De wonderlijke avonturen van Zebedeus

Zevende avond.

Wij wenschten wel, mijne vrienden, dat gij hadt gezien, den heiligen ernst van het oude paardenoog, gister-namiddag door ons terwijl wij wandelden bespeurd; van den ouden knol die, terwijl de sneeuw hem voorbij viel, druilde voor het kroegje waar de vrachtrijder lummelde bij de tapster; het oog, dat ondanks de verwikkeling van het witte spel, zoo eenvoudig ellendig keek, gij zoudt gemakkelijker voelen den ernst welken een historie-schrijver behoort te houden in het oog zijns geestes, hoe eerlijkheid een zijner grootste deugden moet zijn geheeten, dat ‘dit is mijn’ te kunnen zeggen tot zich zelven en ‘dat is dijn’ tot den held der geschiedenis, de heele chose is; o, waren wij daar niet zoo van doordrongen, hoe zouden wij allicht in verzoeking komen Zebedeus' kleine schelmerij hier voor hem weg te moffelen. Want alles in alles, niet waar, waren zijne ge-

[p. 15]

dragingen hier ganschelijk onbewust en hoe betreurenswaardig ook voor het vervolg onzer geschiedenis, verschoonen wij het daarom met de terechte benaming van jeugdige onhandigheid, bedenkende hoe hij nog niet als wij, het kraken kon hebben gehoord van de witte beenderen.

Onze reiziger, hij was zoo mooi op weg en wij beminnen hem begrijpelijker wijze zoo, zoeken derhalve overal de vrijspraak zijner naar slimheid zweemende voortvarendheid, kon hij eigenlijk wel anders hebben gehandeld? Gesteld eens een dergelijke moeielijkheid zou zich aan hem hebben voorgedaan in het dal waaruit wij hem weten gerezen - ja, wel mag het een tranendal heeten; ofschoon, getuigen wij, hoe daar al veel tranen beginnen gedroogd te worden tot paarlen, hoe zelfs de schoone schreisters van weleer, de verslotenen in torens en oude gebouwen, thans open en bloot mogen staan in de bressen van het leven, met luchtiger losse haren, deze natuurlijke vaandels, zoodat wij gelooven het nog wel te kunnen beleven in onze Avond-Editie, zinsneden te ontmoeten gelijk deze: ‘De witte maagden stormden tot de katheders op’.... de ophoudsters van de spiegelbeelden der Toekomst, hernemende hare rechtmatige beroepen van Sybillen enz, zijn in den wijngaard des geestes aan den gang met de jongelingen die.... maar de witte kinderen komen wel terecht, gelijk het vervolg van deze geschiedenis zal leeren - wanneer zeiden wij, zich hier beneden eens een even groote moeilijkheid had ontwikkeld, dan had onze held wel zeker bij tijds een goeden vriend ontmoet, die hem leukweg den raad zou hebben gegeven: ‘laat het koffertje vallen’. Ernstige raad en niet zonder voorbehoud te aanvaarden: wee den reiziger die geen bagage heeft, is hij eigenlijk wel in tel; neen, niet waar? en is te veel niet veelal verkieselijker bevonden? als zijnde tenminste te dragen. En zoo besluiten wij dus; daar onze Zebedeus, ook al volgde de pijn oogenblikkelijk de wond die hij zich daar sloeg,

[p. 16]

toch is bewaard gebleven voor het maken der dissonantie van den slag, dien deze val zou hebben veroorzaakt en erkennen wij, dat wat hem zijn koffertje zoo krampachtig klemmen deed, bijna een gevoel van de bovenste plank zou zijn geweest.