|
| |
| |
| |
Sakkermintspersessie.
't Dörrep is in feeskleid veur de broonk.
De hoezer stoon in wit-en-greune proonk.
De päölkes en de Mei-tek zien geplant,
En in de kèrrek peers mèt voot en hand
D'n ölgernis z'n rónkende finaal,
Zoedat de keuj 't hure in de staal.
De zon steit hoeg, de weeg zien poejer-druug
Gaw weurd dus nao de hoegmès eint geluuch
Op veurbaat veur d'n doors, dee komme geit,
Want zoe'n persessie doort 'n iewigheid.
Noe rös ze oet, 't ajtsje - tachtig jaor.
Ze is mèt häör altäörke eind'lik klaor.
Wat heet ze weer Slevruike sjoen geseerd,
Wat heet ze vaze, luchters good g'ranzjeerd.
Zoe dèks al dach ze: 't is de lèste kier,
Meh eeder jaor opnuijts leet Slivvenhier
Häör weerum seere, tot häör groete vräög,
Persijs wie zij 't lierde in häör jäög.
Noe wach ze blij, tot de persessie kump;
Ze veech ziech ins de veurkop mèt d'n tump
Vaan häöre sjollek, foj wat is 't heit!
Es dat d'n hier pastoer nier niks en deit.
Dao huurt ze get. 't Is wied nog, dóf gezoem,
| |
| |
En jao daotösse door ouch eine boem.
't Kump gestiedig naoder door de laon.
Noe gaw 't leech op 't altäörke aon
De keerse nog ins eve vasgeduijd,
En daan nog op de weeg 't greun gestruijd.
Dao is ze, de persessie; jao dee vaon
Geit eeder jaor väörop; dee kint zien baon.
Dao zien de patternate en de sjaol,
Wie sjoen die kinder beije allemaol.
Wat höbbe al de vrouluij mer roej köp,
En zuug ins wat ze gries zien vaan de stöb!
En wieväöl maander goon dit jaor weer mèt.
Dat is get, boe pastoer veural op lèt.
Ze beije, meh zij huurt 't haos neet mie
Door 't daonig bloze vaan de hermenie.
Die ingelkes en bruudsjes, aoch wie leef.
Ins heet zij ouch dee sjoenen tied beleef.
Dao klink de bel al veur 't Sakkermint,
De wierouk kump al naoder op de wind.
Dao eind'lik is d'n hiemel mèt Onsier
Noe krit ze vaan gepakheid veur de ier,
Die häör, zoe'n erm, aw ziel, ten deil nog vèlt,
Dat God weer langs häör huiske komme wèlt.
En zoe, d'aw kneeje op de stein gedrök:
| |
| |
‘Noe preus iech, Hier, de veursmaak vaan 't gelök,
Dat binnekorts ouch miech te wachte steit,
Wannie m'n oor vaan weggoon eind'lik sleit’.
.............................................
Meh 't is veurbeij alweer, ie zij 't wèt,
En es ze daan Slevruike binnezèt,
Daan zeet ze tot 't beeld, häör han tegaor:
‘De broonk is toch 't hoegste fees vaan 't jaor.’
't Is middag, de persessie is gedoon.
De zon doorgleuijt de stèlte vaan de ‘noon’.
De boere laote ziech de riestevlaoi
Good smake nao de sjink en kermenaoi.
Ouch op de pastorij weurd neet gevas:
Dao zien de paoters mèt Kaplaon te gas.
Meh 't ajtsje späölt de broonk nog door de kop,
Terwijl ze 't broed in häöre koffie sop.
| |
| |
| |
Veer wèlle behawwe:
De Limbörgse trouw aon 't Kèrkelik gezag!
Eerbied veur cuze Bissjop
Dee zeegenend trèk door 't land
En kruiskes sjrijf op de veurköp
Mage ze dao-in gegrif zien
Mage ze dat kruiske fièr drage later,
En 't daan aofdrökke en euvergruffele
In de köpkes vaan die nao hun komme.
| |
Eerbied veur eus priesters!
Veur 't aaid pastuurke dat
Mesjiens gedrök weurd door de zwuurte
Meh dee eederein kint op 't dörp
En mètleef met de vräög en 't leid
In eeder hoes vaan zien parochie;
Dee de stäl kin bij Kläös
Dee sprik euver de vröchte
| |
| |
Dee mèt Mina vaan Sjang oet de Teensjeur
Praot euver 't hoeshawwe,
Dee keend is mèt de kinder,
Dee duip en kristelier gief,
Es 't dreuvig oor sleit vaan sjije.
Dat vergreuid mèt zie volk,
Samegesmolte mèt zien dörp,
Ziene noed klaog aon de Bissjop
En daan wie Simeon vraog:
‘Ao Hier laot miech noe goon’.
|
|
Auteursrecht onbekend