Wieker Lui

[p. 19]

De blinnen derrem

Zoe! En noe diech heij aon dee kant vaan de taofel en diech aon dee. En noe boezjeert ziech geine mie, verstande!’

Dat lèste zag Ma Lemeer al in 't deurgespaan, want dao stóng 'ne klant op d'n here en ze môs weer zörrege tot ze achter häör winkelbaank kaom. Wie koed ze toeniers in de kamer ouch had gekeke, noe stóng ze weer mèt häör vruntelikste geziech veur de klant en gereefde e bitteke later 't kwaart kilo sôkker en oonderhaafoons kies.

Binnen in de kamer zaote de twie misdiedegers, die Ma zoe kolerig hadde gemaak, euver, hun beukske en kajee gebuig en d'n eine beloerde d'n aandere. Meh es Jeu keek, daan doog Pie zien ouge touw ezzof heer ziene kristelier vaan boete lierde en es Pie keek, loerde Jeu nao 't buffèt es zeukden heer dao 'n hiel lestig wäördsje veur zienen thema.

Boeveur ze ziech obbins aon 't houwe waore gewees, dat wiste ze zellef neet. Ze hadde ziech get geënseld euver e stök gom wat in de laoi vaan 't buffètsje laog. Toen had Pie Jeu 'ne bóks gegeve, of Jeu Pie, dat waor neet oet te make gewees, meh ze waore ziech beginne te worstele en wie ze ziech good vashadde haolde Ma hun vaanein aof mèt e paar flinke watsje.

En es Ma houjde, daan veuldeste dat. Miejer es vaan Pa.

De giftigheid vaan hun alle twie waor bekeuld en wie Ma get later binnekaom, zaog ze e paar iefertige jongesköp euver hun werrek bezig en grimslachde ze evekes. Toch doog ze weer dadelik ezzof ze koed waor, wie Jeu, tösse z'n vinger door nao häör loerde en wie Pie

[p. 20]

perbeerde häör hand te käöre, die kort bij 'm op de taofel steunde.

‘Nein’, zag Ma obbins ‘de lèsten tied zeet g'r niks aordig oonderein. Meint d'r mesjiens of 't plezerig is veur miech um vaan oet de winkel dat laweit aon te hure? Me zouw ziech sjaome veur de lui!’

‘Heer....’ begôs Jeu.

‘Heer.... of heer, dat kump neet d'rop aon. De lèsten tied zeet d'r erreg lestig en Pa en iech dinke hel d'reuver um uuch alle twie nao e pensjenaat te sjikke. Geer verstaot uuch wie kat en hoond. En daan, geer moot beginne get te weure, vaan liere kump heij op die maneer niks, gaar niks.’

't Woord pensjenaat waor al dèkser es vogelversjrikker geplaots op 't veld vaan hun straobenderij, meh vaanaovend zag Ma 't aanders es aanders. Ze hoorte tot 't meines waor en bij Pie - de jongste - kaome de traone.

‘Nein jonges, geer moot get verstendiger weure. Jeu is noe twellef en kin 't vollegend jaor nao de mulo, meh allein hoof 'r fleet nao 't pensjenaat. Geer gact mèt euren twieje. Pa en iech höbbe al alles zoe bitteke geranzjeerd. Noe wèt d'r 't. Allôh, gei gebeuks daoeuver! Geer gaot!.... En....’

Weer kloonk de winkelbel.

‘Wat e weer, toert medam?’

‘Nouw, zoe mote v'r 't nog mer get zien te hawwe. Ezzebleef twie pakke zwegele, 'n duuske broune wiks en e pupke bloutsel.’

‘Zal 't dat zien?’

De zwegele, wiks en bloutsel verdwijne in de riddekuul vaan de medam, die oonderwijl e präötsje maak en vertèlt tot Zjulia vaan Plentekes vaan bij häör bove mèt häöre blinnen derrem nao ‘Klavarie’ moot.

[p. 21]

‘Ze höbbe dee nuijen dokter debij gehaold vaan oet de Persee. Heer is dadelik gekomme. Iech waor zjus dao wie 'r kaom, 'nen aordige mins. Zoe vruntelik en zoe gespriekelik. Heer heet Zjulia op häöe boek geduijd tot ze keekde.

‘Keekde ze?’

‘Nou en of.... En toen zag 'r; “Iech dach 't wel”... en 'r neumde 'ne gelierde naom, zoe get vaan appelesietes....’

‘En waor dat blinnen derrem?’

‘Dat heet 'r us later op de, gaank vertèld aon Zjulia häör Ma en miech. Ze höbbe dadelik Plentekes zellef opgetèllefeneerd en noe geit ze mèt 'nen taksi euver 'n eurke weg.... Ao jeh.... gemmiech nog 'ne kilo greun zeip. Die zouw iech gans vergete.... En zoe dadelik zag 'r, in tot 'r op häöre boek duijde tot 't 'm dee blinnen derrem doog....’

‘Jao, die dokters allewijl.... En nog get aanders?’

‘Neint, daanke.... Jao iech waor lès mèt m'n koppijn nao Lamberiks gewees.... iech weit neet of iech 't uuch al ins vertèld höb.... meh iech had al lang las devaan. , Wie iech häöm alles gezag had, boe iech miech euver klaogde, heet 'r miech hoonderd oetgevraog....’

‘Vetgevraog?’

De medam begôs ziech intressant te veule.

‘Jao, euver miene maan, euver mien awwers, wie iech mien kinder had gekrege en nog väöl miejer. En 't sjoenste kump nog. Wie 'r dat allemaol had opgesjreve môs iech miech oetdoen!’

‘Oetdoen? Veur eure kop?’

‘Affeh, iech hëb 't gedoon. Iech vroog 'm ouch al wat dat demèt te maken had, meh 't nètsde niks huur. Heer heet miech behoujd en heij en dao geduijd en toen kôs iech miech weer aontrèkke.... Kin zoe toch niks

[p. 22]

vinde, zag 'r.... Sjik miech mörrege ins e fleske.... Iech snapde neet gaw genóg wat 'r meinde, meh toen zag 'r.... eur water.’

‘Eur water?’

‘Iech höb 'm gevraog wieväöl tot heer kraog vaan de veziet, meh op dat water zit 'r nog te wachte.’

‘En eur koppijn?’.

‘Die höb iech nog.... Meh, wie kin dee noe aon mie water zien of iech koppijn höb en boevaan? Iech höb 't dadelik aon Lerang vaan miech gezag, meh dee gaof Lamberiks ouch nog geliek’.

‘Jeh,... eigelik.... ze weite toch wel wat ze wèlle.’ ‘Iech gaon mesjiens nog ins nao dee nuije touw. 't Liek miech 'ne rezonabele mins. Wel nog get joonk, meh dee wèt mesjiens alweer get miejer. Es 'r evels me water moot höbbe.... dat krijg 'r neet.... Dee flawwe köl..... Jao en noe zitte ze bij Plentekes alweer mèt dee blinnen derrem vaan Zjulia. Goddaank tot ze in e fónds zien veur de koste, want de môs tegeswoordig mer komme. Dat kos miech get.... Die errem Zjulia. Iech had toch zoe mèt 'r te doen wie ze dee keek gaof, wie d'n dokter häör op häöre bock duijde.... De hoofs mer get te kriege....’

Ma Lemeer luusterde mer haaf mie nao 't verhool euver Zjulia, want in de kamer hoort ze get vreemps. Ze sjroevelde ziech al get nao dee kant op en wie de medam nog gein ind aon de blinnen derrem kôs vinde, verekskuizeerde ze ziech mèt te zegke tot ze.... Medam môs 't 'r neet koelik numme.... meh met haor permissie....

De klant góng weg en Ma stóng in de kamer, boe twie jongesköp vlaak nevenein benkelik laoge te beuke op 't taofelkleid, de beuk en de kajees.

Ze wis neet of ze zouw lache of kriete, meh daan pakde ze ze in 'n mojerlikke umerming, duijde ze tegen häör

[p. 23]

aon, aon eder kant eine en mèt 'n dikke stum hoort ze ziech zellef zègke:

‘Alloh löbbesse. Zeet geer noe jonges! Dat beuke höllep uuch niks. Geer gaot nao pensjenaat. Zeet blij tot Ma en Pa uuch dat kinne geve. Later zölt d'r us daankbaar zien. Doot die traone weg en rent mer ins de straot op. Dadelik weurt Zjulia Plentekes nao Kalvarie gebrach mèt häöre blinnen derrem. Da's väöl erreger es nao 't pensjenaat.... Es ze weg is gaot d'r nao de kèrrek en stek bij 't Zwart Kruus 'ne boezjee aon veur Zjulia.... Heij is e wöllemke....’

Zellef maakde ze ziech e kruus en beijde ziech 'nen Onze Vader veur Zjulia en eine veur häöre twie jonges, die ze toch neet gere leet weggoon. Mesjiens waor nog wel get aanders d'rop te vinde.

Pie en Jeu stónge - d'n eine bij d'n aandere d'n errem euver de sjouwers - bij 't hoes vaan Plentekes te wachte op Zjulia en häöre blinnen derrem.