Frank van Borselen en Jacoba van Beijeren

[p. 200]

[29]

De Slotvoogd, die van Borselen uit hoofde van zijnen rang, alsmede van zijne vriendelijke bescheidenheid en welleevenden ommegang zeer groote hoogachting toedroeg, wendde alle poogingen aan, om het lot van dien ongelukkigen te verzagten: Niet alleen bezocht hij hem dagelijksch verscheidene keeren, en zocht hem door vriendelijk onderhoud in zijnen deerniswaardigen staat te troosten, maar meermaalen sleeten zij ook den tijd met het schaakspel. De aandacht, bij dat spel vereischt, scheen best in staat om Borselen af te trekken van eene geduurige peinzing op zijn beklaaglijk noodlot.

Op zekeren dag zat Borselen met den Slotvoogd den langzaam voortsleependen tijd op dat spel te martelen, daar hem de staat zijner treurige Gemaalin geduurig voor den geest zweefde, en de onzekerheid van zijn noodlot hem met folterende ellende teisterde. Te midden van het spel, tradt een Bediende van den Slotvoogd binnen, en reikte hem den noodlottigen brief van den Hertog over, die het doodvonnis van van Borselen behelsde. De Slotvoogd zag reeds aan het wapen, dat deeze brief

[p. 201]

van den Ruwaard kwam; brak denzelven met angst open, en den inhoud geleezen hebbende, bestierf zijne kleur.... Van Borselen, die zeer opmerkzaam de aandoeningen van den Slotvoogd hadt gadegeslaagen, zeide, zodraa hij den brief toevouwde en met eene stilzwijgende treurigheid ter zijde gelegd hadt:

Deeze brief - ik merk het aan uw gelaat, mijn Heer! heeft betrekking op mijne omstandigheden.... ik bid u.

De Slotvoogd.

Stel u gerust, mijn Heer! - Ik heb ook zaaken in mijne familie, die mij zeer bekommeren.

Van Borselen.

Ach, waarom, waarom misleidt gij eenen ongelukkigen? Gij zult mij immers mijn lot toch, zo niet heden, dan morgen moeten kenbaar maaken. De onzekerheid, mijn Heer, is erger, dan de dood zelve. Ach, misschien behelst de brief het lot van mijne dierbaare wederhelft. Gij immers, mijn Heer, van wien ik zins mijne gevangenis, niets, niets dan bewijzen van vriendschap en genegenheid ontvangen heb, gij immers vindt geen vermaak in mij ellendigen mijne jammeren te verzwaaren.

De Slotvoogd (hem den brief en het vonnis overreikende.)

Welaan, Mijn Heer! gij wilt dan. Lees en beef.

[p. 202]

Van Borselen, wiens hand ondanks den moed, waarmede hij den brief en het vonnis aanvatte, beefde, las met groote bedaardheid, beide ten einde.... en zeide, denzelven aan den Slotvoogd te rug geevende:

Zo heeft dan eindelijk de bitterheid mijner vijanden 's Vorsten goedheid overwonnen.... Wij zullen het spel maar voor afgespeeld houden (met eenen gedwongen lach op het schaakbord ziende) ik zal den brief aan mijne Gade, waarmede ik bezig was, toen gij intradt, afschrijven. Uit uwen brief blijkt, dat gij zelf het bericht van mijnen dood aan den Hertog brengen moet. Ach, bewijs mij dan nog deeze gunste, dat gij dan deezen brief eigenhandig aan mijne huisvrouw, zo gij haar kunt of moogt spreeken, overgeeft. - Ach, ik heb 'er maar weinige woorden bij te voegen, en neem hem dan aan. In mijne laatste oogenblikken mogt ik misschien te verward weezen.

Van Borselen tradt hierop ter zijde, en schreef het laatste gedeelte van den brief, terwijl traanen van bittere droefheid uit zijne mannelijke oogen rolden. Eindelijk wierp hij de pen weg, en het geschrift met eene verwarde treurigheid toevouwende, gaf hij den brief eenen kusch.... en zeide tegen den Slotvoogd, dien hij den brief toereikte:

Zeg mijne dierbaare Gemaalin: zeg haar, dat ik

[p. 203]

met de grootste tederheid deezen brief gekuscht, dat ik hem.... u met de tederste groete, met traanen voor haar ter hand gesteld heb.... Zeg haar, hoe ik mij in het uiterst mijn's leevens gedraage: alleen, alleen zwijg het, zo ik misschien mijner eere onwaardig handelde.

Naadat de Slotvoogd den brief ontvangen hadt, en den last met groote ontroerenis op zich hadt genomen, naadat hij zijn belang en eigen leeven aan het belang en het leeven van eenen hem dierbaaren gevangenen hadt veil gegeeven, verliet hij het Slot en spoedde zich na 's Haage, om aan den Hertog van zijn bedrijf verslag te doen, en aan de ongelukkige Graavinne de treurige afscheidsgroete van haaren Gemaal te behandigen.