Frank van Borselen en Jacoba van Beijeren

[p. 117]

[14]

Van Borselen verliet, naadat Jacoba vertrokken was, zijne kleine eetzaal, en sloot zich in zijn slaapvertrek op, uitboezemende:

Goede Hemel! schept gij zulk eene schoonheid, zulk eene schoonheid naar lichaam en ziel, om in ellenden haar dierbaar leeven door te brengen, moet zulk eene frissche roos verkwijnen, en als verstikt worden door distelen. Welk eene edele oprechtheid, welk eene vriendelijke openhartigheid. Waar zijt gij, o Jufferschap, die met uwe laage en onedele streeken, schoon u het hart van de heetste liefde gloeit, schoon uwe oogen van dartelheid onder de gluipige oogleden drijven, egter de vlam ontveinst, die gaarne hem, dien gij door uwe kunstenaarijen in het net gelokt hebt, voor u ziet kruipen, gelijk een worm aan uwe voeten.... Hemel! welk een verschil vertoont zich tusschen u en die edele. Geen oogenblik veinsde zij - en met eene voorbeeldelooze tederheid drukte zij mij bij het afscheid aan haar hart. o Phlips! welk eene edele vrouw hebt gij zo lang verdrukt.... hoe weinig hebt gij haar gekend, of hoe weinig verdient gij, dat ik uw vriend ben.... Ach,

[p. 118]

't is, of zij mij nog door haare traanen tegenlonkt en mij in het gezigt schroomt te zien.... o hoe sprak haar hart nog meêr door haare oogen, dan door haare lippen. Ieder woord drukte, jaa de gevoelens van dat hart uit, maar haare oogen waren geheel ziel en spraken tot mijne ziel. Heilige Agneta, Heilige Caecilia, Maagden, wier afbeeldingen mijne kamer vercieren, die u aan uwen Hemelschen Bruidegom hebt toegewijd, bij u, bij u was de liefde voor sterfelijken onbekend - maar zou 'er eene heiliger tederheid in uwe oogen hebben kunnen zweeven, als gij door Hemelmin gedreeven u aan den Onsterflijken toewijdde. o Zulk, zulk een glans was de glans van de oogen mijner dierbaare. Mijner.... ach, neen! wreed noodlot, die naam, die naam zal ik haar nooit mogen schenken.... Ach, waarom niet? mijne waardigheid.... haar rang... mijne vriendschap, met mijne afhanglijkheid van Phlips.... o die allen, die allen heb ik veil voor de liefde van die edelste Vrouw der aarde. Liefderijke God! oorsprong van het Heelal, Verlosser des Menschdoms, die zelf geheel liefde zijt: alle heilige en reine liefde vloeit uit u als eene reine fontein voort: ach, gij kent, gij kent de liefde, die twee edele harten, die ook het werk uwer handen zijn, kloppen doet. Gij weet de verrukkingen.... de tederheid.... gij kent alle onze gevoelens....

[p. 119]

wat o God! wat kan 'er op aarde gevonden worden - 't geen de Hemelsche liefde nader komt - zo oprecht, zo zuiver. Geef weldaadig Schepper... geef, dat wij eenmaal als tederhartige Echtgenooten elkander omhelzen mogen, en dagen van waar geluk met die van schijngeluk mogen verwisselen....