Historie van Mejuffrouw Susanna Bronkhorst. Deel 3

[p. 279]

Honderd acht en twintigste brief.
Teunis Willemse aan Pleuntje Veldman te Loosduinen.

Veurschoten den 17. Maart.

Pleuntje!

Deuze dient om je te laeten weten, dat ik gezond en welvaerende bin, was het anders met jou, het zou mij van herten leed sijn. Je selt me niet kennen, also min als ik jou, maer dat doet 'er niet toe. Ik ben Teunis de knecht van den Meulenaar aan de meulen van Veurschoten. Je mot dan weten, dat 'er verleden maendag morgen (ik loof wel uit de eerste schuit, die uit den Haag kwam) een meisje bij mijn baes en vrouw gekomen is. Het leek wel een boerinnetje, maer ik loof toch niet, dat se het aigenlijk was - nu dat is tot de lanteeren toe, zij mijn bestje zaliger. Mijn baes en vrouw hadden verbasend veul met dat dingetje op; en wilden absoluit niet, dat ze alleen verder raizen zouw. Ik most doe meê: en raed eens waer ik 'er hiel hien most brengen. Nou dat zel je niet ligt raeijen, ik most 'er nae Amster-

[p. 280]

dam brengen. Het maisje was dan heel mooi, maer ze praette hiel wainig; 't was niet als ja en neen! - Ze was daenig en daenig bang toen ze de stad van Layen deur liep.... Ze zag twee of drie Stoddenten, loof ik, en toen wou ze het op een loopen setten, maer ik zai, dat ze maer digt bai main blijven moest, dat ik 'er wel veur caviren zou, en dat de Meulenaers kneukels van Teunis Willemse wel een paer Stoddenten, al hadden ze knuppels als meulenroeijen in de hand, tot spelt kon wreiven; maer het kwam 'er niet toe, ze hadden niet eens arg in ons. We kwemen toen met malkaêr in de schuit van twieën op Haerlem. Wel dat was een allemendig zitten. Ik docht niet, dat een mensch van sitten soo moe kon worden. 'Er was niet veul volk in; maer een paer matrosen; die braef zopen en vloekten. Nou dat komt wel bij malkaer. Die wouden ook eens aanmonden met het boerinnetje, dat ik naer Amsterdam brengen moest: maar ik diffendeerde 'er wat knap. Ik zai maer dat ze main zus was: en dat ik, als ze haer een hand of vinger aanraekten, ik haer een voor een in de vaert zou duvelen, zoo zai ik.... Nou zoo kwamen wij uit die eeuwige lange vaert eindelijk te Haerlem. Toen draefden wai de stad deur, en het maisje kon loopen als een kiviet. Ze was je dan wat vlug op de kooten. We kwamen dan aan de schuit van halfzeuven op Amsterdam, en daer zaeten wij alleen in,

[p. 281]

en al begon ik wat te praeten ... jae wel goeijen aevend, 't was om het half uur een woord. Toen wij heel digt bij Amsterdam waren, toen begon zij te praeten. ‘Hoor Vrind!’ zai ze, en ze haelde een rood zakje met een zilver knipje voor den dag: ‘daar heb je de vracht heen en weêr, en deze vier dukaten zijn voor de moeite, die je an me gehad hebt, en zou je me nou wel een plaisier willen doen?’ Ik zai, ‘wel jae ik, maisje....’ En zij weêr, ‘Ik houdje voor een knap en eerlijk borst....’ ‘Dat ben ik ook, maisje! zai ik toen, ‘met God en met eeren.’ ‘Hoor dan, hier zijn nog zes dukaten: zou je die wel willen bezorgen an Pleuntje Veldman de Dochter van den Warmoesier Veldman digt bij Loosduinen. Ken je schrijven?’ ‘Wel jae,’ zai ik toen, ‘ik ben niet onder de Haijens groot emaekt.’ ‘Schrijf dan aan Pleuntje Veldman, dat gij die voor haer van iemand gekregen heb, die ze een pakje geleend heb, en zo je het onthouden kunt....’ ‘Onthouwen, onthouwen? zai ik, ik heb een mamorie als aizer en stael. - En toen zai zij weer: ‘Nu schrijf 'er dan bij, dat ze deur den tijd nog wel meêr voor die dienst te wachten heeft, maar dat ze nog wat na haar pakje wachten moet.’ Toen heb ik 'er met nog een man, die mij daerna in een slaepsteê bragt, an een heel groot huis bezorgd, maar toen ze

[p. 282]

gescheld had, wipte zij 'er in. Nou zend ik je hierbij die zes gouwe Dekaten. Men baes zeit, dat ze stuk voor stuk vijf gulden tien stuivers waerd zijn.... Ik verzeker je, dat het een mooi prissent is.... Nou ik heb van zessen tot negenen an deuzen sitten te schrijven, en men baes zijt, het leiken wel haenenpoten en menschenbienen.... Nou, je zult 'er wel kennen uitkommen, as je lezen kent, en anders de Schoolmiester van het Dorp - en al kon die het ook niet lezen, de gouwen Dekaten zijn het principaalste. Nou Hadie!

Teunis Willemse.