Vaderlandsche historie. Deel 23

Schipper Jan Dekker redt zich moedig.

't Ontbrak den Nederlandsche Schipperen aan geen moedbetoon, als zy eenigzins in staat van tegenweer den vyand het hoofd konden bieden. Schipper jan dekker leverde hier van blyken. Hy was, onder het Geleide der Zee-Capiteins dirkhartog en jacob de wilde, met eene Vloot van omtrent vyftig Koopvaardyschepen, uit de West-Indien behouden tot voor den Hollandschen wal gekomen, en met vyf Zeeuwsche Schepen na Vlissingen moetende, op de hoogte yan de Maas van 't Convoy gescheiden, zeilende als Commandeur van dit vyftal. Reeds in de West-Indien hadden de Engelsche Kaapers het byzonder op zyn Schip gemunt, 't zelve naauwkeurig doen uitschilderen, en met eene gansche menigte te gelyk op hem gepast; doch, hadt hy om die verkenning te ontwyken, zyn Schip, kort vóór zyn vertrek, laaten verschilderen. Dit kon hem niet beveiligen voor de aannadering eens Engelschen Kaapers in het opkomen der Gronden: alles duidde aan dat deeze op hem een kans zou waagen. De wakkere dekker, welbemand en van het noodige tot tegen-

[p. 71]

weer voorzien, riep zyn Scheepsvolk zamen, en vroeg wat te doen, indien deeze Roover hun aantastte? 't Rustig Volk antwoordde éénpaarig, dat zy, in 't gezigt van 't Land zynde, niet voorneemens waren zich te laaten neemen en opbrengen; maar dat zy vegten zouden, zo lang zy staan konden. Van den moed zyns kloekberaaden Volks verzekerd, liet hy alles in gereedheid brengen om te slaan, maakte klein zeil om den op hem aan zeilenden Vyand te toonen dat hy hem niet vreesde: deeze, die toerusting en het onverzaagd inwagten ziende, hadt geen lust zyne kragten te beproeven, op gemaklyker buit wagtende, deinsde hy af, en loefde op.