Frank van Borselen en Jacoba van Beijeren

[p. 89]

[12]

Beide Jacoba en van Borselen gevoelden in hunne harten eene drift, eene tederheid voor elkander, die zij wel wenschten uit te dooven, doch niet konden smooren. Borselen reedt dagelijksch met zijne Jonkers soms meer dan tweemaal langs den Vijver, om toch, al waare het maar van verre, de jeugdige Graavin te zien. Jacoba van haare zijde zat bepaaldelijk in de Eetzaal tegen dien tijd, op welken zij het waarschijnlijk achtte, dat zich de Stadhouder met zijne vrienden vertoonen zou. Eenmaal slechts ontmoetten zij elkander in het Bosch, en de staatelijke pligtpleegingen bedekten nog voor de oogen der hovelingen de tedere liefde van de Graavin en den Stadhouder, die zo hevig in beider boezems blaakte.

Eerlang vertrok de Stadhouder na St. Maartensdijk en gaf hiervan door een' brief aan Jacoba kennis: Jacoba, die 't niet ongewoon was in den winter Zeeland te bezoeken, volgde weldraa na Goes, en sleet met haare vriendin, op het slot Oostende, geene onaangenaame uuren in het vooruitzigt van eenen aangenaamen dag bij haaren Borselen te zul-

[p. 90]

len doorbrengen. Van Borselen hadt haar openlijk doen noodigen, doch vooraf bepaald, haar aan den Gorishoek te zullen ontmoeten.

De lang gewenschte dag voor beiden brak eindelijk aan: en schoon de wind gunstig was, die haar van Zuidbeveland na Tholen overvoerde, met een prangend ongeduld bragt zij den tijd op de kogge door. Reeds van verre zag zij den Stadhouder met een klein gevolg te paard: Jacoba beleefdelijk door hem uit de kogge geholpen, en na een moedig ros geleid zijnde, besteeg het zelve, en het beminlijk paar reedt langs den dijk van de Geertruipolder na Maartensdijk, daar de Herfst nog eene aangenaame Zomerwarmte schonk.

't Gevolg uit bedienden bestaande bleef verre agter; zij waren beide zeer stilzwijgend; alleen gaf de verwisseling van het jaarsaisoen hun eenige stoffe tot gesprek. Jacoba kon deeze treurigheid van haaren dierbaaren Borselen niet zien, zonder een teder deel in zijne smarten te neemen, en vroeg hem op den minzaamsten toon.

Gij schijnt heden zeer somber, mijn Heer!

Van Borselen.

Dat kan zijn, Mevrouw! misschien maakt mij het gezigt van den naderenden Hersst zo somber. Al de geele bladeren, die het gras bedekken, veroorzaaken mij jaar op jaar de gedachten, dat mijne jaa-

[p. 91]

ren ook klimmen, en dat de herfst mijns leevens ongemerkt nadert - terwijl de Zomer voorbij loopt, in den moeilijksten arbeid, en mijne lente, in het oesenschool der kunsten, zonder wezenlijk genot des leevens is voorbij gevloogen....

Jacoba.

Uw lot is nog gelukkig bij het mijne, de Zomer van mijn leeven is geheel bewolkt, stortregens en storm op storm poogen den bloem mijnes leevens af te knakken.... Gij zijt veel gelukkiger dan ik....

Van Borselen.

Misschien zijn wij beide even ongelukkig, ach, Mevrouw.... (en hier smoorde hij met een zucht het geheim van zijn hart.)

Jacoba.

Ik hoop egter, dat uwe zorgen wat zullen ophelderen, anders zullen onze gesprekken niet zeer onderhoudend weezen.

Van Borselen.

Ik wenschte zelf, dat mijne somberheid, die wolk, die mijnen anders zo blijden geest benevelt, verdween. - Zij zal ook wel verdwijnen - als een hart zo vol is, als het mijne, durft het maar weinige woorden te laaten vloeijen.... in de vrees... ach, gij verstaat mij misschien niet....

Jacoba.

Ik geloof, dat ik u verstaa. Maar doe geene ver-

[p. 92]

dere moeite. Onze gesprekken zijn te afgebroken, terwijl wij te paard zitten. Heden avond zullen wij geregelder kunnen spreeken.

Dikwerf zagen zij elkander aan, en het paard van Jacoba door het vallen van een tak schrikkende, en schichtig wordende, sprong van Borselen met eene tedere bezorgdheid van het zijne, en schoot na Jacoba toen, welke reeds, eer Borselen bij haar was, haar paard tot behoorlijke gehoorzaamheid gedwongen hadt.

Ik schrikte, Mevrouw! zeide Borselen op den tedersten toon der liefde, ik hoop niet....

Jacoba (vriendlijk lachende.)

Ach! neen! mijn Heer! ik heb meermaal van het paard gestooven, toen ik zelfs mijne bende te veld voerde, en mijne eer stelde in het wildste paard te kunnen beteugelen. - Intusschen dank ik u voor uwe vriendelijke aandacht en hulpvaardigheid. - Weldraa bereikten Jacoba en van Borselen St. Maartensdijk en het vorstelijk verblijf.

Op dezelfde beleefde wijze als hij Jacoba te paard geholpen hadt, boodt hij haar bijstand in het afstijgen, en haare hand op eene gemeenzaame wijze drukkende gevoelde hij, hoe zij zijne tederheid beantwoordde.