Frank van Borselen en Jacoba van Beijeren

[p. 268]

[44]

Borselen aan zijne belofte trachtende te voldoen, liet zich een rustbed in haar vertrek spreiden: maar de slaap ontweek hem meer en meer, naar maate dat de vermogens zijner dierbaare lijderesse verminderden.... Meestal verkoos hij met haar alleen te zijn; naa eenen zeer benaauwden dag te hebben doorgebragt, lag Jacoba eenige oogenblikken zeer bedaard. Zij hadt dien dag de Kerkgerechten van haaren Biechtvader ontvangen en verheugde zich, dat haare smarten haar op eens verlieten. - Zij stortte deeze gebeden uit, met eene eenigzins holle stem.

U, o weldaadig Heer, u dank ik, dat mijne smarten geweeken zijn... mijne benaauwdheid is weg - en mijne borst haalt een ruimer adem.... maar hoe helder, hoe vreemd, hoe ligt is mij alles... o God! zou dit de Dood zijn - o hoe kalm, hoe kalm is zij dan....

Borselen dit gebed hoorende naderde haar.... en overstelpt door droefheid vroeg hij? - Ach, wat zegt gij, mijne Jacoba?....

[p. 269]

Jacoba.

Zijt gij daar.... (zich nog een weinig opbeurende) Geef mij nog een' kusch, mijn Vriend! (Uit de oogen van van Borselen droopen groote traanen op haar gelaat, daar hij haar' mond tederlijk kuschte, en zij ook haare koude lippen zagtkens bewoog) Vaarwel met deezen kusch.... nu voel ik het Borselen, ik zal 'er niet lang meêr zijn, o ik heb nu geheel geen pijn meêr en ik ben zo los, zo geheel los van de aarde - mij dunkt mijn hart.... slaat zo slaauw - zo slaauw - geef mij uwe hand - die mij nog zo dierbaar is - zie mij nog eens aan.... 't Wordt alles zo duister rondom mij.... ach, gij ziet zo treurig.... zo treurig. - Immers Borselen! wij zullen elkander wedervinden. - De dofheid van mijn gezigt verminderd weder. - Nog wel eenige oogenblikken zal ik bij u blijven. - Wat is alles stil rondom mij. - Zijn wij alleen Borselen?

Van Borselen.

Jaa, mijne dierbaare!

Jacoba.

Zeg mij dan nog eens, dat gij mij zelf stervende lief hebt, dat woord hebt gij zo dikwijls herhaald - en dat was het liefste, het geen ik hoorde - laat ik het nog éénmaal hooren.

[p. 270]

Van Borselen, geheel door droefheid overmeesterd.

Jacoba, ik heb u lief....

Jacoba.

Nu zal het niet lang duuren.... mijn waardste! leg uwe hand nog eens aan mijn' mond. - (Hierop poogde zij zijne hand te kusschen, maar haare reeds kragtelooze lippen weigerden haar dien dienst) neen! dat is afgedaan - geef mij toch uw' hand.... nu in den Hemel.... in den Hemel.... En hier bleeven haare woorden steeken; nog flaauwlijk zeide zij: Borselen - Met haare hand hierop de zijne drukkende, snikte zij tweewerf, haare klamme hand in de hand van van Borselen geklemd houdende.... Borselen, geheel overheerd door smart zag haar aan, en naa haare breekende oogen met zijnen vinger toeteluiken, stortte hij met een' gil op het lijk van Jacoba neder.