Frank van Borselen en Jacoba van Beijeren

[p. 45]

[6]

Van Borselen zweefde niets dan het beeld van Jacoba voor oogen: en 's Gravenhaage op zijn moedig ros gezeten uitgereeden, bezocht hij driemaal dezelfde paden, terwijl zijn verbijsterd hart deeze zuchten slaakte: ‘Hemelsche Schoonheid! aanbiddelijke Vrouw! Is zo veel edelheid, zo veel grootheid, zo veel deugd alleen voor het ongeluk geschapen? Welke oogen sloeg zij op mij, en met welk een teder gevoel beklaagde zij zich van haare rampen. Ach! waarom is het mij niet vergund zulk eene edele vrouwe gelukkig te maaken. Hemel! welke aandoeningen bespeur ik in mijn hart - aandoeningen, die ik waande, dat, zins lange, bij mij verdoofd waren. Jaa in mijne vroege jeugd heb ik ook een vuur gevoeld aan dit gelijk, maar nu ik mijne hartstogten in meerder bedwang meende te bezitten; nu ik overtuigd ben, dat het huwelijk eene instelling is, waarvan de Grooten deezer aarde nimmer het waare zoet kunnen plukken; nu, daar ik zins lange daarom beslooten had, mijne dagen vrij van den kwellenden hartstogt der Liefde door te bren-

[p. 46]

gen, en buiten den Echt te leeven; - nu, daar ik de schoonheden der Hofjuffers wel met eene zagte aandoening beschouwde, maar even eens als de bloemen, die op haare boezems pronken: nu zie ik eene ongelukkige Vrouw in traanen, eene van alles beroofde Graavin - ik zie haar, zij spreekt van haare rampen - zij schreit - en haar beeld schijnt onuitwisbaar diep in mijn hart geprent. Zou ik dan nu een speelbal worden van eenen alles vernielenden hartstogt. Maar wat bekommer ik mij? 't Is medelijden, dat mijn hart zo doet kloppen. 't Is de edelste aandoening der menschheid: en zou ik mij die schaamen. - Neen! laat ik mij botvieren in die zoete aandoening. Wat doet mijn hart zo beeven - mijne oogen zijn vochtig - wat mag zij toch aan mij te zeggen hebben - wat kan het zijn van zulk een aanbelang. Zo zij eens bedoelde mij aan de gehoorzaamheid van Phlips te onttrekken. Zij is eene schrandere Vrouw. Zo zij eens zwanger ging van eenen aanslag: en de genegenheid van de Landzaaten voor mij weetende, misschien mij aan haar snoer zocht te krijgen. Maar neen... Goede God! geef dat haar hart zulke ontwerpen niet smeede. Ach ik voel mijne zwakheid te wel. Hemel! zo zij eens- geknield, mij om haaren bijstand smeekte.... o eene siddering doorrilt mijn geheel lichaam op de enkele gedachte.

[p. 47]

Onder zulke gevoelens bragt Borselen het overig deel van dien dag door, Borselen, die bijzondere gunsteling van Hertog Phlips, door wien hij met het Stadhouderschap over Holland en Zeeland bekleed was.