Frank van Borselen en Jacoba van Beijeren

[p. 271]

[45]

De huisgenooten schooten toe, en bragten den door schrik en droefheid halfgestorvenen Borselen tot zich zelven, die naauwlijksch tot het los laaten van de nu ijskoude en in de zijne beklemde hand van Jacoba te beweegen was. Daar men met den diep bedroefden worstelde om hem van het lijk zijner Jacoba aftescheuren, geliet hij zich voor eenige oogenblikken zich te gedraagen naar den wensch van hun, die hem overmanden. - Hij tradt in eene magtelooze houding met hun voort, maar aan de deur der kamer gekomen zijnde, ontwringt hij zich de handen van zijne huisgenooten en stort zich op het lijk van zijne dierbaare wederhelft: het zelve in zijne armen knellende barst hij uit: - ‘En gij zijt dood, gij zijt dood, dierbaarste op aarde, mij dierbaarder dan de aarde zelve.... Open, open nog éénmaal slechts die oogen, zie mij nog éénmaal aan.... maar zij zijn geslooten.... voor altoos - (Daarop kuscht hij beide haare oogleden) - en die lieve mond - niet één, niet één kusch - meer, ach, mijne Jacoba! een kusch nog - maar neen! ook geslooten, voor eeuwig geslooten. -

[p. 272]

Ach, en die boezem, waaraan ik de gelukkigste uuren van mijn leeven heb doorgebragt (haar hand op haar hart leggende) en dat hart, dat ik zo dikwerf voor mij, voor mij zo hevig voelde slaan, slaat niet meêr. - Dierbaar, dierbaar overschot, - Gij, gij.... neen! neen! ach, ik zidder - gij zijt mijne Jacoba niet meêr - ach, dat hoofd hangt slap.... (Zich met schrik los rukkende) Maar ach, in dit stof, waar voor ik thans gruwe, heeft toch haare edele ziel gewoond - (het lijk nogmaals omhelzende en vol droefheid hetzelve langzaam verlaatende) Brengt mij van hier - brengt mij nu van hier.... ach, dat ik sterve, dat mijn stof te gelijk met het stof der dierbaare ter aarde besteld worde - ach, waarom, waarom ben ik uit dien zwijm ontwaakt? -