|
| |
| |
| |
Het watertochtje.
Wys: Cloris die myn hartje rooft.
Die zo schoon, als boertig waren,
Kreegen trek om eens te vaaren.
Philas sprak: Neen, Meisjes! Neen,
Al te hevig blaast de wind,
Zeker zal het u berouwen,
'k Bid u, wil my toch vertrouwen,
'k Raad het u voorwaar als vrind.
Damon kwam haar schielyk by:
O de wind zal wel bedaaren,
Zegt hy, laat ons maar gaan vaaren,
Zie het is daar stil op 't Y.
Philas! foei wat dwaas gekal.
'k Hou zoveel van waterreisjes,
Komt, myn allerliefste meisjes!
Steeken wy terstond van wal.
Zagtjes voer de kleine boot,
Damon was aan 't roer gezeeten,
En om d'angst te doen vergeeten,
| |
| |
Vierde hy nog meêr den schoot:
‘'t Is of we in een trekschuit zyn,
Zeggen beî de blyde maagden.
‘Philas hoort tot de onverzaagden!
‘'t Woei zo hard, het heeft wat schyn.
‘Damon, dat' 's een andre klant,
‘Die wil ons nog dienst bewyzen.
Philas zegt,, Gaat voort met pryzen,
‘Maar wy zyn nog niet aan land.
Philas jaa! beschimp my vry,
Zegt de Schipper, by de blooden
Vindt men meest de laagste snooden,
Meisjes steunt gerust op my.
Zo als hy gesproken hadt,
Draait hy 't roertje lachend over,
't Mastje beeft gelyk een lover,
Daar het schuim om de ooren spat.
't Schuitje helt terstond op zy,
Help ons ach! wy zyn verlooren,
Goede Philas! leen nu ooren.
Staa toch schipper Damon by,
Nu nu zy gy in den strik,
Zegt haar Damon in 't laveeren,
| |
| |
En ik zal niet wederkeeren,
Zeven kuschjes van uw mond
En dit lintje heb ontvangen,
Kom voldoe aan myn verlangen,
En de wind bedaart terstond.
Voor het zelfde loon zal ik
Clerimeen nu zo verlegen....
Meisjes hoe gy staat my tegen,
Geeft de kuschjes geef den strik.
‘Och! wy bidden, leen gehoor.
‘ô Dat is verschrikkelyk hellen,
‘Hou toch op met ons te kwellen,
‘Philas! Philas! spreek ons voor.
Neen! zegt Philas, neen dat niet.
Trouwe Damon moest u raaden,
Ligtgeloovigheid kan schaaden,
Glyk gy by dit voorbeeld ziet.
Hoe verleegen zien zy rond.
Hoor dat bidden, hoor dat smeeken.
Ach een yzren hart zou breeken.
Damon wyst haar na zyn mond.
| |
| |
Eindlyk bieden zy hem 't lint,
‘Neen! het moet nog beter komen,
‘'k Zal den wind nog niet betoomen,
‘Waai maar op, ô Noordewind!
't Schuitje helt vast mêer en mêer,
‘Damon! roepen nu de zusjes,
‘Damon, daar zyn zeven kuschjes,
‘Damon! Damon! 'k bid u keer.
Nu, nu hebt gy my voldaan,
Maar nu moet gy daarenboven
Om het talmen nog belooven,
Dat gy beiden my voortaan
Niet zult handlen als weleer.
Ziet, gy hebt my laaten wachten,
Dus moet gy het reedlyk achten....
‘Wy belooven 't, keer ei keer.
Fluks draait Damon 't roer weer om,
't Schuitje helt niet meer op zyde,
Dat 'er niemand schade lyde,
Zegt nu Damon, Meisjes! kom,
Beide zyn voor deeze keer
U uw Lintjes weêr gegeeven,
En daar heb gy ieder zeven
Kuschjes van den Schipper weêr.
|
|
Auteursrechtvrij