Frank van Borselen en Jacoba van Beijeren

[p. 230]

[35]

Eindelijk daagde de zoo lang gewenschte morgenstond. Jacoba's zucht na eer en nog veel meêr de tederheid voor Borselen dreeven haar bijkans bij den eersten blik van den morgenstond ten bedde uit. Zij schoot haar wapentuig aan en verstondt van Bathilde, dat zij zo digt onder Rupelmonde gekomen waren, dat zij onderscheide op het Slot trommels hadden hooren slaan - doch met een dat de schipper zeide, dat 'er een menigte schepen op de hoogte van dat Kasteel geankerd lag. - Jacoba verzette eenigzins op dit bericht, maar hoe nam haare verbaasdheid - hoe nam haare schrik toe, wanneer zij met eigen oog bespeurde, dat het schepen waren met gewapende manschap. - Terstond riep zij den Krijgsraad zamen, daar zij op eenen kleinen asstand het Slot genaderd waren. Veelen haarer vrienden voorspelden, dat de aanslag ontdekt, en zij door den Hertog zou zijn vóórgekomen. Gramschap en gevoel van gebrek aan magt, deeden haar het eerst oogenblik verbleeken, en in eene mistroostige houding zonk zij in haaren stoel ter neder. - Mijn God! barste zij uit: spant,

[p. 231]

spant het dan alles zamen om ter aller uure mijne oogmerken te verijdelen. - (Met eene hevige woede het staal van haare zijde neemende.) Leg daar, ongelukkig geweer - gij past niet aan vrouwenhanden - en ach, dat 'er mijn Graavelijke hoed bij nederlage met het overschot mijner bezittingen; zo ik slechts mijn' Borselen te rug hadde....

Nog in deeze ontroering zijnde, roeide een kleine sloep aan boord met manschap van den Hertog, die voor zijne Genade bij de Graavin gehoor verzocht:

Nu verviel zij in de hevigste woede: Neen! zeide zij tegen den Bode haar toegezonden - zeg uwen bedrieglijken Meester, den moordenaar van mijn geluk, den moordenaar van mijnen Borselen, aan, dat ik hem, dat ik met niemand van zijnentwege in onderhandeling in gesprek treeden wil, voor ik overtuigd ben dat mijn Borselen leeft, voor dat ik hem gesproken heb - hem, die mij dierbaarder is dan de geheele waereld - en met wiens dood ik dood ben - neen, rampzaliger dan dood, maar zo hij dood is, dat dan de moordenaar beeve. Is hij dood? - (de Bode zidderde en verbleekte hier) is mijn Borselen dood? - Gij beeft, gij verbleekt - zijt gij ook de beul geweest? -

De Bode.

Ik geloof, dat Borselen leeft, althans... geloof...

[p. 232]

Jacoba.

Ik geloof niets van een afgezant van mijnen vijand, niets dan mijn eigen oog. - Ik moet Borselen zien en spreeken - en eer hoor ik niets. - Zeg dit aan Phlips, mijnen verachtelijken Neef - en voeg 'er bij, dat indien hij mij die gunst weigert, ik deeze weigering voor een bewijs van den dood.... van mijnen dierbaaren Echtgenoot houden zal.... En dat 'er dan nog kruid genoeg in deeze Kogge is, om die in de lugt te doen springen - dat ik dit met eigen hand zal doen. - Dat hij dan heersche, die dwingeland - daar misschien mijn van één gescheurd lichaam voor zijne voeten nederstort, terwijl hij glimlacht van eene helsche vreugde. - Gij hebt mij verstaan - wat blijft gij, of hebt gij last om mij als mijn van Borselen te vermoorden.... ha - onder dit pantzer schuilt een vrouwenborst, - Besmet, besmet uwe verraadersche handen met mijn edel bloed - reik die dan rookende aan uwen barbaarschen Meester. Of zijt gij te lafhartig om deeze boodschap aan uwen gevlochten Heer te doen. - Wie, wie onder deeze hoop van verraaders - want verraaders zijt gij allen - ik heb geene vrienden meêr - Zijt gij allen te lafhartig...

De Bije, het klimmen haarer woede bespeurende, wenkte den Krijgsraad te vertrekken, gelijk ook den

[p. 233]

Bode van den Hertog, daar hij Bathilde geroepen hebbende, haar influisterde: Draag de naauwkeurigste zorg voor de Graavin.... ik zal mij na den Hertog doen roeijen - Zeg haar toch dat Borselen....

Jacoba dit fluisteren bemerkende, hoorde het woord Borselen - en schoot met eene hevige drift na Bathilde: - Bathilde - ach, eenige - op aarde die mij misschien niet haat, eenige vriendin, zoeken zij u over te haalen (en hier plaatste zij zich naast haar met haar hoofd op de boezem van Bathilde rustende) om mij misschien een' vergiftdrank te doen inzwelgen - ach, dat het vergift dan spoedig, ach, dat het zagt werke - waar, waar is het? ach, waar is mijn Borselen - is hij dood? -

Nu verstomde zij door wanhoop; en hoe zeer Bathilde haar door vriendelijke redenen tot bedaaren zocht te brengen, nu eens vloog zij op in de hevigste woede, dan scheen zij door eene zagtdartige zinneloosheid aangegreepen te worden.