt zoozeer aan door de herinnering die het opwekt aan vele andere dalen.... haasten wij ons dus niet. Laten wij onzen held wat aan zichzelven over in dezen oppersten strijd; wij weten hem van smarten verscheurd, wij zien hem staan, niet waar? met een aangezicht stralend van bovenaardschen gloed. Laat ons van deze gunstige ge-

[p. 23]

legenheid gebruik maken en hem voor u trachten te schetsen. Was onze held edel te noemen? Neen, wel zacht; want het fluïde, dat over hem gespreid lag, had de vele oneffenheden van zijn eenigszins bolle voorkomen vergeestelijkt, verzoet; zoo belegt een heldere dag de zee met vrede; in hare weeke deiningen alleen wekt zij de gedachtenis aan hare onrustige tijden. Wonderlijk aangezicht, hoe lang reeds hebben wij op u gestaard met liefde; neem dezen bijna verblindenden glans weg, welk een gewoonheid bezit ge, o onbeschrijfelijk gelaat, raadsel dat het oplossen niet de moeite waard schijnt, en des ondanks ons tergt.

Gelijk bij ons oud huis, waar alles uit het lood is gezakt, was nu in dit hoofd letterlijk niets meer op zijne plaats; en toch, het huis schijnt nog stevig. Zoo kan men uit de durf-al-achtige tijden der Renaissance, torens eeuwen zien scheef staan en toch niet vallen, daar hunne scheefheid hunne natuurlijke orde van evenwicht is. En natuurlijker, is het met de zee, ons naar aanleiding dezer wezenstrekken als in den mond gevloeid, niet eveneens wonderlijk gesteld? Wie bij een zee staat, voelt toch allereerst de zee, niet waar, en niet de bultige golven, die het zeegezicht helpen maken. Laat het dan goed zijn zoo, het mag ons niet gebeuren als sommige teekenaars, die om de boomen maar al te vaak het bosch vergaten.