Frank van Borselen en Jacoba van Beijeren

[p. 158]

[20]

Zij waren onder deeze gesprekken het huis van den Priester genaderd. De oude eerwaardige Vader, onderricht van het voorneemen van van Borselen, zat bij een flaauw lichtje het vorstlijk paar te wachten, en Borselen met den vinger maar even op het venster getikt hebbende, opende hij de deur, en ontvong het drietal reisgenooten op de minzaamste wijze. Naadat zij zich verkwikt hadden: nam de Priester eerst Jacoba en daarnaa van Borselen de biecht af, en gaf hen volkomen aflaat. Daarop traden zij na de kerk, waar de beevende Vader eenige waschkaarsen aanstak, en, naa de Vorstlijke persoonen het ouwel te hebben toegedeeld, in den staat des huwelijks inwijdde. Jacoba viel in onmagt in den arm van Bathilde neder, toen haar de ring door de Priesterlijke hand wierdt aangedaan. Weldraa egter bekwam zij weder, en bevond zich voor het Altaar in de armen van haaren beminden Borselen.

Gij zijt dan nu de mijne, zuchtte zij; en van Borselen: en gij de mijne....

Bathilde vloog haare meesteresse om den hals

[p. 159]

en verliet haar, om voor het aanbreeken van den dag weder in het Hof te zijn. De Priester schikte haar een bediende toe, die haar tot binnen 's Haage zou geleiden.

Tegen het aanbreeken van den dag, kwam van Borselen met zijne Gade aan de hoeve, waar hem de Boerin verbeidde. Hoe weinig vrees van Borselen ook voelde, dat deeze eenvoudige Vrouw eenigen argwaan zou opvatten, beduidde hij haar, hoe dikwerf vorstelijke persoonen niet gaarne zelfs van hunne onschuldigste vermaaken eenig gerucht hooren verspreiden: dat hij deeze Hofjuffer, die hij wel bekennen wilde, dat zijne meest begunstigde was, beloofd hadt, dat zij zich heden zouden vermaaken met de jagt, doch dat de morgenlugt het teder gestel der Jonkvrouw te sterk hadt aangedaan, en zij dus zo goed mogelijk op dit jagthuis den dag zouden zoeken door te brengen.... Met eenig gouds grendelde hij voorts den mond dier vrouwe toe, die haar het best vertrek van haare eenvoudige wooning aanwees.

Nu eerst haalde Jacoba, naa haar vertrek uit het Hof eenen ruimen adem, daar zij met van Borselen alleen in de stulp der Boerin nederzat.

Jacoba.

Droom of waak ik? Borselen.... is het mogelijk?

[p. 160]

Van Borselen.

Ach, dierbaarste der Vrouwen! Gij - gij - mijne Gemaalin....

Jacoba.

Ik heb dan kunnen besluiten....

Van Borselen.

Ach! vergeet nu alles - behalven dat gij de mijne zijt en dat ik de uwe ben. Laaten wij ten minsten deezen dag gelukkig zijn. - Hier, hier is niemand, die ons ongeluk bedoelt.

Met de tederste gesprekken, en in de vuurigste omhelzingen wierdt de dag gesleeten. - De tederheden en liefkoozingen, welker keurigste schildering zelfs het bekwaamst penceel slechts voor weinigen, zeer weinigen zou durven afmaalen, daar die aan veele dartel en aan anderen bespottelijk zouden schijnen, overdekken wij hier met den sluijer der kieschheid.

Onder den maaltijd, die uit de eenvoudigste veldvruchten bestondt, zeide

Jacoba.

Ach, Borselen! zo ons het noodlot door zijne schokken eens zo diep vernederde, want ach, mijn hart voorspelt mij toch niets goeds....

Van Borselen.

Wel nu, mijne waardste! schoon gij de onwaarschijnlijkheid zelve omhelst: in uwen, in uwen arm

[p. 161]

zou ik toch gelukkig zijn. - Liever met u op een' strooijen stoel, dan zonder u op een' throon. Vrouw mijner keuze - wellust van mijn hart....

Naa het middagmaal verkleedde zich Jacoba in mansgewaad, in den smaak van een' Brabandschen Edelman. De schemeringen verdikten wel, toen zij de hofplaats naderden, doch te helder bleef de lugt, om geheel ongemerkt op het Hof te kunnen geraaken. Van Arkel een van Borselens hofstoet, dezelfde, die onlangs het lied aan Bathilde geschonken hadt, ontmoette hun, en daar hij van Borselen duidelijk kende, sloeg hij verwonderde oogen op den gewaanden vreemdeling, in wiens gang veel vrouwelijks en wiens gelaat hem zo bekend toescheen. Van Borselen, met Jacoba ten hove verscheenen, liet bij de Graavin verhoor verzoeken. 'Er wierdt bericht, volgens afspraak, dat zij den geheelen dag zeer ongesteld geweest was, en nu even opgestaan, doch dat zij uit hoofde van het dringende van het verzoek de Heeren naa eenigen tijd in haar vertrek zou opwachten. Borselen en Jacoba begaven zich voor eenige oogenblikken in een zijvertrek, en naa eenig tijdsverloop deedt Bathilde hun roepen. Met welk eene vreugde verwelkomde Bathilde haare meesteres, en juichte over het welgelukken van de List. Nu ook was het hart van de Graavinne opgeruimd, en den besten uitstag der

[p. 162]

zaake hoopende nam zij met een hart, dat zekere vreedzaame kalmte genoot, afscheid van haaren Borselen; daar het denkbeeld van de naauwst mogelijke vereeniging nu beider harten ten sterkste streelde.